"ငါ LDRS ဘ၀ၾကီးကို ေစာက္ရမ္းစိတ္ကုန္ေနျပီ။"
"အာ။ဟာ။"
"မင္းစဥ္းစားၾကည့္။ တစ္ဖက္က စိတ္ဆိုးရင္လည္း ေျပးေခ်ာ့လို႔မရ။ ဖုန္းကေလးတစ္ခ်က္မရလိုက္တာနဲ႔ ဟိုဘက္မွာ ေသလားလည္းမသိ၊ ရွင္လားလည္းမသိ။ျပီးေတာ့။"
"ခုလိုအေျခအေနဆို ေျပးေတြ႕ခ်င္ေတာင္ေတြ႕လို႔မရဘူးမဟုတ္လား။"
မိုးေ၀ရဲ႕စကားကိုေထာက္ခံတဲ့အေနနဲ႔ ထက္မာန္ဦး သက္ျပင္းအရွည္ၾကီး ရိႈက္ခ်လိုက္မိသည္။ အလုပ္ရွိေတာ့လည္း အလုပ္မအားလို႔ဆိုျပီး လႊမ္းနဲ႔ မေတြ႕ႏိုင္၊ အလုပ္မရွိအကိုင္မရွိ အားယားေနတဲ့အခ်ိန္က်ျပန္ေတာ့လည္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးကို အဘက္ဘက္က ၀ိုင္းျပီး ခ်ိတ္ပိတ္ထားၾကသည္။ လႊမ္းနဲ႔ေ၀းရတာနဲ႔တင္ ထက္မာန္ဦးမွာ ေလွာင္အိမ္ထဲ ေျခခ်ဳပ္မိေနတဲ့ ေမ်ာက္အိုလို႔ မိူင္ေတြေနရတဲ့ဘ၀။
"အဲ့ကိုဗစ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွေပ်ာက္မလဲမသိဘူး။ဒင္းေမႊတာ ငါးပါးကိုေမွာက္ေရာဘဲ။"
ေနာက္ဆံုး အရာအားလံုးရဲ႕ လက္သည္တရားခံဆီ ရွိသမွ်ေဒါသေတြ ပံုခ်သည္။
"ဒီေလာက္ထိန္းႏိုင္ေနတာဘဲေက်းဇူးတင္။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ Second Wave ေတြေတာင္ျပန္စေနလို႔ ငါဆို သေဘၤာျပန္တက္ဖို႔ေတာင္ ဘံုေပ်ာက္ေနတာ။"
"ဘံုေပ်ာက္ေပမဲ့ခိုလံူစရာရင္ခြင္ကေတာ့မေပ်ာက္ဘူးမဟုတ္လား။"
ထက္မာန္ဦးစကားကို မိုးေ၀က သေဘာအက်ၾကီးက်ျပီး တဟားဟားႏွင့္ေအာ္ရယ္သည္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေနေတာ့ သူ႔ရဲ႕တိုက္ခန္းဆီ သူ႔ေကာင္ေလးကိုေခၚထားမွာေပါ့။ ေျပးၾကည့္တာထက္ ေတြးၾကည့္တာကမွ ပိုျမန္ေနမည္။ ေတြးေနတုန္းရွိေသး။ သူ႔ေကာင္ေလးလားမသိ။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။
"အာ။ညီ။ ခဏ။ခဏေလး။ကိုယ္ဒီမွာငထက္နဲ႔ဖုန္းေျပာေနလို႔။"
"ဒါဘဲ။ ငထက္။ ဖုန္းခ်ျပီေနာ္။ အဲ့ခိုလံူစရာရင္ခြင္ေလးက အခုႏိုးလာလို႔အစာေကၽြးဖို႔ျပင္လိုက္ဦးမယ္။ ဒါဘဲ။ဒါဘဲ။"
ESTÁS LEYENDO
နှောင်ကြိုးမည်သည် ရစ်ဖွဲ့သီ- ေႏွာင္ႀကိဳးမည္သည္ ရစ္ဖြဲ႕သီ
RomanceAFFECTION-နှောင်ကြိုး (Sequel)
