Öfkesine, hırsına, geçmişine kapılmış bir adam, "BARLAS KARAHAN "
Geçmişinden habersiz, hırslı yeşil gözlere düşmüş genç bir kız, "HÜMEYRA ATABEY"
Ilık bir esinti, intikamla yanan kalbe sarıldı.
...
Bakışları altında bedenime değen elleri, benliğim...
500+ vote (Bu sefer vote sınırı aşılmadığın da bölüm yok bilginize. Ciddiyim!)
Severek ve keyifle bölümü okumanız dileğiyle (: Yıldızları parlatmayı, bölüm arası bol bol yorum yapmayı unutmayın..
17.05.2020
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gidince dirliksizliğin bir düzene gireceğini düşünmüştüm. Belki de hayatım da belki de düşüncelerimin yola girebileceğini. Her şeyi toplayıp gitmenin çözüm olduğunu, olacağını sanmıştım.
Kaçmamıştım. Aksine savaşmıştım. Zafer kazanamadığım yerde kendimi bitirmektense gitmeyi seçmiştim. Doğru olan bu muydu emin değildim. Yine de bir yola çıktım.
Ve o meşhur soru düşüyordu akıllara, gitmek mi zordu, kalmak mı?
Giderek her şeyin yoluna koyulacağını düşünürken daha evden çıkmadan pes etmiştim. Örtülen kapıyla özlemin düşmesi de akıl kârı değildi. Değildi ama özlemiştim. Daha evden çıkmadan yeşil gözlerine hasretlik çektim. Belki de bu yüzden vedalar ağır geliyordu. Gitmek kadar kalmakta zordu..
İlkbaharın kapısını açan ferah esinti, düşüncelerime karışan aracın içerisinde yayılan, kısık türkü sesiyle kurduğum denklem sağlayan suskunluk "Hamit’in karakola aldılar" sözleriyle son buldu. İsmini duymanın gerginliği yanında şaşkın, merakla kolumu yasladığım pencereden çektim. "Valizle bizi karşılamasaydın, Barlas söyleyecekti" sözlerinde ki alayvari halinden çok Hamit’in içeri alınmasında takılı kalmıştım.
"Artık çıkmayacak mı?" Sözlerim kurtulduk mu ondan demenin meraklı sorgusundaydı. İç çekerek sakallarını sıvazlaması sonrasında camı araladı. "Kesin bir şey ne yazık ki söyleyemem. Şerefsiz, nasıl oluyorsa bir şekilde suçundan sıyrılıyor" sözleriyle verdiğim nefes yarım kaldı. Sanki hiç bir zaman ondan kurtulmak nasip olmayacaktı. Sözde babamdı. Babam olmasına rağmen mutluluğu zehir edecek zalimliğe sahipti.
"Ama bu sefer çabuk kurtulamaz" demişti. İç çekerek verdiğim sıkıntıyı, Egemen gidermek için o an bütün sessizlikte "İşine karışmak istemem ama Barlas derde düşünce kaçar" sözleriyle duraksadım. "Kimseye bir şey söylemeden kabuğuna çekilir. Derdi kadar susar" sözleri acı bir gerçeklikte Barlasın özetiydi.
Barlas, derdi kadar susardı.
Yol boyu oluşan sessizlik araç içerisinde yayılan tanış türküyle dudaklarım titredi. Kalbimde bir sızı akıp giden yolda türküsünü dinlerken gözlerim nemlendi. Ne şarkı severdim ne türkü. O gün direksiyonda tuttuğu ritme eşlik ettiği türkü şimdilerde kalbimde garip bir etki bırakan olmuştu.
