Öfkesine, hırsına, geçmişine kapılmış bir adam, "BARLAS KARAHAN "
Geçmişinden habersiz, hırslı yeşil gözlere düşmüş genç bir kız, "HÜMEYRA ATABEY"
Ilık bir esinti, intikamla yanan kalbe sarıldı.
...
Bakışları altında bedenime değen elleri, benliğim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hiss-i İntikam / 0.16 👑
26.Ocak.2020
Girift : İç içe girmiş, karmaşık, birbirine dolaşmış ve çapraşık
BARLAS KARAHAN...
"Özgürüm" demişti. Ağlayışı, hıçkırıkları kulağıma çalındı. Özgür olduğunu söylemiş ağlayarak arkasını dönmüştü. Bütün hesaplarım dolandı, karıştı. Kendimle çeliştim. Ne yapacağımı sormaktan bir adım öteye gidemiyordum. Yanlış olan birçok şey vardı. Başta Hümeyra'nın babası. Aslında her şeyin başladığı noktaydı.
İç çekerek saçlarımı karıştırdım. Karanlığa karışan rüzgarın esintisi bedenimi sarılışını, iliklerime kadar hissettim. Demir kovanın içerisinde çatırdayan odunun kor sıcaklığı yüzüme dokundu. Üşürken aynı anda ısınmanın tadını yaşıyordum. Bedenimin karşıladığı sıcaklığa tezat ruhum üşüyordu. Solumda taşın üzerinde oturan Egemene, ellerim cebimde kafamı çevirdim. Kovanın içinde yanan ateşin rengi yüzüne kızıllık getirmişti.
"Yıllardır, peşlerindeydim. Mutlaka bir yerde başlarını çıkaracaklardı"
Kaşları havalandığında kendine çektiği bacaklarını ateşe uzattı. "Hümeyra'yla tanışmadan önce babası Demir diye söylemeseydin, şuan koca bir si*tir çekerdim" ellerini ileriye doğru uzatıp üşüyen parmaklarını ısıtmaya çalıştı. "Aslında benim anlamadığım, başta kıza her şeyi niçin söylemediğin. Kız öğrendiğinde yıkıldı" gözlerini üzerimde hissettim lakin dönüp de Egemene bakmadım. Ağlayışı gözümün önünden gitmiyordu. Yine de bilmiyormuş gibi davranarak yanıma çekmem aslında Halit'in ortaya çıkma sebebi içindi.
"Amaca ulaşma gayesi uğruna, sürüden en zayıf olanı, kurdun önüne atmak gerekiyordu"
"Çilli için, üzgünüm. "Dudaklarını sarkıtarak içerlendi. Hassas tavrına karşı yüzüne baktım. "Peki, niye bıraktın, yani aslında bundan sonra başlamıyor muydu her şey?" Sorusu karşısında efkarlı iç çekişle, ayaklarımı diğerinin üzerine atarak yanan kora uzattım. "Her şeyin bir vakti var" verdiğim nefes ciğerlerime karıştı.
"Halen şu kardeş meselesi mi"? kaşları çatık yönelttiği soru acıyan yarama karıştı. "Abi, kardeşin değilmiş işte" omzuma dokunan Egemene, boş gözlerle baktım. İçimdeki yılgınlığın adı yoktu.
"Değilse ne fark eder?" Bağırışım aslında kendime olan öfkeydi. Kardeşim olmaması neyi değiştirecekti. Aslında yangını başlatanın ocakta ki demlik değil de Halit şerefsizin yakması değil miydi? Ya da ailemi öldüren adamında ta kendisi olması gibi.
"Çok şey,"
"Boş versene" bir dal çıkardım. İçim de bir şeylerin infazı başladı. Kalbime sığmayan bir şeyler hareket halindeydi. Kardeşim değildi!
