The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 47: De kroon

Feline

Ik beende de gang op en wachtte tot Jurian, die geamuseerd zijn handen in zijn zakken had gestoken, zich bij mij had gevoegd. Ondertussen zocht ik een van de vele bediendes. Toen ik die niet vond, liep ik meteen door.

Ga je me nog vertellen wat je precies van plan bent? vroeg Jurian over onze band.

Een van mijn mondhoeken trok onwillekeurig omhoog. We gaan dat portaal sluiten en ik denk dat we het meeste kans maken op manschappen als we hen opeisen met onze nieuwe positie.

Laat mij een keer het woord doen dan, zei Jurian resoluut.

Ik hield mijn pas wat in, waardoor hij een halve stap voor mij kwam te lopen. Ik wist mijn grijns niet te onderdrukken toen mijn nonchalante, relaxte wederhelft veranderde in de demonenprins die ik in de achtste dimensie had leren kennen. Niet per se angstaanjagend, maar wel iemand met aanzien. Er was iets laks in zijn bewegingen. Iets wat tegelijkertijd geen tegenspraak dulde.

Jurian liep voor mij uit. Zijn handen nog altijd in zijn zakken en schaduwen in zijn kielzog. Hij glimlachte naar de eerste bediende die we tegenkwamen, die abrupt bevroor en zijn ogen afwendde. 

'Ik wil dat je iedereen uit ons reisgezelschap bijeenroept en naar de troonzaal begeleid,' zei hij vriendelijk. Daarna draaide hij zich naar een jonge vrouw met verende krullen en een nieuwsgierige blik op haar gezicht. 'Zou jij iedereen die zichzelf belangrijk acht willen optrommelen en ook naar de troonzaal sturen. Op verzoek van hun koning...' Hij keek naar mij. '... en hun koningin.'

Waar de jongen snel was verdwenen, sierde het de vrouw om even een moment te nemen om met een mierzoete glimlach een buiging te maken, alvorens ze met een snelle, beheerste pas wegsnelde. 

Jurian bood mij zijn arm aan en ik legde mijn hand erop. Zonder iets te zeggen leidde hij mij naar de troonzaal.

Voor een kort moment vroeg ik mij af of ik misschien meer moeite had moeten doen om het vuil en het bloed van mijn lichaam af te boenen voordat ik ons in dit plan had getrokken. Maar misschien waren mijn nu roodblonde krullen en de donkere randen onder mijn nagels precies hetgeen wat nodig was om een statement te maken. Om te laten zien dat we niet terugdeinsden voor een beetje strijd. 

Plotseling passeerden we twee bewapende wachters om een ruimte in te gaan die absoluut geen troonzaal was. Omdat ik zo in mijn gedachten verzonken was geweest, had ik niet gezien waar we werkelijk naartoe waren gegaan. 

In de kleine ruimte waar we stonden was het schemerig. Het enige licht kwam van een paar lichtbollen aan de muur. Er waren geen ramen, want die konden gebroken worden om binnen te komen. Mijn magie werd in de ruimte onderdrukt, maar tegelijkertijd ook nog verder versterkt. En de reden was de twee kronen die in het midden van de ruimte op een kussen lagen uitgestald. 

'Wow,' wist ik uit te brengen. 'Dat zijn...'

'De kronen van mijn ouders,' vulde Jurian aan. 'Of nou ja, die van ons nu.'

Ik snoof. 'Ik ga geen kroon dragen, Jur. Katana komt niet meer bij.'

'Oh, dat klopt. Die zou de grootste lol van haar leven hebben,' beaamde hij. 'Raak die eens aan.'

Hij wees naar het sierlijke exemplaar aan de linkerkant. Een gouden kroon met kristallen die als een "v" omhoog liep. Scherp, vloeiend en elegant. Onmiskenbaar een kroon van een koningin. Toen mijn vingers lang het goud gleden, hapte ik naar adem en trok ik mijn hand terug. 

'Wat..?' stamelde ik.

Jurian sloeg zijn armen over elkaar en grijnsde. 'Wat voelde je?'

