The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 27: De eerste slag

Jurian

Chaos omringde ons. Het voelde inmiddels als een tweede natuur. Ik begon een schijthekel te krijgen aan de oorlog. Een lange tijd geleden had ik erop gekickt. Ik moest vechten om sterk te blijven. Om sterker te zijn dan de vijand, om zo te overleven. Nu ik echt lééfde, riep alles in mij om terug te deinzen. In tegenstelling tot die duistere tijd, had ik nu meer te verliezen dan ik wilde. 

Links van mij schoten Declan en Edeline de frontlinie in. Zij hadden hun amuletten al geactiveerd. Het verbaasde mij niets. Ze waren nooit goed geweest in het opvolgen van bevelen. Het maakte eigenlijk ook maar weinig uit. Ze hadden hun amuletten al een keer eerder gebruikt om Feline en haar vrienden te redden, dus iedereen wist toch al wel dat zij amuletten hadden die door de barrière van deze dimensie heen braken. 

Rechts van mij vloog Katana. Haar ogen schoten over de vijand heen. 'Door de duisternis heb ik geen idee hoeveel soldaten ze hebben,' schreeuwde ze boven de wind, het klapwieken van vleugels en de strijdkreten uit. 

Mijn eigen vleugels hielden mij met krachtige slagen in de lucht. 'Dan moeten we daar wat aan gaan doen.' 

Katana had een zekere uitdrukking op haar gezicht tijdens gevechten. Het was een mengeling tussen irritatie, vechtlust en sarcasme. Dit keer brandde er ook een soort vermoeidheid en voorzichtigheid. Dat werd veroorzaakt door de man die een eindje verderop bevelen snauwde tegen soldaten van de achtste dimensie. 

'Hoe wil je de schaduwen wegduwen in een dimensie zonder licht?' snauwde ze.

'Als iemand iets van manipulatie weet, ben jij het wel, Katana,' zei ik met enige irritatie. 

Ze kneep haar ogen tot spleetjes. 'Doe je ding, Jur, maar ik ga mijn wederhelft helpen voordat zijn hoofd van zijn schouders rolt.' 

Voordat ik het wist, was ze er vandoor. Ik stond er niet van te kijken. Oorlog was oorlog. Er waren geen regels, geen formaliteiten. Dan hoefde ik mij ook niet zo zeer aan de regels te houden. Iedereen wist toch al dat de eerste dimensie aanwezig was, toch?

Ik haalde mijn amulet onder mijn shirt vandaan en activeerde deze met mijn bloed. 

De kracht van de amulet van de achtste dimensie was anders. Dat was een kracht die ik kon delen met Feline. Deze kracht rustte alleen op mijn schouders. Het bespeelde mijn ijs, maakten mijn instincten vergelijkbaar met die van een wolf. Het was een onvoorspelbare, wrede kracht. 

En die kracht stond geheel tot mijn beschikking.

Mijn zintuigen werden verscherpt door mijn duisternis en licht, die hun handen ineensloegen met de versterkende magie die voortvloeide vanuit mijn amulet. Mijn duisternis vloeide voort in de duisternis die om onze vijand heen hing. Ik voelde de aanwezigheid van mensen, van wezens die compleet bestonden uit schaduwen. Mijn kracht maakte geen onderscheid tussen vriend en vijand. Dat moest ik zelf maar doen.

De duisternis van de vijand verstrengelde zich in de mijne. Het herkende mijn vreemde kracht uit de eerste dimensie, omarmde het. Het duurde niet lang voordat ik de duisternis onder mijn controle had en hem uit elkaar kon drijven. 

De duistere nevel die om de vijand heen hing verdunde zich, werd transparanter, totdat we degelijk zich hadden op wat zich aan de andere kant van onze linies bevond. En hoewel ik merkte dat ik weerstand voelde tegen mijn magie, waren deze paar seconden genoeg om te zien dat we er vol voor moesten gaan.