The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 19: Herenigd

Let op: we're spicing things up!  Wees gewaarschuwd.

Feline

Als ik mij had moeten voorstellen hoe de introductie van mijn familie aan mijn nieuwe vrienden zou zijn gegaan, had ik het niet veel anders voorgesteld dan wat er die middag gebeurde. Ashlynn maakte al snel vrienden met haar engelachtige charmes en gevatte opmerkingen. Gabe hing een beetje bij Ashlynn rond, maar voelde zich duidelijk minder op zijn gemak tussen de testosteronbommen die de rebellie rijk was. Uiteindelijk raakte hij aan de praat met Castiel en dat leek te klikken. Calum kwam in contact met Adrian en Kieran, wat geen onverwachte match was. Adrian nodigde Calum uit om met hem te trainen, om hun vaardigheden op de proef te stellen, en ik wist zeker dat Calum daarmee had ingestemd, als hij Katana niet moest bedwingen. Want Katana had binnen een paar uur al knallende ruzie met Falcon. 

Jurian week niet ver van mijn zijde en ik zou ook niet anders willen. Hoe langer we ons tussen de leden van de rebellie mengden, hoe dichterbij hij kwam. Af toe dwaalde zijn hand over mijn rug en ik durfde te zweren dat ik soms een glinstering van lust in zijn ogen zag. Ik dwong mijzelf om niet te lang in die donkere ogen te kijken, want ik kon nog steeds zijn lippen in mijn nek voelen als een brandende belofte. 

De zon trok steeds verder naar de horizon. Het overleg met Castiel wierp geen vruchten af. Castiel weigerde om gewaagde acties te ondernemen en vertelde ons keer op keer dat hij geen definitieve plannen wilde maken voordat zijn opperbevelhebber zou arriveren. Dat zou nog minimaal een dag duren, dus was al het overleg voor niets. Uiteindelijk verliet hij de zitruimte om naar zijn kamer te gaan. Dat had ik misschien geloofd, als hij niet richting de keuken was gelopen.

Ik zakte tegen de rugleuning van de bank aan en liet mijn hoofd op Jurians arm rusten.

Nessa zuchtte. 'Die man heeft een serieus probleem.'

'Ik denk dat we het best wel zouden kunnen doen,' merkte Adrian op. 'Het verwoesten van de torens.' 

Ik luisterde hoe er gediscussieerd werd over de torens. Hoe er werd gefantaseerd over de terugkerende magie. In tegenstelling tot de delegaties uit de eerste en achtste dimensie, kenden de mensen in de 666ste dimensie geen volledige magie. Zij leefden al hun hele leven met het kleine sprankje dat ik nu voelde. Slechts een fractie van wat ze daadwerkelijk hadden. 

Na het eten werd het rumoerig bij het landhuis. Het leger wat Jurian mee had genomen vanuit de achtste dimensie arriveerde stukje bij beetje onder begeleiding van leden van de rebellie. Het was slechts een fractie van waarmee we hadden gevochten.

Fronsend keek ik via het raam naar de gezichten die op de kleine open plek voor het landhuis landden. Sommigen herkende ik, anderen niet. 

'Past ons leger in dit landhuis?' vroeg ik zachtjes aan Jurian, die naast mij stond.

Hij zei niets, maar ik zag hem langzaam knikken. 

'Waar is de rest dan?' fluisterde ik. 

Jurian kwam achter mij staan en sloeg zijn armen stevig om mij heen. Ik legde mijn handen op zijn armen en leunde tegen hem aan, gaf hem ruimte om zijn gezicht in mijn nek te verbergen. 

'Er is geen rest,' mompelde hij tegen mijn huid. 'Nog niet althans. Ik werk eraan.' 

Ik knikte langzaam, heel langzaam. Daarna draaide ik mij naar hem toe. Hij richtte zijn bewolkte blik op en er knapte iets in mij. Mijn handen trilden toen ik ze naar zijn gezicht bracht, mijn hart klopte versneld en ik durfde erom te wedden dat hij dat kon horen, kon voelen. Zijn ogen stonden afwachtend, hij hield zijn adem in. Het enige wat hij nodig had, was een klein glimlachje.

Voordat ik het wist stond ik met mijn rug tegen de muur naast het raam. Het dierlijk verlangen in zijn ogen was als thuiskomen. Als ik mij liet verdrinken in die ogen, zou ik kunnen doen alsof dit  het landhuis in de achtste dimensie was. Ik zou de banden kunnen vergeten die mijn krachten beteugelden. 

Zijn lippen ontmoetten de mijne in een zinderende kus van lust en opeising. Zijn lichaam was warm tegen het mijne.

'Niet hier,' mompelde ik, terwijl ik mijn ademhaling probeerde te controleren. 'Niet hier.'

