The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 18: Reünie

Feline

De dagen die volgden gingen een beetje in een waas voorbij. We hadden de open plek al snel verlaten en verruild voor een van de grotere verblijfplaatsen van de rebellie. Omdat we op de hielen werden gezeten door Aides' leger, werden we gedwongen om flink wat afstand te nemen van Desha. We moesten het oude slagveld oversteken en dat was niet gunstig als we het kasteel wilden aanvallen. 

Verkenners hielden de stad in de gaten en dat bracht verontrustend nieuws. Niet alleen was het verdacht stil rondom het kasteel, aan de rand van het slagveld begon zich een leger te verzamelen. Een leger wat niet alleen de stad zou verdedigen, maar waarschijnlijk ook op zou marcheren. En dat leger groeide met de dag. 

Ik ontmoette Castiel op zijn kamer toen ik het met mijn rug niet meer trok. De hele nacht had ik gewoeld doordat de spieren in mijn rug verkrampten. De stress van de afgelopen paar dagen en de steeds heviger wordende nachtmerries hielpen daar niet bij. Het enige voordeel van het afgelegen landhuis was dat iedereen op dit moment zijn of haar eigen kamer had. Daarmee maakte ik in ieder geval niemand meer wakker als ik bezweet en in paniek uit mijn slaap wakker werd.

Castiel zei niets toen ik zijn kamer binnen kwam. Waarschijnlijk was ik een welkome afleiding. Na de dood van zijn beste vriend, had ik hem gigantisch zien invallen. Hij praatte minder, was afgevallen en trainde ook niet meer met ons. Het enige wat hij deed was zich ontfermen over papierwerk en soms zag ik hem een fles drank meesmokkelen. 

Ik ging op de sofa zitten en ik hoorde hoe Castiel zijn stoel achteruit schoof. Mijn blik viel op de twee lege flessen wijn die naast de sofa stonden. Ik besloot er niets over te zeggen en trok mijn tuniek uit. Het lage hemdje wat ik eronder droeg gaf Castiel zicht op de littekens die ik aan de schaduwdimensie over had gehouden. 

Castiel ging naast mij zitten en legde zijn handen op de littekens en begon te werken. 

'Hoe gaat het?' vroeg ik zachtjes. Meestal zweeg ik tijdens onze sessies, dankbaar dat hij mij überhaupt wilde helpen. Ik had altijd het idee dat ik mij op glad ijs bevond bij hem. 

'Ik heb me wel eens beter gevoeld,' gaf hij toe. Het leek erop dat zijn genezingskracht zijn mentale beschadigingen niet kon genezen.

'Wil je er over praten?' vroeg ik aftastend.

'Nee.'

Ik knikte en haalde diep adem, terwijl ik mijn spieren voelde ontspannen. Spierknopen losten zich op als sneeuw voor de zon. 

'Weet jij meer over de torens?' vroeg ik aan Castiel.

'Het een en ander,' antwoordde hij. Sinds de open plek was de spanning tussen ons verminderd. Misschien omdat het mijn connecties waren die ons uiteindelijk hadden gered, waar hij dat niet kon.

'Zouden we ze uit kunnen schakelen? De magie los kunnen laten?' 

Castiel zweeg even en nadat ik flink wat spanning voelde wegstromen uit mijn rug, zei hij: 'Niet zonder tientallen mensen op te offeren. De torens worden zwaar bewaakt.' 

'Zouden Edeline en Declan het kunnen doen?' 

'Nee.' 

Ik zweeg even. 'Ik denk dat we het moeten doen.' 

Zijn magie haperde even. 'Ik ga geen tientallen mensen opofferen voor zo'n roekeloos plan.'

'Maar...'

'Nee, Feline,' zei hij bars. 'Het is op dit moment geen optie. Zolang Aides die torens met zijn leven bewaakt, krijgen we ze niet naar beneden.'

Gefrustreerd draaide ik mij naar hem om. 'Waar zijn ze überhaupt? Heeft die gloed in de hoogste toren van het kasteel er iets mee te maken?'