The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 1: De rebellie

Feline

Heden

De straten van Desha waren koud, kil en vies. Het zeldzame zonlicht kwam amper door de mistige duisternis heen. De stralen die wel door de sliertige schaduwen wisten te breken, waren niet warm. De zon die in de hemel hing was koel. Een van de vele dingen in deze dimensie die ik haatte. 

Met dodelijke precisie werkte ik mij door de nauwe steegjes. Mijn gezicht bleef verborgen in de schaduw van mijn capuchon, mijn wapens onzichtbaar onder mijn lange, met bont gevoerde cape. Mijn gehandschoende hand gleed over de koude stenen van het raadhuis. Voorzichtig keek ik onder mijn wimpers door naar de drukke hoofdstraat. Mensen liepen als één menigte naar het koningsplein, die aan de voet van de koningsberg lag. Boven op die berg stond het ondoorgrondelijke kasteel van Aides, de koning des doods. 

Een van mijn handen verdween onder mijn cape en vond het gevest van mijn trouwe mes. Ik balde mijn vuist om het gevest. Het was een gewaagde actie, zelfs voor de rebellen groep, maar als we de rechterhand van Aides konden uitschakelen, waren we al een stap dichter bij het uitroeien van de demonische koning hemzelf. 

Nog voordat ik mijn capuchon af kon slaan om mij bij de opgelaten menigte te voegen, hoorde ik de voetstappen achter mij. Ik schatte de afstand in, liet mijn belager dichterbij komen en toen hij dichtbij genoeg was, trok ik mijn mes en draaide ik mij naar hem toe. 

Metaal glansde in het zwakke licht dat het steegje bereikte. Ik haalde onderhands uit en probeerde mijn been achter die van mijn belager te haken, maar ik werd geheel onderschept en met mijn rug tegen de muur gedrukt. Het mes van de man tegenover mij lag dicht bij mijn keel, maar niet dichtbij genoeg om het oude litteken wat mijn keel tekende opnieuw open te snijden. Dat was een lijn die we niet zouden overschrijden. 

'Ik win,' grijnsde de knappe jongeman tegenover mij. 

Ik gromde. 'Niet eerlijk,' siste ik, waarna ik hem van mij afduwde. 

Mijn mentor grinnikte en stak zijn mes weg. Hij sloeg zijn eigen capuchon af en zijn donkere, bruine krullen werden zichtbaar. Zijn scherpe gezicht, dat enkel ontsierd werd door een klein litteken op zijn kaak, vertrok in een nietszeggende uitdrukking. 

'De aanval gaat niet door,' fluisterde hij, zijn woorden werden slechts meegedragen op de opdringende schaduwen die tussen ons in hingen.

'Wat?' vroeg ik geschokt, mijn stem net zo zacht als die van mij. Met zorg nam ik zijn gezicht op, maar hij was erin getraind om zo min mogelijk prijs te geven. 

'De groep van Castiel is onderschept,' zei hij, waarna hij met zijn hoofd verder de steeg in wenkte, weg van de drukke menigte. 'Elowen en Caius zijn gedood.' 

Er trok een naar gevoel door mijn maag waarna ik met hem meeliep. Dat hadden wij kunnen zijn. Dat had onze groep kunnen zijn. De rebellen hadden al zoveel verliezen gekend de afgelopen paar weken, dat ik niet zeker wist of we hier nog bovenop zouden komen. We moesten een nieuw plan verzinnen.

'En Nessa?' vroeg ik voorzichtig, bang voor de waarheid. 

'Nessa heeft het overleefd,' zei hij. 

Fronsend keek ik op naar de krijger die een goede kop groter was dan ik. 'Je klinkt niet zo positief.' 

'Het had dan ook niet veel gescheeld of zij had ook het lootje gelegd,' mompelde hij. Hij sloeg zijn capuchon weer op toen we bij de rioolput aankwamen. 

Ik schudde mijn hoofd. 'Ze is veel te impulsief.' 

Mijn mentor hurkte bij het rooster neer en trok het van zijn plek. 'Vertel dat maar aan haar als ze het overleeft.'