Met tegenzin maakte hij zich los en keek hij mij afwachtend aan. Ik greep zijn pols en slokte de sensatie van onze band in mij op, waarna ik hem meenam naar mijn kamer. Ik voelde zijn hartslag in zijn pols en kon me alleen maar voorstellen wat voor een krachtenexplosie hij kon veroorzaken als we thuis waren geweest. Hij had het landhuis kunnen later beven in zijn voegen. Misschien kon hij dat nog steeds wel.

We kwamen gelukkig niemand tegen op de gang en toen de deur van mijn kamer dichtviel, liet Jurian zijn zelfbeheersing vieren. Ik grijnsde toen ik tegen de deur aan stond, zijn handen op mijn heupen, mijn handen in zijn haar. Zijn handen dwaalden over mijn lichaam, verkenden het alsof ze het nog nooit eerder hadden aangeraakt, terwijl onze lippen elkaar weer hadden gevonden. Mijn haar viel over mijn schouders toen hij het elastiek liet knappen. 

Hij had een wilde blik in zijn ogen toen hij mij weer aankeek en ik realiseerde me dat ik meer was veranderd dan hij. Waar hij vrijwel niet was veranderd, had ik de afgelopen maanden op een andere manier getraind. Ik had spieren ontwikkeld, mijn haar was langer geworden. Eelt had zich gevormd op mijn handen, naast kleine littekens van het trainen met wapens. 

Als hij het kon, had hij dwars door mijn kleren heen gekeken. Om iedere centimeter ervan op te nemen. Dus hielp ik hem een handje en trok ik mijn tuniek uit. Ik dook onder zijn armen door en liep richting het bed, dat eigenlijk maar een eenpersoonsbed was en het grootste deel van de ruimte innam. Toen ik een uitdagende blik over mijn schouder wierp, zag ik hem staren. Hij staarde naar de littekens van mijn vleugels. 

'Ze zijn niet bepaald charmant, nee,' fluisterde ik, waarna ik mij weer naar hem toe draaide. 

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik hou van je,' zei hij en hij kuste mij, zacht en teder dit keer. 'En ik hou van ieder litteken wat jou maakt tot wie je bent.' Daarna ging hij achter mij staan en streelde hij de ontsierende littekens. 

Er trok een rilling door mijn hele lichaam en ik draaide mij met een ruk terug. Mijn handen lagen al op zijn shirt, waarna ik hem met plezier hielp om deze uit te trekken. Nu lag er niets meer tussen mijn lichte handen en zijn zongebruinde huid. Ik keek naar zijn buikspieren, volgde ze naar beneden tot aan zijn broekrand, waarna ik uitdagend naar hem opkeek.

Het duurde niet lang voordat al onze kleren op de grond lagen en wij op het bed. Na een worsteling van ledematen won Jurians dominantie het van mijn brandende vuur. Ik keek naar hem op en lachte. Ik had mij in tijden niet meer zo goed gevoeld. Een paar seconden keken we elkaar alleen maar aan, terwijl hij boven mij hing. Ik deed een poging om een pluk van zijn donkere haar achter zijn oor te strijken, maar hij viel weer voor zijn ogen. Onze ademhalingen volgden hetzelfde patroon, onze harten sloegen in hetzelfde ritme.

'Wanneer gaan we praten over het feit dat we praktisch gezien nu koning en koningin zijn?' vroeg hij. Zijn ogen fonkelden. 

Ik sloeg mijn armen om zijn nek, probeerde hem te dwingen om naar beneden te komen en me niet langer te laten wachten. 

'Niet nu,' gromde ik. Niet terwijl mijn lichaam strak stond van adrenaline, verlangen en lust. 

Jurian hield grijnzend zijn hoofd schuin. 'Wil je niet weten hoe het er aan toe is in de achtste dimensie?' 

Ik sloeg mijn benen om hem heen en trok mezelf tegen hem aan. We deelden dezelfde ademhaling. 'Niet nu,' gromde ik opnieuw, waarna ik hem zoende. Ik beet op zijn onderlip, smeekte hem om niet langer te wachten.

'Jij bent sterk geworden,' mompelde hij met een oppervlakkige ademhaling, waarna hij ons weer op het bed liet zakken.

'Stop alsjeblieft met praten,' fluisterde ik tegen zijn lippen. 

En dat deed hij. Zijn handen beroerden mijn hele lichaam. Ze streelden mijn gezicht, vonden mijn heupen en kwamen ook op minder zedige plekken. Zijn mond verkende niet alleen mijn mond en verplaatste zich al snel naar mijn nek, waar hij een spoor van vederlichte kussen achterliet. Af en toe waren het niet zijn lippen die mijn huid raakten en ik voelde zijn tanden plagend langs mijn huid schrapen. Dus was ik ook niet bepaald zachtzinnig in mijn handelen.

Het was misschien wel de beste nacht van mijn leven.