The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 17: Legers

Jurian

Het was een regelrechte chaos in de achtste dimensie. Iedere dag leek er weer een nieuw demonisch wezen op te duiken. Als dat nog niet genoeg chaos was, hadden Ashlynn en Gabe er moeite mee om een leger bij elkaar te schrapen in de hemel. Veel van onze oude krijgers waren weggetrokken uit de grote steden bij de basis en hadden zich ergens in de verre dorpen gevestigd. Hen contacteren kostte veel tijd en moeite en dan was het nog maar de vraag of ze terug wilden komen. Gelukkig wilden veel van de voormalige krijgers die nog wel in de steden rondhingen weer voor onze dimensie vechten. 

In de hel was het een beetje hetzelfde verhaal. Door de vrede die er heerste, was men niet zo enthousiast van het idee van een nieuwe oorlog. Sommigen beweerden dat het nu aan anderen was om voor de dimensie te vechten, wat voor flink wat onrust zorgde tussen buren. Ook veroorzaakte het flink wat frustratie bij Katana.

Ik keek toe hoe Katana en Calum met elkaar trainden in de trainingsruimte van het landhuis. Het had een flinke tijd geduurd tot het weer hersteld was nadat Feline en ik het opgeblazen hadden tijdens onze krachtmeting. Nu liet Katana haar krachten ongetemd los op haar wederhelft. Calum had moeite met het opvangen van die wilde schaduwen, maar kwam zelf sterk terug met fysieke kracht. Door de gerichte uithalen van Calum, kon Katana haar kracht niet ver genoeg opbouwen voor een flinke klap. Af en toe viel er een korte adempauze, waarin ze elkaar enkel aankeken. De manier waarop Calum soms uitdagend grijnsde en Katana vervolgens weer een woedende uitval deed, bevestigde voor mij dat zij dezelfde mentale band gebruikten als die ik met Feline regelmatige gebruikte. 

De deur van de trainingsruimte ging zachtjes open en in mijn ooghoeken zag ik hoe een jonge vrouw haar hoofd om de deur stak. Senya, een demon die misschien al wel het langste in dit landhuis werkte, keek mij aan.

'Jurian, het communicatiestation rinkelt,' zei ze. In mijn duistere dagen was zij een van de enigen geweest die niet bang was voor mijn steeds verder overheersende duisternis.

Ik knikte. 'Dankjewel, Senya.' 

Ze glimlachte en verdween weer, waarbij ze de deur voor mij open liet.

'Dat is lang geleden,' merkte Katana hijgend op. 

Ik wuifde haar woorden weg. 'Dat zal Roan wel zijn. Ik red me wel.' 

Ze knikten en Katana viel meteen weer aan, in een poging om de afleiding in haar voordeel te gebruiken. 

Ik rekte mijzelf uit en klom de trap op naar boven, naar het communicatiestation. Het was te hopen dat Roan goed nieuws had. Dat hij een scherf van het malumkristal had gevonden. Of dat hij misschien Katherine en Feline had gevonden. Het was stille hoop. Iets wat na zes, bijna zeven, maanden steeds stiller werd.

Maar mijn hart stopte eventjes toen ik de oproep beantwoorde en niet in Roans gezicht keek, maar naar het hologram van Feline. Ik knipperde een keer. Was dit echt? Was dit wellicht een gemeen hersenspinsel? Een gedaanteverwisselaar misschien? Haar gezicht was anders. Haar wangen waren wat ingevallen, waardoor haar jukbenen scherper afstaken. Ze zag er gehavend uit. En moe. 

En haar ogen. Ze waren bruin. Niet blauw. Bruin. Ze vulden zich met tranen en ze sloeg haar handen voor haar mond. En het was op dat moment dat ik realiseerde dat dit geen grote misleiding was. Toen ik de ring aan haar vinger zag, toen ik haar zag breken, durfde ik te zweren dat ik een trilling langs onze wederhelftband voelde trekken. 

'Hallo, Jurian.' 

Haar stem trilde. Wat had ze moeten doorstaan? Wat had haar tot dit moment gebracht? 

'Waar ben je?' vroeg ik zachtjes. Ik wist niet zeker of ik het hardop zei, of dat ik ze in mijn hoofd uitsprak. Daarom vroeg ik het nogmaals. 'Waar ben je?'

