ထက္မာန္ဦး အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းထဲကဆိုဖာေပၚ ထိုင္ရင္းနံရံေပၚ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ နာရီကို မသိမသာေလးၾကည့္မိသည္။ နာရီလက္တံသည္ ညခုႏွစ္နာရီခြဲခါနီးကို ညႊန္ျပလွ်က္ရွိသည္။ မ်က္ခံုးတန္းတို႔ကို တြန္႔ေကြးလိုက္သည္မွာ မ်က္ခံုးႏွစ္ခုဟာ ထိစပ္လုမတတ္။ အေရွ႕မွာထိုင္ကာ ရွစ္နာရီသတင္းအစီအစဥ္ကို ေစာင့္ရင္း ဇာတ္လမ္းတြဲကိုၾကည့္ေနတဲ့ ၾကီးငယ္မွာမူ ထက္မာန္ဦး၏ စိတ္မရွည္မူေတြကို ရိပ္စားသိရွိသြားသည့္အလား ရယ္သံမထြက္ေစရဘဲ အျပံဳးတစ္ခုကိုသာ ဖန္တီးလိုက္ေလသည္။
"ဒီအခ်ိန္ဆို ကားေတြ ျမိဳ႕ထဲ၀င္ျပီမဟုတ္လား။"
ထက္မာန္ဦး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည့္တိုင္ ထိုေမးခြန္းကို ၾကားလိုက္တဲ့ ၾကီးငယ္မွာ ဒီတိုင္းျငိမ္ထိုင္မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ထက္မာန္ဦးကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ ၾကိဳးစားလာေလသည္။
"သားငယ္ရယ္။ ရန္ကုန္ကလမ္းေတြက ကားပိတ္တတ္တာကို မသိတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ေအာင္မဂၤလာကေန ဒီထိ ေရာက္ဖို႔ဆို ၾကာဦးမွာေပါ့။"
ထက္မာန္ဦး ၾကီးငယ္ေျပာသည္ကို မၾကားမဟုတ္။ ၾကားပါသည္။ ကားပိတ္တာကိုလည္း မသိမဟုတ္။ သိပါသည္။ ကိုဗစ္ကာလ ပထမWave တြင္ ရန္ကုန္ဟာ လမ္းေပၚမွာကားတစ္စီးမွ မေတြ႕ရေလာက္ေအာင္ လူသူဆိုလို႔ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ေျခာက္ကပ္သြားေသာ္လည္း အခုခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္လမ္းေတြဟာ ျပန္လည္စည္ကားျပဳလာျပီမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့လည္း ေအာင္မဂၤလာေလာက္ေရာက္ျပီဆို ဖုန္းဆက္ဖို႔သင့္ေနျပီေလ။ ဖုန္းဆက္ျပီးနည္းနည္းေလာက္ အေၾကာင္းၾကားေတာ့ ဘာျဖစ္မတဲ့တုန္း!
"စိတ္ပူေနတယ္ဆိုရင္လည္း ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္ေလ။ သားငယ္ရဲ႕။ ဘာလို႔ဒီတိုင္းငုတ္တုတ္ၾကီးထိုင္ေနတုန္း။"
ၾကီးငယ္ကထက္မာန္ဦးစိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ခံစားခ်က္ၾကီးကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ဖြင့္ခ်လိုက္ေလသည္။ စိတ္ပူေနတယ္ဆိုေပမဲ့လည္း ထက္မာန္ဦးရင္ထဲရွိေနတဲ့ အစာမေၾကမူေလးေတြေၾကာင့္ တစ္ဖက္လူကို ဖုန္းစဆက္ရေလာက္တဲ့အထိ ထက္မာန္ဦး စိတ္ၾကည္မေနပါ။
ČTEŠ
နှောင်ကြိုးမည်သည် ရစ်ဖွဲ့သီ- ေႏွာင္ႀကိဳးမည္သည္ ရစ္ဖြဲ႕သီ
RomanceAFFECTION-နှောင်ကြိုး (Sequel)
