အခန္းငယ္ေလးထဲ ျဖာက်လာတဲ့ ေနျခည္ေႏြးေႏြးႏွင့္အတူ တေန႔တာရဲ႕ မနက္ခင္းသည္ စတင္ျပီး အသက္၀င္လာသည္။ ၾကက္ျခံဆီမွ ၾကက္မေတြရဲ႕ အုန္းအုန္းၾကတ္ၾကတ္ အသံက နားထဲစူး၀င္လာတာေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြကိုပါ ဆက္ပိတ္ထားလို႔မရႏိုင္ေတာ့။ အိပ္တ၀က္ႏိုးတ၀က္အေျခအေနတြင္ ျမင္ေလသမွ်အရာရာ ဟာ မူန္တ၀ါး၀ါး။
"လႊမ္း..။"
ႏူတ္ဖ်ားက ေယာင္ယမ္း တမ္းတလိုက္မိရင္း လက္ကပါ ေဘးဘက္ဆီကို လွမ္းစမ္းလိုက္မိသည္။ တျဖည္းျဖည္း ျပတ္သားလာတဲ့ ျမင္ကြင္းေအာက္မွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့သူသည္ ေရရြတ္မိသည့္ နာမ္စားပိုင္ရွင္။ ထိုမ်က္ႏွာေျပေျပေလးကို ျမင္လိုက္ေလခ်င္း ရယ္သံတစြန္းတစကို ထက္မာန္ဦး ႏူတ္က ဖန္တီးလိုက္မိေတာ့သည္။ ငယ္စဥ္က မနက္ခင္းေရာက္လို႔ လႊမ္းေပ်ာက္သြားမွာ စိုးထိတ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ထက္မာန္ဦးအတြက္ အိပ္မက္ပမာ အလားပင္။
"အဲ့ေလာက္ေတာင္ အိပ္ေနရသလား။"
ပံုမွန္ အအိပ္ဆတ္လြန္းတဲ့ လႊမ္းသည္ ထက္မာန္ဦး ေဘးနားကေန တလူပ္လူပ္တရြရြ လုပ္ေနတာေတာင္ အိပ္ေမာက်ေနဆဲ။ အသည္းတယားယားႏွင့္ နဖူးေပၚက်ေနတဲ့ ဆံစေလးေတြကို လက္ဖ်ားေလးႏွင့္ အသာတင္ေပးလိုက္သည္။ လႊမ္းနဖူးစပ္ဆီက ဆံစေလးေတြကေတာ့ ေနျခည္လဲ့လဲ့ ေလးေအာက္ တလက္လက္ ေတာက္ပလို႔ေနလွ်က္။
ခပ္ေျပေျပ နဖူးျပင္က ရွင္းခနဲဲ ျဖစ္သြားခ်ိန္ ဇင္ေရာ္ေတာင္ မ်က္ခံုးႏွစ္ခံုးဟာ ထင္းခနဲ မ်က္လံုးထဲ တိုး၀င္လာရသည္။ ရွည္လ်ားတဲ့ မ်က္ေတာင္ရွည္ေလးေတြ ၀န္းရံထားတဲ့ မ်က္လံုးမို႔မို႔ေလးေတြဟာေတာ့ ျငိမ္သက္ေနျမဲ။ ေမးရိုးေတြထင္းျပီး ပါးရိုးေတြ ခိုင္က်ည္လာတာမွအပ လႊမ္းဟာ ငယ္ရုပ္ကေလးကေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္မသြား။ ဒီမ်က္ႏွာေလးကို သိစိတ္ကျဖစ္ေစ၊ မသိစိတ္က ျဖစ္ေစ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ေငးၾကည့္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဘယ္တူန္းကမွ ၀န္မခံခ်င္ခဲ့။
ပန္းႏုေရာင္သမ္းေနျမဲ ႏူတ္ခမ္းလႊာေတြသည္ ယခုမနက္ခင္းတြင္ေတာ့ နီေစြးေစြးအေရာင္ကို ဆင္ျမန္းထားေလသည္။ ထိုႏူတ္ခမ္းေတြကို အတန္ၾကာ စိုက္ၾကည့္မိရံုႏွင့္ နဖူးစပ္နားဆီက လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြသည္ အလိုအေလ်ာက္ ေလွ်ာဆင္းလာခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ သတ္မွတ္ေနရာဆီသို႔ မေရာက္ခင္မွာပင္ ထက္မာန္ဦးရဲ႕လက္က ဖမ္းဆုပ္ကိုင္ျခင္း ခံလိုက္ရေလသည္။
STAI LEGGENDO
နှောင်ကြိုးမည်သည် ရစ်ဖွဲ့သီ- ေႏွာင္ႀကိဳးမည္သည္ ရစ္ဖြဲ႕သီ
Storie d'amoreAFFECTION-နှောင်ကြိုး (Sequel)
