Öfkesine, hırsına, geçmişine kapılmış bir adam, "BARLAS KARAHAN "
Geçmişinden habersiz, hırslı yeşil gözlere düşmüş genç bir kız, "HÜMEYRA ATABEY"
Ilık bir esinti, intikamla yanan kalbe sarıldı.
...
Bakışları altında bedenime değen elleri, benliğim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hiss-i İntikam / 0.06 👑
Şe'niyet : Gerçeklik, realite. (Arapça)
24. Eylül. 2019
"Son saniyeleri kapıda geçirmeye gönüllüsün" ağırca topuklarımın üzerinde döndüm. Tam çaprazımda duran adama baktım. Daha sonra bulunduğumuz noktaya. Tam evimin yanında ki sokak lambasının altındaydık. Gölgelerimiz uzamış karanlığa karışmıştı. Sarı nahoş ışığın çevresinde bakışlarım tekrar Barlas'a çevirdim. "Anahtarım yok" diye söylendim. Yola çıkmadan önce aklıma dahi gelmemişti. Gerçi beni evime getirme ihtimalini bile vermiyordum.
"Bu yeni mi aklına geldi?"
Azarlamakla, azarlamak arasında kalın bir çizginin üzerinde yerdeydi sesi. Bunu nasıl ayarladığı ise muamma. İp üstünde ki cambaz gibiydi. Dengesi, kişiyi şaşırtan kendisinde saltanat kurdurtan düzlükte.
"Çantamın içindeydi her şey, " bakışlarım asfalt zemine düştü. O gün çantamı da kaybetmiştim. Belki de Barlas almıştı. Bir ihtimalde çöpe atmış olabilirdi. İhtimaller arasında iken kaportaya yaslı vücudunu hareketsizce sakallarını sıvazladı. Ardından yanımdan geçtiğimde bir an kapıyı kırıp gireceğini düşündüm. Ama o tam tersi yönde bagaja ilerledi. Daha sonra siyah bir şeyi üzerime doğru attığında refleksle havada yakalım. Bir anlık tepkiden kavradığım siyah yumuşak yüzlü şeye baktığımda benim çantamın olduğunu gördüm. Bakışlarım ellerimin arasındaki çantadan yüzüne tırmandı. Aramıza engel olan bagaj kapağını karanlık ve oldukça sessiz olan mahallede tok bir çemberi oluşturarak, kapattı. Bana doğru çevirdiği adımların ardından sürücü koltuğunun tam tersi yönünde ki kapıda durarak sırtını arabaya yasladı.
"Hızlı ol" dedi.
Verdiği emir karşısında hızlıca kapıya yöneldim. Anahtarı almak için çantamı açtım. İçerisinde koyduğum her şey duruyordu. Gerçi çekip alabilecek, işe yarar neyim vardı ki? Külüstür telefonum haricinde bütün eşyam içimdeydi. İçerisinde parıldayan metali ellerimin arasına almamla kapı kilidini, çevirdim.
Gıcırtıyla açılan kapımın özlemini yaşadığım o andaydım. İnsan alışık olduğu güzideyi özlüyordu. Attığım adımda parke zeminin çıkardığı ses gibi mesela. Uzun süre havasız kalmasının getirdiği koku burnumu kaşındırdığından adımlarımı odama çevirdim. Bıraktığım gibiydi. Her şey yerli yerinde yatağın üstüne bıraktığım birkaç kıyafet söze gitmeden önce gelince makineye atarım diye çıkardığım bluz ve eteğim. Garipti. Söz için çıktığım evden kaçırılmış biri olmanın dışında beni kaçıran kişi ile geri dönmüştüm.
Dünya izahı olmayan tümsekti.
Parka zemine dokunan adımlarım odamın içerisinde son bulduğunda yerdeki kıyafetlerimi ellerimin arasına aldım. Kıyafetlerimi katlayıp yatağın üzerine bıraktım. Beraberinde yılgın, bedenim. Çıkan gıcırtı sesle sırtım yatakla buluştu. İki yana elimi açtım.
