The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 53: Toewijding

Feline

De volgende middag nog vertrokken we. De glimlach die ik de dag ervoor op mijn gezicht had gekregen, was maar moeizaam van mijn gezicht te krijgen. Pas tegen de tijd dat we dicht bij de dreiging aankwamen, voelde ik de duisternis aan mij trekken. Dat maakte dat ik het allemaal iets minder rooskleurig inzag.

Met samengeknepen ogen keek ik naar de bergen waartussen de duisternis sluimerde. Toen Jurian naast mij kwam vliegen, wendde ik mijn blik af om zijn kalme uitdrukking in mij op te nemen. 

Vertel me niet dat de poort ergens in een grot zit, sprak ik hem over de wederhelftband toe.

Jurian keek mij aan. Kom op, Fe, een beetje toewijding mag ook wel.

Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik hem aan. Als ik nog meer toewijding moet gaan laten zien, word ik gek.

Jurian knipoogde naar mij en draaide zich om naar de mensen achter ons, om vervolgens orders uit te delen. Terwijl zijn woorden bij mij het ene oor in en het andere oor uit gingen, wendde ik mijn blik af naar mijn handen. Om mijn beide handen zat een gloeiende ring. De een gekregen van Jurian, de ander gekregen van Roan. De een die symbool stond voor een liefde zo puur dat zelfs dimensies er niet tussen hadden kunnen komen, de ander die mijn band met de eerste dimensie zelf symboliseerde en mij de kans gaf om de kracht die daarmee gepaard ging te beheersen. En tussen die ringen knetterden de vlammen van mijn kracht. Rood en zwart. 

Mijn krachten reageerden anders. Intenser. En de reden daarvoor lag daar ergens in de bergketen. Het pulseerde en communiceerde op een onaardse manier met de magie die in mijn aderen stroomden. Ik had het een keer eerder gevoeld, en dat was vlak voordat ik mijn amulet in de poort in de 666ste dimensie had gegooid. Toch voelde het deze keer drukkender, alsof de pure magie van de eerste dimensie de poort voedde, alsof de poort op het licht, maar vooral op de angst van de mensen die hun kracht putte uit dat licht, teerde. 

Ik balde mijn handen tot vuisten, waarna ik mijn blik naar de bergketen verplaatste, waar de ingang praktisch voor mij verscheen. Op het moment dat de duisternis een fractie uiteen week om een kleine nis te tonen, durfde ik te zweren dat ik een koele aanraking op mijn voorhoofd voelde. 

'Laten we gaan,' zei ik toen Jurian klaar was met zijn orders, om vervolgens naar voren te duiken en op de nis af te stuiven.

Mijn adrenaline nam toe, verscherpte mijn zintuigen tot het maximale. Mijn vleugels waren weer geolied en trokken zich zonder moeite in op het moment dat mijn voeten het oneffen oppervlak van de berg raakten. Ik liet mijn vuur voor mij een licht in de duisternis werpen en merkte al snel dat we niet alleen door natuurlijke duisternis, maar ook door een dichte, donkere nevel begroet werden. Mijn vuur en mijn licht kwamen er maar met moeite doorheen en zelfs daarmee was mijn zicht in de nauwe doorgang beperkt. 

Ik voelde de tintelende sensatie in mijn schouder toen Jurian zijn hand daar neerlegde, om vervolgens zijn lichtmagie los te laten in de doorgang. Maar ook zijn magie had vrij weinig te zeggen. 

We wisselden een korte blik alvorens we verder de gang in schuifelden, onze versterking deels achter ons. De harde kern die onze vriendengroep symboliseerde was bij ons in de grot, het andere deel van onze groep hield de omgeving in de gaten, klaar om ons te signaleren wanneer er iets mis was. Hoewel er buiten de dringende duisternis nog niet veel aan de hand was, was juist dat hetgene wat mij alert hield. Waar waren de demonische wezens? Was mijn droom, dan wel nachtmerrie, een hersenspinsel of een voorbode geweest?

Mijn mond voelde wat droog toen we verder liepen, slikken ging moeizaam. Mijn vingers waren rusteloos. Ik kon de tekens die mijn onrust en angst prijsgaven niet laten opmerken. Ik zou een waardeloze leider zijn als ik mijn zwaktes zou laten zien. Later, wanneer we de poort hadden gesloten en met elkaar voor de laatste keer rond een haardvuur in de eerste dimensie zouden zitten, zou ik het ze vertellen. Ik zou ze vertellen hoe bang ik was geweest, keer op keer, op de momenten waarop men het meest in mij vertrouwde.