နှောင်ကြိုးမည်သည် ရစ်ဖွဲ့သီ- ေႏွာင္ႀကိဳးမည္သည္ ရစ္ဖြဲ႕သီ

Part-23-Zawgyi

"ငယ္ေလး။"

အခန္း၀ကေန လွမ္းေခၚလိုက္တဲ့အသံသည္ ထိုက္သင့္သေလာက္ က်ယ္ေသာ္ညားလည္း ကုတင္ေပၚက ေစာင္ထုတ္ကေလးသည္ တုပ္တုပ္မွ် လူပ္မလာ။ အဲ့ကုတင္ဆိုတာကလည္း မာန္မရွိေနရင္ သူ႔အပိုင္ဘဲ။ ေ၀လႊမ္း အခန္းထဲ ၀င္သြားလိုက္ျပီး ကုတင္ေပၚ တင္ပလႊဲထိုင္ခ်လိုက္သည္။

"ငယ္ေလးေရ။ ထသင့္ေနျပီ။ ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနျပီလဲ။"

ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ ေကြးေနတဲ့ ငယ္ေလးရဲ႕ ပုခံုးကို လူပ္ႏိူးလိုက္မိသည္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ မနက္ရွစ္နာရီထိုးေနျပီ။ ဒီေကာင္ေလး စိုင္းေ၀ယံ အိမ္က ျပန္လာျပီးကတည္းက အက်င့္ေတြ ပ်က္ေနတာဘဲ။

"ထေတာ့လို႔ ေျပာေနတယ္ေလ။ မနက္စာ စားရမယ့္အခ်ိန္ေက်ာ္ေနျပီ။"

ခုတေလာ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အိပ္ရာထဲမွာဘဲ ေခြေခါက္ေနတတ္တဲ့ ငယ္ေလးကို တမင္မထဘဲ ေပေတအိပ္ေနသည္ဟု ေတြးမိသည္မွာ ေ၀လႊမ္း အလြန္မဟုတ္ေပ။ စိုင္းေ၀ယံ အိမ္မွာ ဘယ္လိုေနလာခဲ့ရလဲ မသိေပမယ့္ ေ၀လႊမ္းဆီမွာေတာ့ ဒီလို စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ လုပ္လို႔မရပါဘူး။ ဒီထက္ပိုျပီး အိပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကုတင္ေပၚကေန ဆြဲခ်ပစ္မိေတာ့မယ္။

"ငယ္ေလး။ အခုထရင္ထ။ မထရင္..။"

ေခါင္းထိလံုေအာင္ ျခံဳထားတဲ့ ေစာင္ကို ဆြဲယူပစ္လိုက္ခ်ိန္ ငယ္ေလးရဲ႕ လည္ပင္းသားေတြကို အမွတ္မထင္ ထိလိုက္မိေတာ့ ေ၀လႊမ္း လန္႔ျဖန္႔သြားသည္။

ပူက်စ္ေနတာဘဲ။

ေစာင္ကို အသာအယာေျဖေလ်ာ့ေပးလိုက္တဲ့ လက္ဖ၀ါးေလးေတြကို လွမ္းဖမ္းဆြဲျပီး ကမန္းကတန္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေရခဲပမာေအးစက္ေနတဲ့ လက္ဖ်ားေတြ။

တစ္ဖက္သို႔ ေစာင္းအိပ္ေနတဲ့ ကိုယ္လံုးကို ဆြဲလွန္လိုက္ခ်ိန္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ရဲရဲနီေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးသည္ ကိုယ္ပူခ်ိန္ကို တကူးတက တိုင္းစရာလိုမေနေတာ့။ ငယ္ေလးဖ်ားေနျပီ။

ပ်ဥ္မညီတဲ့ ၾကမ္းခင္းသည္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ညင္သာစြာ ျပဳမူလူပ္ရွားတဲ့တိုင္ ေျခနင္းလိုက္တိုင္း တကၽြီကၽြီျမည္သံကို ျပဳေလစျမဲ။ သို႔တိုင္ ကုတင္ေပၚမွာ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးသည္ တစ္ခ်က္ကေလးမွ လူပ္ရွားမလာ။ ေ၀လႊမ္း ယူလာတဲ့ ေရဇလံုႏွင့္ ေရပတ္၀တ္ကို ေဘးက စားပြဲေပၚတင္လိုက္ျပီးမွ ငယ္ေလးရဲ႕ နဖူးျပင္ေပၚ လက္ဖ၀ါးျပင္ကို အသာအယာတင္လိုက္သည္။