Öfkesine, hırsına, geçmişine kapılmış bir adam, "BARLAS KARAHAN "
Geçmişinden habersiz, hırslı yeşil gözlere düşmüş genç bir kız, "HÜMEYRA ATABEY"
Ilık bir esinti, intikamla yanan kalbe sarıldı.
...
Bakışları altında bedenime değen elleri, benliğim...
500+ vote (40. bölümde 400 geçtik 41. Bölümde yine düştük. 42. bölümde artık zirve yapar 500 yaparız 😘)Yorumlarda bir düşüklük var. Bol satır arası yorum. Please! 💜)
Not : Bilgisayarım halen bozuk. Yazım yanlışı olursa kusur görmeyin 😍
Severek ve keyifle okumanız dileğiyle (: Yıldızları parlatmayı, bölüm arası bol bol yorum yapmayı unutmayın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkes gıyabımda konuştu. Kimse ne hissettiğimi sormadan, beni susturarak kendi düşüncelerinden bahsetti. Kırgınlığımı, hüznümü, mutluluğumu hiç sayarak bir tek kendilerine kulak vererek konuştular.
Neredeyse 22 olmuştum. 22 yaşında koca bir kız. Ömrümden geçen onca yılda duygularım önemsenmedi. Hislerim, hissiyatım dile getirilmeyecek kadar yok sayılmıştım. Oysa bir yerlerde büyümeye itelenmiş küçük bir kız çocuğu saklıydı. Hiç kimsenin görmediği, küçük bir kız. Düştüğünde halen dizleri kanayan ve kimsenin yaralarını sarmadığı bir çocuk saklanmıştı
Ölüm acısı yüreğime ilk kez düştüğünde büyüdüğümü sandım. Oysa ben kendimi bildiğim günden beri büyümeye itelenmiştim. Yaralarımı saran olmamıştı. Aksine acımı büyüktüler, kabuk bağlayan yaralarımı kanattılar.
En çok da kendime yeteceğimi, yetineceğimi düşünmüştüm. Yanıldım... Vakit geliyordu insan, kendine dahi yetemiyordu. "Sensizlik zor geldi" sözleri, içimde yağmalanan yetim bir kız çocuğu için fazlasıydı.
Kendime dahi yetemezken, biri bensizliğin zor geldiğini söylemişti. Sözleri, ruhumu okşamıştı. Yara almış, küçük yetime ilk kez sarılan olmuştu. Sokuldum göğsüne, acıyan yaralarıma dokunsun istedim. Sarsın, sarılsın diye omuzuma başımı yasladım. O an gözyaşların bir sonu yokmuş gibi döküldü. İçli içli ağlamam da bu yüzdendi.
Barlas'a olan duygularımı kendime itiraf dahi edemezken içimi saran bu duygu ağlamaya itti. Ona olan hislerimi ifade edememenin özgür düşüşü oldu. Barlas'la biz hiç olmayacaktık. Belki de bunu bildiğinden de için akmıştı gözyaşlarım. Bildiğim içindi, hıçkırıklara karışım. Bile bile yine de onu sevdiğim için döküldü.
Kolları arasında omzuna döktüğüm gözyaşlarım, dakikaları ulaşırken Barlas sessiz kalmıştı . Sahiplenici bir şekilde eli belimi sardı. Gözyaşlarım dinene kadar bekledi. Geçen sürede gözyaşlarım dinginliğe düştüğü vakitte düşüncelerim aydınlandı. Bir uyanıştan uyanmak gibi kendimi geri çekerek ondan uzaklaştım. Geriye attığım bir adım ellerini bedenimden uzaklaştırırken, üzerimde gezinen bakışları, tepkimi yokladığından emindim.
Attığım bir adım aramıza mesafe ördüğünde gözlerim, uzun boyundan çenesine uzandı. Mahalle ortasında sarıldığımız gerçeği bir anda yanaklarımı büsbütün yaktı. Her şey bitmiş gibi milletin ne söyleyeceğine tasalandım. Korkudan ziyade ayıplanmaktan çekinmiştim. Bazı insanların üzerime dönen bakışları, can alıcıdan bir farkı yoktu.