'Alsof alle kracht van de hele eerste dimensie in mijn lichaam werd gestopt en ik het hart van de dimensie zelf was geworden,' ratelde ik. Vlug schudde ik mijn hoofd. 'Wat was dat?'

'Technisch gezien heb je het niet mis,' grinnikte Jurian, waarna hij met zijn hand de andere kroon beroerde. Er trok een golf van magie door de ruimte die weerkaatst werd tegen de muren. 'Want het is ook het hart van de dimensie. Zie het als een dimensieamulet.'

'Onze amuletten werkten niet zonder ze met bloed te voeden,' hielp ik hem herinneren. 

'Door de zegening van de godin is ons bloed al met de dimensie verbonden,' kaatste hij terug. 'Technisch gezien wordt onze magie continu versterkt. De kronen, waarin een stuk kristal van het hart van de dimensie zit verwerkt, versterken dat enkel nog meer.'

Ik verplaatste mijn blik weer naar de kronen. 'Hebben je ouders ze ooit gedragen?'

'Niet dat ik weet,' zei Jurian. 'Ze hebben wel eens verteld dat ze verschrikkelijk sterk zijn, waardoor ze niet prettig zijn om te dragen. Daarom denk ik dat dit precies is wat we nodig gaan hebben om dat gigantische portaal te sluiten.'

Langzaam knikte ik. 'Oké.'

'Ik denk dat de kracht wel verdeeld wordt wanneer we allebei een kroon dragen,' zei hij, waarna hij weer naast mij kwam staan.

'Dat dénk je?' 

'Ik was niet van plan om het uit te proberen,' grijnsde hij.

Ik trok geamuseerd een wenkbrauw op. 'Niet? Ook niet in de Box?'

'Feline, nee,' zei hij zo serieus mogelijk. 'De laatste keer hebben we de Box ook al bijna gesloopt.'

'Ik ben wel in voor een nieuwe krachtmeting,' zei ik schouderophalend. 'Je bent softer geworden sindsdien.'

Nu was het aan Jurian om een wenkbrauw op te trekken. 'Pardon?' 

Met mijn vinger streek ik over zijn borstkas. 'Je kan het niet ontkennen. Toen we meer dan zeshonderd dimensies uit elkaar waren, heb ik getraind. En wat heb jij gedaan?'

'Weggekwijnd in ontzettend veel zelfmedelijden,' zei Jurian ernstig waarna hij mij naar zich toe trok. 

Ik maakte mijzelf los uit zijn greep en dook weg voordat hij mij opnieuw vast kon grijpen. 'En ontiegelijk traag.'

Lachend schudde hij zijn hoofd. 'Je bent een vreselijke pestkop. Kom, we moeten een vergadering voorzitten.'

Grinnikend ging ik hem voor door de deur en omarmde ik het natuurlijke licht wat ons tegemoet straalde. Nu was het pas echt tijd voor een uitdaging. 

Engel. Grensengel. Gevangene. Echtgenote. Rebel. 

Koningin.

Hoe vaker ik het in mijn hoofd herhaalde, hoe aanlokkelijker het klonk. 

~~~

Even een kort hoofdstukje, maar ik wil graag de updates erin houden voor jullie. Ik gebruik dit moment ook om iedereen die zo geduldig heeft gewacht, zij die mij met liefde af en toe een por gaven om mij eraan te herinneren dat het avontuur van Feline en Jurian nog niet afgelopen was, te bedanken. We zijn er nog niet, maar we zijn er wel bijna. Het avontuur van Feline en Jurian loopt ten einde. Na drie boeken, maar liefst. Wie had dat ooit gedacht? Toen Feline in de achtste dimensie belandde, zag ik niet voor mij dat ik drie boeken over haar zou schrijven. 

Dus mijn dank aan iedereen die mij gepusht heeft om dit avontuur af te maken. Voor jullie zal ik blijven schrijven. Voor jullie ga ik dit boek afschrijven. Voor jullie blijf ik nu wekelijks updaten. Geen pauzes meer. Geen stiltes meer. 

Dankjewel. ♥