Fidan

•27•

"A-binin burnunda ezilme olmuş. Bu yüzden bir müddet hastanede tedavi olacak, Fidan." Yengemin ağzından çıkan zor sözlerin ardından iç çekişlerini duydum. Sanırım gittiğinden beri ağlamıştı, hastanede.

Nasıl göz yaşları kesilebilirdi ki...

Yutkundum. Bir şey demeliydim. Onu teselli etmeliydim. Ama ağzım bunun için ne açılmadı. Bunun yerine boğazım düğümlenmişti. Konuşamıyor tek kelime edemiyordum.

Gözlerimin önüne Kenanın abimin yüzüne vuruşu ve abimin yeri acıyla boylaması geliyordu. Kendi çığlıklarım ve ağlamalarım kafamın içinde dolaşıp duruyordu.

Bir şey yapmak istiyorum ama abiminde ceza almasını istemiyorum. O iblisi ihbar edersem abimde bir ceza alırdı. Üstelik Kenanın elinde abime karşı suç doysaları vardı. Her şeyi bırakıp ihbar etsem bile polisin biz yerine Kenan'a inanacağına adım kadar biliyorum.

Abim acı çekerken o iblis yalısında oldukça rahat bir şekilde oturuyordu.

"Her şey iyi olucak. Bunların hiç biri senin hatan, degil. Annemin söylediklerine takılma, Fidan. O sadece çok fazla acılıydı." Kafamın içerisindeki suçlamalar sanki yengemin sözlerinden sonra durdunlaştı. Sanırım birinin bana bunu söylemesi gerekliydi.

Suçlu sen değilsin...

"Hayır, yenge dert etmedim. Her zamanki annem işte." Bu sözleri söylerken sesimin titremesine engel olamadım çünkü kendim bile inanmazken nasılda söylerdim bu sözleri. Ama bu kelimeler oldukça alışmış ve umursamazdı.

Az önce kendi içinde savaşan suçlayacak biri olarak kendini seçen ben değilmişim gibi söylemiştim.

"Bu gece geleceğiz. Geçe kalmayız." Bakışlarımı yere indirip konuşmayı bitirdim.

Abimin burnunda ezilme vardı ama ben yengeme abimi görmek istediğimi bile söyleyememiştim.

Onu görmek istiyorum ama bir yanım onu öyle görünce kendimi daha çok suçlayacağımı söylüyordu.

Bana olan bu duruma bir ad veremiyordum. İlk kez kendime bu kadar baskı uyguluyordum, son zamanlarda. Bir yanım beni cesaretlendirirken diğer yanım ise o tarafımı ezmek için her şeyi yapıyordu.

Bu durum en çok beni yoruyordu. Bu evlilik işinden önceki psikolojik ile şimdiki arasında görülenir bir fark oluşmuştu.

Ellerimle göz atlarımı silerek derin iç çektim.

Daha fazla kimsenin canı yanmadan bu işi bitirmeliydim. Ne kadar uzarsa hep birilerinin canı yanıyor. Başta ben olmak üzere bu durum daha kötüye gidiyordu.

Daha fazla canımın ya da canlarının yanmasını istemiyorum.

Bu evlilik saçmalığı artık gerçekleşmeliydi.

Kenan daha fazla can yakmadan buna bir son vermeliydim.

O ertelediğim kaçınılmaz sonumu şimdi kendim bitirmek istiyordum. Evet şimdi kabul eden birisi olmuştum. Sırf Kenan amacına ulaşmasın diye. Çünkü biliyorum ki bu evlilik gerçekleşmeden Kenan durmayacaktı.

Elimdeki telefonuma baktım.

Bu işi bitirmeliydim.

Rehbere girip Kenanı numarasını buldum. Ara kısmına basarak kulağıma yasladım. Bir çalıştan sonra açılan telefonla onun sesini duydum.

"Bu kadar çabuk arıyacağını düşünmemiştim, meleğim. Uzatmayacağım ve hemen konuya girmek istiyorum. Eninde sonunda olacak naçizane evliliğimiz için hazır mısın ?" Sözleri beni şaşırtmadı. Aksine tamda tahmin ettiğim gibiydi.