The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 15: Het riool

Feline

Ik liet Edeline los en ging overeind zitten. Het podium bood enige beschutting tegen het losgebarsten geweld om ons heen. Edeline kroop naar Adrian en Nessa toe om hen van de boeien te verlossen. Ik draaide mij naar Falcon, maar die was verdwenen. Er lag alleen nog gebroken steen en een touw. 

Mijn blik verplaatste zich naar Kieran, wiens borstkas moeizaam op en neer ging. Ik snelde er naartoe en haalde het veel te strakke touw van zijn nek. Hij was buiten bewustzijn, maar hij leefde nog. Iets wat niet te zeggen was over Kayla en Crane. Crane's hoofd lag in een onnatuurlijke positie en Kayla keek met grote, lege ogen naar het chaotische plein.

'We moeten hier weg, Feline,' hoorde ik Edeline achter mij roepen.

Ik slikte en keek weg van het roerloze lichaam van Kayla, die de pech had gehad om als een van de eersten te hangen. Ik richtte mijn aandacht op Kieran, ik begon hem door elkaar te schudden. 

'Kom op, Kieran,' mompelde ik. Ik zond mijn zwakke vuur naar hem toe, brandde hem voorzichtig.

De sfeer om ons heen sloeg om. De delegatie van de eerste dimensie en de rebellie mochten dan het voordeel van de verrassing hebben gehad, Aides was geen makkelijke tegenstander die zich op de kast liet jagen. Aides sloeg terug. En de bogen van zijn scherpschutters klonken gevaarlijk dichtbij. Net zoals het gekletter van wapens. 

Edeline stond half voorovergebogen naast mij en brak de boeien van Kieran. Ik voelde haar wind om ons heen suizen, waarna Kieran wakker werd. Hij snakte naar adem en schoot overeind.

'We moeten gaan,' zei ik verwoed tegen hem.

Hij keek verwilderd om zich heen, maar herstelde zich al snel. Kieran was niet voor niets een doorgewinterde krijger. Hij had niet lang nodig om de situatie om zich heen in te schatten. En we wisten allebei dat dit geen gunstige situatie was voor ons.

Er suisde een pijl door de lucht en Edeline draaide zich met een ruk in de richting van de boogschutter. Ze veranderde met haar kracht de koers van de pijl die haar anders ongetwijfeld geraakt had.

'Nu!' zei ze. 

Ze waren hier niet gekomen om een strijd te leveren, maar om ons hier levend vandaan te krijgen. 

Adrian en Nessa schoten als eerste onder het podium vandaan. Nessa mankte en werd hevig ondersteund door de krijger naast haar. Ik zag hoe ze haar kaken op elkaar klemde. Adrian sleepte hen over het plein een steeg in, om daar in de schaduwen te verdwijnen.

Ook Edeline klauterde onder het podium vandaan en toonde haar machtige, witte vleugels. Ze omgaf zichzelf met een schild van wind waarop de pijlen afkaatsten. Er stond een wrede grijns op haar gezicht terwijl ze uitdagend om zich heen keek.

'Dit is onze kans,' zei ik tegen Kieran.

Hij knikte. 'We moeten de stad uit.' 

'Laten we dan maar snel gaan,' beaamde ik.

En toen schoten ook wij onder het podium uit. Kieran ging regelrecht naar het steegje waar Adrian en Nessa ook waren verdwenen. Ik had achter hem aan moeten gaan, geen tijd moeten verspillen, maar ik moest omkijken. Ik moest kijken naar de plek waar Katherine had gestaan.

Aides en Katherine waren verdwenen. Het zag zwart van de soldaten die massaal oprukten. Huurlingen, soldaten, boogschutters. Metaal glansde in het koude zonlicht. Declan was nergens te zien, waardoor het kleine leger van Aides van zich zonder noemenswaardige weerstand op de rebellie kon storten. De rebellie werd omvergelopen.

Op een paar dappere, dan wel domme, zielen na, trok men zich massaal terug. Dat was het moment waarop ik koos om ook de benen te nemen. In mijn ooghoeken zag ik hoe de eerste soldaten genadeloos het plein op schoten. Edeline zette zich af en verkoos het luchtruim. Ik overbrugde de laatste paar meters naar de steeg, waar ik Kieran een putdeksel op zag tillen.