The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 49: Krachtmeting 3.0

Feline

Ik kantelde mijn hoofd van links naar rechts en rekte mij uit. Mijn nieuwe gevechtskleding zat mij als gegoten. De trainingen bij de rebellie hadden mij sterker gemaakt. Zonder mijn magie en het vliegen had ik andere spieren in mijn lichaam moeten aanspreken. Mijn oude gevechtskleding paste simpelweg niet meer. 

'Als je klaar bent, stel ik voor dat we beginnen,' merkte Jurian met een opgetrokken wenkbrauw en zijn handen in zijn zij op. 

'Ik ben alleen maar aan het bedenken op welke manier ik je ga verslaan,' kaatste ik terug. 'Stel jij de Box maar in.'

Het was een gevaarlijke troef die ik weggaf. Hij kon alles instellen zoals hij dat wilde, mij ieder nadeel geven dat hij kon bedenken. Hij kon ons op een eiland midden in de oceaan dumpen, waar mijn vuur bedreigd zou worden door dat ene waar het zo kwetsbaar voor was. Misschien stuurde hij ons wel naar de besneeuwde bergen.

De tientallen nieuwsgierige ogen die langs de glazen wand van de Box naar ons staarden verdwenen toen een simpel grasveld zich om ons heen uitstrekte. Nee, niet simpel. Een grasveld vol klaprozen. Honderden rode bloemen verschenen om ons heen. En in de verte, piepklein aan de horizon, stond een landhuis.

Het was precies dezelfde setting als waar we de vorige keer in hadden gevochten. 

Mijn adem stokte even, waarna ik door mijn knieën ging om een van de klaprozen te plukken. De bladeren voelden zo zacht aan. De stengel zo echt. Mijn blik verplaatste al snel naar het landhuis, mogelijk kilometers van ons verdaan. Ik vroeg me af hoe ver ik moest rennen om daar te komen. Of het mogelijk was om er te komen in de illusie die de Box creëerde.

'Wat een gemene zet van je,' zei ik zachtjes. 

Jurian overbrugde de meters die tussen ons lagen. Hij stak zijn hand naar mij uit. 'Slechts een voorproefje. Een belofte.'

Ik pakte zijn hand aan en liet mij overeind helpen. 'Het is nu echt bijna voorbij, hè?'

Hij knikte.

'Laten we ze dan het spektakel geven waarvoor ze gekomen zijn,' grijnsde ik. 

'Aan jou de eer om te openen,' knipoogde hij.

Mijn grijns vervaagde niet toen ik enkele stappen naar achteren zette en de krachten onderdrukkende ring van mijn vinger haalde. Direct verscherpten mijn zintuigen, werd de kracht in mijn aderen tastbaar en voelde het alsof ik ging ontploffen. Ik voelde me bezwaard, maar tegelijkertijd voelde mijn geest vrijer dan enkele seconden eerder. Op mijn huid kwam een flinterdun laagje magie te liggen. De bescherming die de Box bood en ervoor zorgde dat we niet echt gewond zouden raken. Mits er niet met de Box geknoeid werd, zoals die keer dat ik hier met Edeline had gevochten.

Ik observeerde Jurian, wiens houding alertheid uitstraalde. Hij was er klaar voor om de eerste klap af te weren, of te ontwijken, en de atmosfeer die afkoelde duidde aan dat hij terug zou slaan zodra ik begonnen was.  

Mijn eerste aanval was een kleine vuurbal, gecreëerd als afleiding. Door met een kleine aanval te starten, had ik meer concentratie om zijn eerste tegenaanval op te vangen. Mijn vuurbal schoot door de lucht naar Jurian, die deze met een vlaag duisternis tenietdeed. Zijn antwoord was duidelijk. IJspegels schoten al snel naar mij toe.

Het waren aanvallen van twee grensengelen die heen en weer gingen. Geen spektakel, geen sensatie. Misschien hield hij zich in. Misschien hield ik mij ook in. 

Pas toen ik begon te rillen van de kou, realiseerde ik me dat al zijn aanvallen afleidingen waren geweest. De kou vertraagde mijn lichaam, vrat aan mijn geest. Ik dwong mijn vuur om zich uit te breiden.