The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 50: Verwoeste vleugels

Feline

Mijn vleugels moesten meerdere keren gebroken worden. Het was hilarisch om de gezichten van mijn vrienden te zien. Ashlynn was op een gegeven moment misselijk weggelopen, Katana stond met een kleine grijns om haar gezicht tegen een muur van de kleine kamer in de ziekenboeg geleund, Elin zat op een stoel en had haar handen stevig om de zitting geklemd terwijl ze af en toe nonchalant wegkeek. Edeline en Declan hadden al snel aangeboden om wat te eten te regelen. 

Calum ging schijnbaar grondig te werk. Af en toe hoorde ik het geluid van brekende botten wel, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Ik voelde helemaal niets en dat was misschien maar goed ook. Als zelfs Jurian, die naast mij op het bed zat, al af en toe lichtelijk ineenkromp, moest het geen aangenaam gebeuren zijn. 

Ik liet mijn hoofd op Jurians schouder rusten. Mijn hoofd bonsde nog altijd door de krachtexplosie. Ik zou het liefste gaan slapen. Het was verbazingwekkend om de kracht van de eerste dimensie te ervaren. 

Op een gegeven moment doemmelde ik een klein beetje in. Dat wist ik, omdat ik opeens wakker schoot door een felle pijn in mijn rug. Ik keek recht in het verbaasde gezicht van Katana, die buiten Jurian en Calum, nog de enigste was die in de kamer was gebleven.

'Nou, volgens mij werkte dat,' grijnsde ze. 

Ik wierp een blik over mijn schouder naar een uiterst vermoeide Calum. Hij glimlachte wat zwakjes terwijl hij zijn handen op mijn rechtervleugel had liggen. Hij verroerde zich verder niet, mogelijk omdat zijn voet in contact stond met die van Katana en hij waarschijnlijk zou omvallen wanneer hun contact verbroken zou worden. 

'Het ziet ernaar uit dat de magie van de eerste dimensie je beschermt,' zei Calum. 'En in zekere zin heelt het je ook. Het heelt je vleugels, maar op de verkeerde manier.' 

Ik voelde de moed in mijn schoenen zinken. 'Dus voorlopig nog geen vleugels?' vroeg ik zachtjes.

'Niet per se,' zei Calum die nu mijn vleugel losliet en op een stoel neerplofte. Hij wreef met zijn handen door zijn gezicht en het duurde even voordat hij verder ging. 'De bescherming lijkt weg te zakken wanneer je slaapt.'

Met een frons liet ik mijn hand langs mijn vleugel glijden. Zo dichtbij en toch zo ver weg. Ik hunkerde naar de vrijheid die vliegen mij bood. Mijn vleugels hadden ervoor gezorgd dat ik overal kon gaan en staan waar ik wilde. Ze hadden me meermaals gered. Ze hadden ervoor gezorgd dat ik geen last meer kreeg van mijn hoogtevrees. 

'Het lijkt me een beetje lastig om te blijven slapen wanneer iemand je vleugels breekt,' merkte Jurian op. 

'Dat klopt,' beaamde Calum. 'Dus ik denk niet dat we...'

'Wacht,' zei Katana. Met een diepe frons keek ze Calum aan. 

'Dat zou kunnen werken,' zei Calum na een korte stilte.

Ik wierp een blik op Jurian. 'Dus zo voelt het als iemand in je bijzijn de wederhelftband gebruikt,' grinnikte ik.

Jurian snoof. 'Wat moeten ze een schijthekel aan ons hebben gekregen dan.'

Katana rolde met haar ogen alvorens ze weer naar mij keek. 'Wat nou als ik jou manipuleer? Om te slapen en om te blijven slapen.'

Ik fronste. 'Eh, heb je dat al eens eerder gedaan?'

Katana grijnsde. 'Voor alles moet de eerste keer zijn. Je vertrouwt me, toch?'

Met een kleine glimlach trok ik de muur rond mijn geest op. 'Natuurlijk.'

Maar ik verachtte het idee om niet in controle te zijn over mijn eigen lichaam en geest. Ik verachtte het idee om alle controle over te geven aan een ander. Aan de andere kant... Het was Katana. Ik vertrouwde Katana met mijn leven, toch? Letterlijk en figuurlijk.