Öfkesine, hırsına, geçmişine kapılmış bir adam, "BARLAS KARAHAN "
Geçmişinden habersiz, hırslı yeşil gözlere düşmüş genç bir kız, "HÜMEYRA ATABEY"
Ilık bir esinti, intikamla yanan kalbe sarıldı.
...
Bakışları altında bedenime değen elleri, benliğim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hiss-i İntikam / 0.32 👑
2000+ Yorum (Bol satır arası yorum. Emoji ile sınırı aşmayın, kızarım 🤨)
350+ vote (Sınır yine aşılmamış, bu beni biraz üzdü🤧)
10.Ekim. 2020
.... Herkesin hayatında kimsenin bilmesini istemediği bir sırrı olur. Bilmeden yargılayacak olursak ilk hamleyi biz yapmış oluruz.
Zaman sessiz sedasız geçerken, saatin vakur tıkırtısı kulağıma sızıyordu. Gözlerim nemli, verdiğim nefes boğazıma takıldı. Attığı bir adım yeşil gözlerine teslimiyeti olmuştu. Belki hata, belki de yanlış olanı yapacağım, karar şansım olmayan bir yolu seçmek zorunda bırakılmıştım. Ellerim arasında sımsıkı tuttuğum telefon dizlerimin üzerine elim düştüğünde gözlerimi kaçırdım. Aramızda 10 metreden fazla mesafede bakışlarının üzerimde oluşu bir şeylerden şüphelendi mi sorgusuna çekmişti. Endişe belki de korkuydu, ne yapacağımı bilememenin çaresizliğinde gözlerimi, yeşil gözlerin soğuk bataklıktan kaçırdım. Sakin olmaya çalıştıkça endişe iğne misali derime işliyordu.
Korkuyor muydum?
Kaçırdığım gözlerim Barlas'a yöneldiğinde sağ kaşı kalkık yüzüme baktığını gördüm. O an korktuğumu anladım. Yanlış yapmaktan en çokta Barlas'ın sen, babanın kızısın sözlerinin üzerime ilişmesinden çok fazla korktum. Gözlerimi kaçırmış olsam da çoktan göz göze geldiğim o kısa anda bir şeylerin yolunda gitmediğini sezdiğini hissettirdi. Bana doğru yönelen adımlarının altında içime daha çok sinme çabası içerisine girmiştim. O an her şey susmuş gibi postallarının sesi kulaklarımı örttü. Başım ahşap zeminde, attığı adımların izini sürdü. Karşımda ki koltuğa oturduğunda zaman durmuş gibiydi. Ellerimi birbirine sürtünürken, sımsıkı tutuğum telefonun ekranı ters çevirdim. Az önceki mesajı görme ihtimali varmış gibi telaşlıydım ve bu endişe bütün bedenimi kemirdi.
Üzerimde gezinen bakışlarından kaçmak için verdiğim çaba "İyi misin?" sorusuyla tökezledi. Beynime dağılan kalın sesi kalbimi titretti. Kaçırdığım gözlerim yeşilliklere dokunduğunda değilim diye yakınmak istedim. İyi değilim diye sızlanmak istedim. Az önce beni ardı ve beni seninle tehdit etti diye haykırmak istedim ama Barlas'a bir şey yapacağı korkusuyla acı acı sustum. Bir korkaktan farkım yoktu. Biyolojik olduğunu öğrendiğim babam, hiç bir şeyi göz ardı etmeyen bir katildi. Kendi kızını işine yarayacak gözüyle bakan, bir çocuğun gözü önünde anne ve babasının ölümüne şahit bırakan bir acımasız katildi ve maalesef ki bu adam benim öz be öz babamdı. Katil olduğu gerçeğini değiştirmediği gibi babam olduğu gerçeğini de değiştiremiyordu.
Boğazıma sinen acı tadı yutkunurken damağım kurudu. Sanki kaşık kaşık dondurma yemiş gibi, bademciğimi şişmiş hissediyorum. Bütün bedenimi saran gergin bekleyiş, midemi ekşitmiş kusmanın eşiğine getirmişti. "İyiyim" diyerek kaçırdığım bakışlarımı, elimin üzerine indiğinde titrediğini fark ettim. Diğer elimle hızla kapatsam da çoktan Barlas'ın radarına takılmış, keskin avcı gözleriyle titreyen elimi görmüştü. Donuk ifadesi, sağ kaşını kaldırırken yeşil gözleri üzerimde gezindi. "İyisin" dediğin de aslında iyi olmadığımı bildiğini açıkça vurgulamıştı.
