Öfkesine, hırsına, geçmişine kapılmış bir adam, "BARLAS KARAHAN "
Geçmişinden habersiz, hırslı yeşil gözlere düşmüş genç bir kız, "HÜMEYRA ATABEY"
Ilık bir esinti, intikamla yanan kalbe sarıldı.
...
Bakışları altında bedenime değen elleri, benliğim...
İlzam; Birinin haksız olduğunu kanıtlayıp susturmak...
2bin + Yorum (Yüzümüz yorumlarda gülsün be, dedim🤡)
Severek ve keyifle okumanız dileğiyle (: Yıldızları parlatmayı, bölüm arası bol bol yorum yapmayı unutmayın. Şimdiden teşekkür ederim ♡ Kendinize güzel bakın🌸
Not; Bölüm içinde bazı hatalar olabilir, kusura bakmayın daha fazla bekletmemek için paylaşmak istedim.
. . . 💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
13.03.2023🌸
Bedenlerimiz, bir ipin ucunda sallanan ruhtan ibaretti. Kendimi ipin ucuna iten de bendim.
Kazanamayacağımı bildiğim halde mücadele etmek istiyordum. Belki sevdiklerimi belki kendi canımı yitirecektim. Önemli değildi. Bir yanım da aslında diri diri atıldığım toprağın altından hiç çıkmamıştı. Ölüm, çok öncesinde ruhuma yerleşti. Umutlarıma, hayallerime, çocukluğuma, gülüşlerime ve bana ait ne varsa, yine de yaşamaya çalışıyordum.
İç çektiğimde gözyaşlarım akması için direndi. Ağlamamak öyle güçtü ki, nefes almak bile acı vermişti. Boğazıma pişmanlık sızdı. Ne gitti ne de sindi. Sanki bir balçığa sıvanmış gibiydim.
"Bitsin..." demiştim.
Demesi kolaydı lakin bitirmek öyle kolay değildi. Ben ilk kez sevmiştim ve ilk kez sevildiğimi hissetmiştim. Bana aşık değildi biliyordum. Âşık olsun da istememiştim ki...
Gözlerinde her şeye rağmen kendine çeken bir şeyler olması iyi hissettiriyordu. Düşünmesi gibi ondan saygı görmek, yanında mutlu olmak. En güzel (sebebim) en büyük de keşkem olmuştu.
Bazen nasipten öte olan yolu eşeliyordum.
"Bitsin" diye tekrarladı. Başım önümde geriye atmak için attığım bir adımla belimden tutup kendine çekti. Açmak istediğim mesafeyi kendi kapatmıştı. Alnı, alnıma dokunurken iç çekti. Bu öyle derinden öyle hüzünlü bir iç çekişti ki, göğüs kafesinin sarsılışını hissettirmişti.
"Keşke o kadar kolay olsaydı." mırıldanışı akmak için yer arayan gözlerimi doldurmuştu. Eli belime sarılı, bedenimi sardı. "Duygularımı kabul etmem bu kadar uzun sürmüşken bu kadar çabuk bitmemeli..."
Sanki kollarında can verecekti bedenim. Tutamadım kendimi, bir çığ gibi büyüyen gözyaşlarımı bıraktım. Hıçkırıklarım nefesimi kesmişti. Sanki elim, ayağım boşalmış gibi bedenimi bıraktım. Durduramıyordum gözyaşlarımı. Durmak da istemiyordum. Bunun düşüncesi bile kendimi kötü hissettirirken dillendirmek etimi parça parça bölmüştü.
