The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 29: Overtuiging

Feline

Ik tikte ongeduldig met mijn nagels op de tafel. De leiders van de dimensies druppelden binnen. Sommigen waren van het slagveld geplukt voor deze vergadering. De vergadering die ik had ingelast. Toen ik in de leiderstent was gekomen, was er een verhitte discussie geweest tussen Declan en Zerdin met betrekking tot de strijdstrategieën. Jurian had op de rand van de tafel gezeten, zijn armen over elkaar geslagen, en met een kleine, geamuseerde glimlach het gesprek gevolgd. Toen ik de vergadering zonder verdere toelichting had ingelast, hadden ze mij alle drie verbaasd aangekeken.

Met de minuut groeide mijn nervositeit. Er werd gekibbeld tussen de aanwezigen, die veelal vermoeid waren en onder de oude of nieuwe bloedvegen zaten. Een enkeling had misschien nog wel modder en opgedroogd bloed van de eerste veldslag onder zijn nagels zitten. Dat bewees alleen maar dat deze mensen onophoudelijk aan het vechten waren. 

Dat was precies hetgeen wat hen zou nekken. Vechten zonder grote overwinningen. Centimeters inlopen op de vijand, maar diezelfde centimeters teruggeven tijdens een tegenaanval. Het zou iedereen uitputten, zowel lichamelijk als mentaal. Misschien was dat ook wel het plan van Katherine en Aides. Hun leger groeide nog steeds. Soldaten en duistere wezens uit verschillende dimensies voegde zich bij hen. Hoelang zouden ze dit spelletje blijven spelen? 

Langzaam maar zeker overtuigde ik mijzelf van mijn eigen plan. Onder toeziend oog van Jurian, die mij sinds mijn binnenkomst niets had gevraagd. Dat hoefde ook niet. Hij vertrouwde mij, met welk krankzinnig plan ik ook zou aankomen. Hij glimlachte bemoedigend toen onze ogen kruisten. 

Elin was de laatste die binnen kwam. Toen Declan chagrijnig opmerkte dat dat wel eens tijd mocht worden, trok ze een wenkbrauw op. Elin staarde naar de prins van de eerste dimensie. Ze zag er verwilderd uit, haar handen waren donker gekleurd. Waar ze ook vandaan kwam, ze hadden haar waarschijnlijk met moeite moeten overtuigen om te komen. Ze zei niets toen ze het tentzeil langzaam sloot en ging zitten. Haar ogen waren dik en rood, maar ik kon het niet opbrengen om er iets over te zeggen. Zeker niet nu er zoveel ogen op mij gericht waren.

'Fijn dat jullie allemaal gekomen zijn op dit late tijdstip,' sprak ik, waarmee ik de laatste kibbelaars tot stilte maande. 

'Ik hoop dat je iets belangrijks te zeggen hebt, Feline,' bromde Zerdin.

Nog voordat iemand anders een sneer kon geven, kwam ik ter zake: 'We moeten onze strategieën aanpassen.'

'Dat probeerde ik die idioot ook al duidelijk te maken,' viel Declan mij bij, terwijl hij naar Zerdin gebaarde. 

Zerdin keek met een woeste blik naar Declan. 'Luister, prins,  als je nog één keer...'

'Stop,' zei ik geïrriteerd. Het was schijnbaar onmogelijk om ook maar een paar minuten te luisteren. Ik vouwde mijn handen voor mij ineen op de tafel en zei, zonder iemand specifiek aan te kijken: 'We moeten onze plannen drastisch aanpassen. We gaan vliegen. We gaan aanvallen. Niet het leger. De stad. We gaan Desha aanvallen. We vliegen langs het leger op. Wanneer ze het niet verwachten. Als het teken gegeven wordt.' 

Het kwam er allemaal maar hakkelend uit. Ik realiseerde mij pas hoe onprofessioneel het klonk, toen ik iedereen verdwaasd zag kijken. 

'Je maakt een grapje zeker,' zei Elora. 

'Dat kan je niet menen,' snoof Edeline. 

'Jawel,' ging ik verder. 'Kitsune vertelde mij...'

'Die vos? Je laat je beïnvloeden door een zwarte vos met negen staarten? Een gedaanteverwisselaar nota bene?' vroeg Zerdin spottend. 

'Ja, dat...'

'Hoor je jezelf praten?' vroeg de leider van de negende dimensie, een oudere man die Scott heette, geïrriteerd. 'Wat je voorstelt is roekeloos.'