The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 12: De waarheid

Feline

De doemscenario's schoten al door mijn hoofd. Als Katherine wilde samenwerken met Aides, zouden we een probleem hebben. Ze had nog minimaal één scherf van het malumkristal en meerdere amuletten, waaronder de godinnenamulet. Ik kon me amper voorstellen welke schade ze aan kon richten wanneer onze krachten niet onderdrukt werden. 

Maar waarom zou ze zes maanden wachten? Wat hield haar tegen om eerder naar het kasteel te komen?

Tenzij ze nog sterker was geworden. Dat ze de tijd had genomen om te trainen, net zoals ik dat had gedaan. Ik zat nu bij de rebellie, wat had zij de laatste zes maanden gedaan? Bij welke groep huurlingen had zij zich aangesloten? Welke demonische monsters had ze opgeroepen in die tijd?

Zou ze aanvallen? Was ze daarom hier? Had ze een kracht die gelijk stond aan die van Aides, of misschien nog wel groter was?

'Feline?' siste Kieran. 'Je trekt bleek weg. Ik zie het probleem niet.'

Nee, natuurlijk niet. Ik had ze immers niets verteld over de amuletten en de schrijnende duisternis van de schaduwdimensie. Hoe lang had ik gedacht het geheim te kunnen houden? 

'Ik ben misschien niet helemaal eerlijk geweest over de identiteit van mijn reisgenootje,' mompelde ik zachtjes. Ik draaide me naar hem toe. 'Ik moet hier weg.'

'Daar is het nu te laat voor,' fluisterde Kieran, waarna hij een diepe buiging maakte.

Waar mogelijk trok ik nog bleker weg alvorens ik mij omdraaide en recht in de donkere ogen van Aides keek. Ik dwong mijzelf om ook diep te buigen. Net zoals ik mijn vuur dwong om mij te kalmeren. Het raasde als een stabiele haard door mijn aderen voordat ik weer omhoog kwam. Hoewel niet iedereen direct naar ons keek, zag ik dat we zijdelings in de gaten werden gehouden. Als Kieran niet naast me was blijven staan, had ik durven zweren dat ik om zou vallen. 

Aides glimlachte. 'Ik hoop dat mijn gardekapitein je niet teveel afgebeuld heeft?' vroeg hij rustig, zwierig.

Uit alle macht toverde ik een klein glimlachje op mijn lippen. Eerbiedig sloeg ik mijn ogen neer. 'Absoluut niet, uwe majesteit,' zei ik zachtjes. 'In onze dimensie dansen we de hele nacht door.' 

'Ik heb nooit geweten dat de inwoners van de 664ste dimensie zo vurig konden dansen,' zei hij gemoedelijk.

Al het vuur in mijn aderen doofde bij zijn woorden, maar ik kon nu niet uit mijn rol vallen. Ik kon nu niet met mijn staart tussen mijn benen wegrennen. Zou hij het weten, of was het een toevallige woordkeuze die niet alleen mij, maar ook Kieran, enigszins deed verstarren?

'Ik wil u danken voor het compliment, uwe majesteit,' antwoordde ik, 'maar mijn dansen verbleekt naast dat van mijn prinses. Zij is werkelijk fenomenaal.' 

Ik hoopte maar voor ons allemaal dat dat niet gelogen was. 

'Oh, is dat zo? Dan moet ik dat binnenkort maar ondervinden,' ging hij soepel verder.

Er was iets aan deze man. Iets wat hem met zoveel dreiging over liet komen. Hoe hij zijn woorden sprak met zoveel charme en souplesse, terwijl hij er nonchalant bij stond. Dit was dezelfde man die zes maanden geleden de modderige aarde beroerde met helse klauwen van duisternis. Dit was de man waar ik tientallen verslagen over had gelezen. We wisten allemaal dat de huurlingen en soldaten voor show waren. Hij kon deze zaal makkelijk plat leggen met een beweging van zijn losse pols.

'Ik zag dat je wat geschrokken leek na het nieuws van mijn gardekapitein,' zei Aides. 'Ik wil je verzekeren dat iedereen binnen de kasteelmuren meer dan veilig is.' 

'De goden zij dank voor uw bescherming, majesteit.' Mijn stem was zo breekbaar en onderdanig als hij maar zijn kon.

Aides maakte een klein geluid, wat leek op een klein lachje. 'Ik hoop dat we elkaar vaker tegen het lijf mogen lopen. Ik wens je een prettige avond.'