The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 45: De fontein

Feline

De zachte lakens waren als een tweede huid. Zelfs toen ik op mijn buik lag en mijn hoofd liet rusten op het voeteneinde van het bed, hield de warmte de dreigende schaduwen van de dag die voor ons lag op afstand. Ik keek naar het haardvuur dat eerder al opgestookt was door een vliegensvlugge bediende. Af en toe dwaalde mijn blik af naar Jurian, die zich rustig aan het aankleden was. Ik schaamde mij niet toen mijn ogen aan zijn ontblote borstkas bleven plakken. Hij was immers mijn echtgenoot. Hij was helemaal van mij, zoals ik helemaal van hem was. 

'Je weet dat ik zonder jou naar het ontbijt ga als je niet snel met dat luie lichaam van je uit bed rolt?' merkte Jurian op toen hij zijn zwarte t-shirt over zijn hoofd trok.

Ik rolde mij op mijn rug. 'Waarom zou je? Koningen en koninginnen zijn nooit te laat, toch?'

Het vuur, wat nu op de kop brandde, laaide verder op toen ik ernaar keek. Het was een vreemde gewaarwording. De diepe vlammen leken in een waterval te veranderen. Voor een kort moment werd ik teruggevoerd naar de 666ste dimensie en de warmwaterbronnen. Ik had niet verwacht dat ik al zo snel heimwee zou hebben naar de helse, gebroken dimensie, maar ik zou iedere dimensie boven de eerste verkiezen. 

Jurian kwam voor mij staan, waardoor de vlammen verdwenen. 'Je maakt het minstens tien graden warmer hier dan het hoeft te zijn.' 

Ik keek naar hem op. 'Krijg je het warm?'

Hij kreeg een uitdagende grijns op zijn gezicht. 'Van jou altijd.'

Zijn lippen waren warm op mijn voorhoofd en ik grinnikte. 

'Dan moet je daar maar iets aan doen,' grijnsde ik toen hij met zijn hoofd boven het mijne bleef hangen. 

Doordat ik de afgelopen paar maanden de zinderende sensatie van de wederhelftband niet had gevoeld, koesterde ik ieder moment wat we deelden. Ik had mij gerealiseerd dat het geen vanzelfsprekendheid was. 

Jurian kuste het puntje van mijn neus. 'Niet nu.'

Ik rolde weer op mijn buik toen hij weg stapte. Er was een tijd dat ik die machtspositie had gehad, dat ik degene was geweest die hem gek maakte. Nu dreef de wederhelftband mij gek en zorgde het ervoor dat ik hem gewoon wilde vasthouden en nooit meer los wilde laten. Toch verkoos ik dat verslavende gevoel duizend keer boven het voor eeuwig missen. 

'Pestkop,' mompelde ik. 

'Een week,' zei Jurian toen plotseling, waarna hij nonchalant zijn handen in zijn zakken stopte. 

Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem. 'En dan wat?'

'Dan zijn we thuis,' voegde hij daaraan toe. 

Mijn ogen schoten open en ik duwde mijzelf overeind. 'Deal?'

Hij knikte ferm. 'Deal. Wat dan ook. Hoe dan ook.'

Met een glimlach kroop ik van het bed af en liep ik naar hem toe. Mijn handen sloten zich om zijn gezicht, waarna ik hem vlug kuste. 'Daar hou ik je aan,' fluisterde ik tegen zijn lippen, waarna ik wegdook voordat hij mij terug kon kussen. 

'Wie is hier nou de pestkop?' grinnikte Jurian. 

Met een knipoog begon ik mijn kleren bij elkaar te zoeken en vluchtte ik naar de badkamer voordat we nog later bij het ontbijt aan zouden komen. 

Ik balde mijn handen tot vuisten toen ik Katana, Calum, Ashlynn en Jurian weg zag vliegen. Het was mijn eigen keuze geweest om achter te blijven terwijl zij een korte patrouille zouden uitvoeren. Met mijn verwoeste vleugels kon ik immers niet met ze mee. Ondanks dat zowel Calum als Jurian had aangeboden om mij te dragen, wist ik dat ik enkel een blok aan hun been zou zijn. Maar dat maakte het niet makkelijker.