The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 23: Doorzetten

Feline

Mijn hoofd bonsde toen ik met enige tegenzin terugkeerde naar die ellendige werkkamer met Castiel en Zerdin. We stortten ons in nieuwe besprekingen. Ellenlange besprekingen die tot laat in de avond door gingen. Aan het einde van de avond kwamen we tot één onvermijdelijke conclusie: we moesten het gevecht aangaan, en snel ook. 

De oorlog die onheilspellend om ons heen had gedreigd, was losgebarsten. Wéér een oorlog. Wéér een strijd tegen Katherine. Zou het ooit ophouden? 

We zouden onze legers verzamelen en samenvoegen om vervolgens terug te gaan naar Desha. We moesten koste wat kost de toren in Aides' kasteel neerhalen. Dat betekende dat alle krijgers uit de eerste en achtste dimensie hierheen moesten komen. Ik kon alleen maar vurig wensen dat dit genoeg zou zijn. 

Na het overleg ging de hele groep uiteen. Jurian gaf mij een vluchtige kus op mijn slaap en vertelde mij dat hij het een en ander moest regelen, maar dat we elkaar met een klein uurtje weer zouden zien. Ik wilde hem wel helpen, maar mijn hoofd dolde dusdanig dat ik naar hem glimlachte en knikte. Nog een reden waarom ik een waardeloze koningin zou zijn. Dat geregel was eigenlijk helemaal niets voor mij.

Uiteindelijk eindigde ik op de trap voor het landhuis. Ik plofte neer op de bovenste traptree en trok mijn knieën op. Met een zucht liet ik mijn hoofd erop rusten. Ik wist dat ik niet alleen was. Na de aanval van vanmiddag waren er patrouilles opgesteld die de bosrand in de gaten hielden. Waarschijnlijk staarden ze nu naar mij. De vreemde in hun midden met meer geheimen dan op één hand te tellen was. 

Het maakte me niet meer uit. Ik wist wie mijn vrienden waren, wie ik wel en niet kon vertrouwen. Een van die vertrouwelingen kwam naast mij zitten voordat ik er erg in had.

'Zware avond gehad?' vroeg Edeline.

Ik keek op naar de jonge prinses. Ze was ouder geworden. Dat was niet opmerkelijk, maar het was wel opmerkelijk dat ik dit in haar ogen kon aflezen. Haar ouders waren dood. Ze waren gedood in hun eigen huis, in hun eigen dimensie. Hoe vaak zou zij daar nog aan denken? Vocht ze met zoveel levenslust om haar ouders te wreken?

'Dat kan je wel zeggen,' mompelde ik. 

Ze lachte zachtjes. 'De wereld verandert waar wij bij staan.' 

'Waarom verliezen we zoveel? Waarom bestaat er oorlog in dít leven? Deze werelden moesten voor de mens een rustoord zijn.' 

Of we het zouden uitspreken of niet, Edeline en ik waren inmiddels zussen geworden. Maar we konden niet meer verschillend zijn. Edeline was geboren in de eerste dimensie. Ze was een kind van dit leven. Ze had de aarde nooit gekend, maar realiseerde zich ongetwijfeld dat oorlog de mens niet onbekend was. En hoewel dit voor haar niet het leven na de dood was, kende ze inmiddels meer dood dan goed voor haar was. 

'Omdat niet alleen de goede mensen naar de dimensies verder reizen,' verzuchtte ze. 

Zwijgend bleven we daar zitten. Zonder mijn vuur om ons warm te houden, trok de kille avondbries al snel door tot in de vezels van onze kleren. Mijn eigen vuur zorgde ervoor dat ik niet van de trap af bibberde, maar dat kon Edeline niet zeggen. Zij stond op een gegeven moment hevig trillend en met paarse lippen op.

'We gaan er een denderende eindstrijd van maken, Feline, dus kop op,' zei ze bevend.

'Ik verwacht niets anders van de prinses van de eerste dimensie, hoor,' zei ik met een zwak glimlachje. 

'Ik verwacht anders een gevecht wat minstens zo goed is als wat je in de Box hebt geleverd,' grijnsde ze uitdagend.

'Inclusief verrassingsaanval zeker?' 

'Absoluut. Ik wil dat je een actie laat zien die koninginwaardig is,' voegde ze daar aan toe. Voordat ik ook maar iets tegen kon werpen zei ze: 'Onderschat jezelf niet. Je zou een goede koningin kunnen zijn, als je dat zou willen.' 

'Ik ben bang dat ik mijzelf soms eerder wat overschat,' mompelde ik zachtjes.

Edeline had er geen problemen mee om dat op te vangen. 'Gelijk heb je. Wat is het leven als we onze grenzen niet opzoeken?' 

'Ik geloof niet dat Jurian het daar mee eens is,' grapte ik.

'Hoezo? Hij doet precies hetzelfde,' zei ze, waarna ze naar de deur liep. 'Daarom passen jullie zo goed bij elkaar. En daarom wordt het vast leuk op het slagveld.'

Nu moest ik wel oprecht lachen. 'Ken je überhaupt angst, Edeline?'

'Al heel lang niet meer, Feline,' knipoogde ze. 'Slaap lekker straks. En doe een beetje rustig aan met Jur. Anders kan hij zich op het slagveld niet meer concentreren.' Daarna verdween ze naar binnen.

Lachend schudde ik mijn hoofd. Toen ik de eerste dimensie had verlaten, hadden we niet bepaald op goede voet gestaan met elkaar. Ze was echt ouder en wijzer geworden. Het was jammer dat de tijd haar had gedwongen.

Ik kwam overeind en slenterde door het rustige landhuis terug naar mijn slaapkamer. Ik schaamde mij niet voor het warme gevoel dat zich door mijn buik verspreidde als ik de band tussen Jurian en mij volgde. En die band vertelde mij nu dat hij in onze slaapkamer was. 

Met een kleine glimlach die ik niet kon bedwingen om mijn lippen, glipte ik de slaapkamer in. Meteen voelde ik een liefkozende, uitdagende streling langs mijn geest. 

De avond zou nog wat langer gaan duren.