Öfkesine, hırsına, geçmişine kapılmış bir adam, "BARLAS KARAHAN "
Geçmişinden habersiz, hırslı yeşil gözlere düşmüş genç bir kız, "HÜMEYRA ATABEY"
Ilık bir esinti, intikamla yanan kalbe sarıldı.
...
Bakışları altında bedenime değen elleri, benliğim...
Ayakta durmaya dirayetim kalmadı. Boşlukta süzüldüm. Günlerdir onu umursamayacağım için çaba sarf ederken şimdi karşıma geçerek söylediği sözler dengemi şaşırttı. En çokta kalbim etkilendi. O kadar hızlı çarptı ki bir an göğüs kafesimin aşınacağını düşündüm.
Yeşil gözleri, gözlerime dokunduğu o andan bu yana geçen süre bir ömür gibiydi. Yutkundum, dudaklarımı araladım. Bir şey söyleyecek gibi oldum, sonra sustum. Anlamak güç geldi. Barlas'tı bu. Her defasında benden uzak olan kendisiydi. Şimdi karşıma geçip beni düşündüğünü ve bu yüzden kızdığınlığını dillendiriyordu. Bunun bir izahı olabilir miydi? Üstelik umutlanıyordum. En başında beri, küçük bir hareketine değer biçecek kadar onu, önemsiyordum. Kendime, duygularıma, en çokta umursamazlığına kırgın ve yorgundum.
"Yapma" diye fısıltıyla boyun büktüm. Dudaklarım titrediğinde bir anda ağlama güdüsü ile dolup taşmıştım. Kaldıramayacağım yükün altına sokuyordu. "Barlas" sesim cılız adı dudaklarımdan döküldü.
"Kızıl" diye sözümü kesti. "Ben fikrinin alamayacağı kadar yaralı bir adamım" dedi.
Sustum...
Sağ eli dalgalı saçları arasına gitti. Hırsla karıştırmış, kafasını yere indirdiğinde sıkıntıyla nefes verdi. Elini saçları arasından sertçe çektiğinde göz, göze geldik. Berrak yeşil gözleri, öfkeyle çevriliydi. Bir ilk miydi, son mu bilinmez esrarengizlik, sesinde yığıldı. Nemli bakışları kalbimde acıyı, sırtladı. İçim acıdı. Sözlerinde yer edinen acı çığlıklar sessizliğe, sürtündüğü anda tıkandım. Onu böyle görmeye alışık olmadığımdan belki de gözlerinin dingin sessizliğini anlam biçmek istemiştim.
"Tek bir amaç uğruna yaşadım." kaşları çatık aramızdaki mesafeyi attığı bir adımla açtığı vakit bakışları uzaklaştı. O an uzaklaşan sadece bakışları değildi, sesi, nefesi, gözyaşları olmuştu. Sesinde ölüm gizlenmişti. Yığılan öfke tutunamadığı ailesi içindi.
Ölümün isi ruhuna, sinmişti.
Yitirdiği duygular bedenini sarıp, sarmalamıştı.
"Tek bir amaç uğruna nefes aldım. Şimdi, ..." göz göze geldiğimiz o an da ifadesizliğe sindi. "Fikrimi karıştırıyorsun, amacımdan saptıyorsun. " boynu sol tarafına yatırdığında yüzünde yer alan ifade ile bocaladım. İlk kez gardını indirmişti. Gözleri ilk kez bu kadar duyguluydu. Bocalamış, şaşmış en çokta ne yapacağını bilememenin endişesinde gözlerimde dolandı.
