The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 41: Water en schaduw

Feline

De stoom die van de warmwaterbronnen af kwam begroette ons als eerste. Eenmaal met beide voeten op de grond na een lange vlucht met Jurian, kregen we zicht op de bron zelf. Het water kabbelde wat onrustig, alsof het de beweeglijke kern van vuur en hitte ver onder zich voelde. De eerste keer dat ik hier kwam voelde het alsof ik thuis was gekomen. Ergens daar beneden was hitte, was vuur.

Nu ik hier voor de zoveelste keer was, voelde dat niet anders. Misschien was het warme onthaal van de bron zelfs nog wel iets warmer nu ik het vuur in mijzelf weer kon aanspreken. 

Het was een avond vol gelach. Er werd gegrapt, geplaagd. Iedereen leek enkele jaren jonger. Natuurlijk werden er wat tranen gelaten, die al snel weer weggewassen werden door het warme water. Hoe meer sterren er aan de hemel stonden, hoe luchtiger de gesprekken werden. Op een gegeven moment viel het op dat Nessa en Adrian, en later ook Calum en Katana, verdwenen waren. Als ze na een poosje weer terug kwamen van hun zogenoemde verfrissende wandeling, waren de rode wangen zelfs in het maanlicht zichtbaar.

Mijn lichaam was gerimpeld door de lange tijd in het water, maar ik kon mijzelf er niet toe aanzetten om terug te gaan naar Desha. Deze plek voelde veiliger dan het kasteel of het oude appartement. 

Jurian had zijn arm achter mij langs op de stenen gelegd en samen staarden we naar de sterren. Mijn hoofd rustte op zijn arm. Het gelach van mijn vrienden was als muziek in mijn oren. 

'Ze is nu echt dood, hè?' vroeg ik zachtjes aan Jurian. 

'Ik denk het wel,' antwoordde hij. Zijn vingers speelden met mijn haar. 'Voor het eerst voelt het alsof ik een stukje in mij mis.' 

Verbaasd keek ik naar hem op, maar hij had zijn ogen nog steeds op de sterren gericht. Ik kon zijn gezicht moeilijk aflezen. Aan de ene kant keek hij vredig, aan de andere kant stond er iets van verdriet in zijn ogen. Verschillende emoties hielden huis, dus liet ik mijn hoofd op zijn schouder rusten en zei ik niets. 

Na enkele minuten vielen mijn ogen langzaam dicht. Ik was ervan overtuigd dat ik hier in slaap kon vallen, als ik niet twee tellen later onder water werd getrokken. 

Ik spartelde en klauwde om mij heen op zoek naar wat houvast, maar ik kreeg geen grip op de stenen. Jurian kon ik niet vinden en mijn vuur weigerde iets te doen onder water behalve het water langzaam tot koken te brengen. Toen mijn voeten los werden gelaten, schoot ik naar het wateroppervlak en hapte ik naar adem.

Vervolgens keek ik naar Calum en Falcon die allebei breed grijnsden. 

Mijn hart klopte in mijn keel maar bedaarde langzaam terwijl ik de vervloekingen en verwijtingen die op mijn tong lagen niet over mijn lippen kreeg. 

'Jullie,' hijgde ik, 'zijn twee vieze, vuile...' Ik slikte het laatste in en gaf met mijn hand een flinke klap op het water om ze zo in hun gezicht te kunnen spetteren. 

Achter mij begon Jurian te lachen. 

Met een ruk keek ik naar hem om. 'Waarom waarschuwde je niet?'

'Ik moest ervoor zorgen dat het water het kookpunt niet zou bereiken,' zei Jurian uiterst serieus. 

Ik staarde naar hem terwijl hij zijn best deed om niet opnieuw te lachen. Vervolgens draaide ik mij terug naar Calum en Falcon. 'Ik geef jullie een rondje van welke drank jullie ook willen als alle chaos voorbij is als je hem twintig tellen onder water kan houden.' Ik wees met mijn duim over mijn schouder. 

'Ik had het met liefde gratis gedaan, maar nu hou ik je eraan,' zei Falcon in het voorbijgaan, waarna hij, en ook Calum, onderwater doken.

Uiteindelijk was het Ashlynn die haar handen op mijn schouders legde. 'Relax, Feline.'