Ze vocht tegen haar tranen en zocht naar haar woorden. 'In de 666ste dimensie.' 

Honderden dimensies had ze gereisd toen ze Katherine door het portaal had gesleept. 

'Katherine is hier ook,' zei Edeline opeens, alsof ze mijn gedachten had gelezen. Ze schoof naast Feline het beeld in. 'Dus mocht je overwegen om langs te komen, neem een leger mee.' 

'Kunnen jullie niet terug komen?' vroeg ik.

Feline veegde haar tranenstroom weg. 'We kunnen deze dimensie niet zo achterlaten,' kwam het er hakkelend uit. 'Aides en Katherine... Ze gaan een poort openen. Een nieuwe poort naar de schaduwdimensie. Ze zullen alles verwoesten als we niets doen.'

Ik knikte. 'Dan kom ik. Wij komen. Wij allemaal.' 

Opnieuw stroomden de tranen over haar gezicht. Het ontwaakte iets in mij. Een dierlijk verlangen om haar in mijn armen te trekken. Om de hele wereld in ijs te hullen tot ik haar weer kon aanraken. 

'Ik zou iedere dimensie doorkruisen om jou te vinden,' zei ik, waarmee ik mijn belofte die ik op onze laatste dag samen in de eerste dimensie aan haar had gedaan herhaalde. 

Ze glimlachte. 'Laat me niet wachten dan.' 

Hoewel ik nog heel lang in die donkere ogen van haar had kunnen kijken, verbrak ik de verbinding. We hadden geen tijd te verliezen. Als we honderden dimensies door moesten reizen, konden we maar beter gaan. Het zou een paar dagen duren. We konden hooguit dertig dimensies per keer oversteken, anders zou het onze lichaam en geest aantasten. Dan zouden we een korte pauze moeten nemen om verder te kunnen. En als we een heel leger mee moesten nemen, zou het alleen maar langer duren. 

Een leger wat we op dit moment niet hadden...

Zonder enige twijfel zocht ik contact met de vijfde dimensie. Ik voerde de gegevens in die ik een poos geleden had gekregen en liet het station overgaan tot ik een bekend gezicht met een gouden oorlogskroon zag.

'Jurian! Dat is lang geleden,' glimlachte Elora. 

'Ik wil een beroep op je doen, Elora,' zei ik, waarmee ik gelijk met de deur in huis viel.

Haar gezicht werd ernstig. 'Wat kan ik voor je doen?'

Het was een start van een lang gesprek, waarin ik haar alles uitlegde wat ik zojuist te weten was gekomen. Ik vertelde haar alles over het moeizame rekruteren.  Zij vertelde mij over de toenemende duisternis in haar eigen dimensie, over dat ze haar mensen eigenlijk niet kon missen. Maar Elora was een vechter. We bleven overleggen. Zo lang, dat Katana en Calum zich op een gegeven moment bij ons voegden. 

'Ik ga kijken wat ik voor je kan doen, Jurian,' zei Elora ernstig, waarna ze de verbinding verbrak.

Ik haalde mijn handen door mijn gezicht. 

'Wat kunnen wij voor je doen?' vroeg Calum.

Ik keek naar ze op. 'Breng iedereen die we hebben in gereedheid. Maak een selectie. We moeten mensen hier houden om de dimensie te beschermen.'

'En dan?' vroeg Katana aftastend. Ze hadden niet alles meegekregen.

'Dan gaan we naar de 666ste dimensie om Feline terug te halen en Katherine voor eens en altijd onder de grond te stoppen,' zei ik ferm. 

Met die woorden verscheen er een brede grijns op het gezicht van mijn rechterhand. Ze porde Calum en de twee verlieten de kamer. Ondertussen stelde ik het communicatiestation opnieuw in. Ditmaal gebruikte ik de gegevens die ik van Elin had gekregen om naar haar in de zevende dimensie te bellen. Als laatste zou ik Ashlynn en Gabe proberen te bereiken, zodat ook zij zoveel mogelijk mensen bij elkaar konden schrapen.

En daarna zouden we naar de 666ste dimensie afreizen.