Öfkesine, hırsına, geçmişine kapılmış bir adam, "BARLAS KARAHAN "
Geçmişinden habersiz, hırslı yeşil gözlere düşmüş genç bir kız, "HÜMEYRA ATABEY"
Ilık bir esinti, intikamla yanan kalbe sarıldı.
...
Bakışları altında bedenime değen elleri, benliğim...
Yorum sınırını size bıraktım. Çünkü rekor bir yorum geleceğini düşünüyorum. Umarım yanılmıyorumdur. Bu arada bölüm 10 bin kelime kısa derseniz evinizi basarım. :D
Severek ve keyifle okumanız dileğiyle (: Yıldızları parlatmayı, bölüm arası bol bol yorum yapmayı unutmayın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Düşen hırkamı çekerek omzumu örttü. "Üşüdün" Demişti. Alışık gelen sözlerini duymadığımdan yadırgama olanağım daha yüksekti. Beni düşünmesi hoşuma gitmiş olsa da "İstemiyorum" diye konuştum. Bir çocuk gibi omuz silkinirken bu tavrıma Barlasın da şaşırdığından emindim. "Biraz daha böyle kalalım" boyun girintisine başımı yasladım. Derin bir nefes çekerken sanki ayrılınca her şey eskiye dönecek olmasından korkuyordum. En kötüsü de Barlas'a bir daha bu kadar yakın olamayacağımdan korkmuştum.
"Üşüdün" diye araya girdiğinde tekrardan omuz silkmiştim. "Kızıl" sesi uyarıcı bir hale döndüğünde başımı kaldırdım. Yeşil gözlerinde bahçenin ışığı düşerken sessizce yutkundum.
"Üşümedim" burnumu çekmemle gözleri, yüzümün her zerresinde gezindi. Öyle olmadığını ima eden bakışları sonrasında kaşları belirsizlikle çatılmıştı. "İnat etme"
Çocuk gibi bir kez daha omuz silktim. Gözleri kısıldı, hareketlerimi ölçüp biçen tavrı anlama çabasıyla dolandı. Anlamaya çalıştığı aşikardı. Gerçi ben de kendimi anlamıyordum. Nazlanmamın yeri miydi? Belki de Barlasın bana olan sabrını ölçmek istedim dahası bana olan itimadını tartmak istemiştim.
"İstemiyorum" diye inat ettim. Aslında inatta değildi. Uzun zaman sonra ilk kez birbirimize dokunmuştuk. Anın bozulmasından çok yaşanmamış gibi varsayılmasından korkuyordum.
Korkularımı söylesem beni anlar mıydı?
"İnadını kızıl..." diye söylediğinde gülümseyerek başımı boyun girintisine yasladım, tebessümle dudaklarım kıvrılmıştı. Ellerim beline sarılırken "Sen ısıtırsın" demiştim. Alaya kaçan sözlerim aslında beni iyice sarması için ihtiyaçla fısıldamıştı. Ben ilk kez sözlerim de Barlas, ilk kez dokunuşlarında cesurdu.
Aramızdaki garip konuşmanın havası değişirken iç çekti. "Sobaya benziyor muyum" sözleri gerçek mi, dalgamı geçiyordu emin değildim. Bir adım geriye giderken bedenine sarılan kollarım gevşemişti. Başımı hafifçe kaldırarak karanlığın hakim kıldığı gece yarısında gözlerinin içine bakarken gözlerim kısıldı.
