The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 11: Koning

Jurian

Verbluft keek ik naar zijn flikkerende hologram. Ik werd overspoeld door gemengde emoties. Hoewel ik ze al enkele jaren niet meer had gezien en ik niet met ze door één deur kon, kwam het hard binnen. 

'Hoe dan?' hoorde ik een net zo verbaasde Katana vragen. 

Roan bleef een toonbeeld van beheersing. 'Een week geleden vielen zes gedaanteverwisselaars het paleis binnen. Ze hebben de familie en het personeel met hand en tand verdedigd. Vader werd gedood toen hij Edeline verdedigde, moeder stierf een dag later aan haar opgelopen verwondingen.' 

Langzaam schudde ik mijn hoofd. 'Wat is de stand van zaken nu?' 

'We hebben het nieuws niet naar buiten gebracht. De dimensie is al verstrooid met de drukkende aanwezigheid van de duisternis,' ging Roan stug verder. 'Als ze horen dat zelfs hun koningshuis niet tegen de dreiging opgewassen is, neemt totale paniek en chaos het over. Dat kunnen we ons nu niet veroorloven.'

De gezichten van mijn ouders schoten door mijn hoofd. 'En je hebt toch mensen weggestuurd? Mensen die de verdediging van het paleis kunnen waarborgen?' 

Nu verstrakte het gezicht van mijn broer. 'We bewijzen je een dienst, Jurian. We zijn op zoek naar Katherine en Feline, die mogelijk nog wat scherven hebben van het malumkristal. Iedere scherf kan al iets betekenen in deze strijd.' 

'Dus nu is het wel belangrijk om mijn wederhelft te vinden?' vroeg ik, terwijl ik tegen de rugleuning van de stoel zakte.

'Ik dacht dat je me wel iets dankbaarder zou zijn.'

Zes maanden lang was al het initiatief om de twee te vinden vanuit onze kant gekomen. Het koningshuis van de eerste dimensie was er zeer goed in geweest om hun handen er zoveel mogelijk vanaf te houden. En nu hadden ze daarvoor moeten betalen. Mijn ouders hadden moeten betalen met hun leven, mijn zus zou een eeuwig schuldgevoel hebben, Declan zou zich waarschijnlijk tot zijn eigen dood vechten als er een volgende aanval ingezet werd in de eerste dimensie. En Roan...

'Hoe snel heb je je tot koning gekroond? Want daarom luistert het spionnennetwerk naar jou, is het niet?' 

Hij had eindelijk een aanwijzing gevonden die mogelijk naar Feline zou leiden en daar was ik hem ook dankbaar voor, maar daar was hij zes maanden te laat mee. Ik was er heilig van overtuigd dat hij onze ouders had kunnen overhalen om meer te doen. Maar de eerste dimensie kende geen oorlog. Ze kenden geen strijd. Dus waarom zouden ze zich voorbereiden op het ergste? Die scherven kwamen vanzelf wel boven water, toch? Was het niet nu, dan was het wel later. Ik had het geprobeerd. Ik had ze de verschrikkingen van de oorlog verteld, maar het had niet mogen baten. En die tunnelvisie was hen fataal geworden. 

Maar Roan liet zich niet kennen. Sterker nog, zijn mondhoeken vertrokken in een schuin lachje. 'Het spionnennetwerk luistert naar mij, omdat ik uit jouw naam handel. Technisch gezien ben jij onze huidige koning, Jurian.'

Katana kon een snuivende lach niet onderdrukken.

Ik trok een wenkbrauw op. 'Je bent nooit hilarisch geweest, maar nu bereik je toch echt je dieptepunt.'

'Ik maak geen grap,' zei hij, nog altijd geamuseerd. 'Jij bent van ons vieren als enigste gezegend door de godin. Jij en Feline. Dus gefeliciteerd, volgens onze tradities zijn jullie nu onze koning en koningin.' 

'Dat wil ik niet,' kwam er sneller uit dan ik er erg in had. 'Feline wilt dat ook niet.' 

'Dat weet ik,' antwoordde Roan, 'maar ik ben bang dat wij alle drie niet op de troon mogen zitten zonder zegening.'