The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 30: Nieuws

Feline

Bij het doorbreken van het eerste licht werd de aanval weer opgepakt. Vandaag was ik niet nodig in de ziekentent. Vandaag werd ik naar het slagveld gestuurd om te helpen met het ophalen van de zwaargewonden. Er was geen taak deprimerender dan deze. Alles wat ik kon doen was wachten. Wachten en staren naar het veld. Je was alert, omdat je iedere krijger in de gaten moest houden vanuit je overdekte schuilplaats. Het was een kwestie van wachten tot een krijger ineen stortte. 

Ik had vanochtend alleen al drie mannen van het veld naar de ziekentent gesleept met mijn partner Elianna. Elianna was een sterke, jonge vrouw met een bewonderenswaardige levenslust in haar ogen. Haar knot, waarin ze haar diep zwarte haar had weggestoken, zakte steeds iets verder uit. Dat maakte haar niets uit. Net zoals het bloed aan haar handen en de modder in haar gezicht haar niets uitmaakte. We waren allebei doorweekt. Niet eens zo zeer van de stortbui die een halfuur geleden over ons heen was uitgebarsten, maar van de bloederige modder waar we in waren gestort toen een van de krijgers die we probeerden te helpen ons in blinde paniek onderuit schopte. 

Respect. Puur respect was wat ik voor Elianna had. Waar ze vandaan was gekomen, wist ik niet precies. Het enige wat ik wist, was dat ze een engel was en dat ze in deze dimensie herboren was. Dat betekende dat ze een vreselijk, onderdrukt bestaan moest hebben gehad. Misschien was ook wel de reden dat ze vol moed en wraaklust over het slagveld schoot. Met haar gehavende, donkere huid verdween ze soms in de schaduwen wanneer ze naar de slachtoffers schoot. Wanneer ik niet oplette, was ik haar gewoon kwijt. Dat was totdat ze met haar schelle stemmetje en een brede grijns mijn naam riep.

Elianna en ik waren net terug van ons derde slachtoffer. We hurkten neer tussen de struiken die aan de rand van het slagveld waren gepositioneerd. Vanuit hier moesten we wachten op het afgesproken signaal. We wisten dat we niet lang hoefden te wachten. Er was rumoer op het slagveld. Er werd meer geschreeuwd dan toen we hier eerder waren. Elianna en ik wisselden een blik en we wisten allebei dat we goed op moesten letten. 

Nu zag ik waarom er zoveel onrust was. De aanval kwam niet vanaf de grond, maar vanuit de lucht. Een pijlenregen die maar matig geweerd kon worden door onze kant. Het waren dan misschien niet veel pijlen, maar we vochten niet met schilden. Ik voelde een golf van kracht toen de delegatie van de eerste dimensie met hun magie het grootste deel van de pijlen uitschakelden. Helaas werd niet iedereen daarmee gespaard.

Elianna haalde geschrokken adem. Toen ik haar blik volgde zag ik dat een van de jonge vrouwen van onze "reddingsploeg" geraakt was door een pijl. Haar partner was bleek weggetrokken en schreeuwde met een krijger in haar armen naar de gevloerde vrouw. Ze keek schichtig om zich heen. 

'Ga,' zei ik zachtjes tegen Elianna, die niet meer aansporing nodig had. Ze vloog op de vrouwen en de kermende krijger af. 

Zelf schoot ik ook het slagveld op. Ik had geen signaal nodig. Er waren ongetwijfeld nog veel meer slachtoffers. Daarom snelde ik tussen de mensen door naar de plek waar ik de pijlen neer had zien komen. Ik maakte mij klein, onzichtbaar en hield mijn hand op mijn mes terwijl ik de mensen om mij heen in de gaten hield. Ik had getraind bij de rebellie. Ik wist hoe ik mij door een grote menigte moest voortbewegen. 

Mijn adem stokte even toen ik een bekend gezicht zag. Een gezicht waar ontzettend veel pijn op stond. 

'Kieran,' zei ik zachtjes, waarna ik naar hem toe schoot. Hij werd bijna ondersteboven gelopen door de krijgers om hem heen. 

Hij had twee pijlen in zijn lichaam. Een in zijn schouder, de andere in zijn zij, een fractie onder zijn hart. Er lagen nog veel meer krijgers om hem heen. Sommigen hadden iets minder geluk gehad. Maar hij leefde nog. Hij was bij bewustzijn.