Υποσχέσεις

Κεφάλαιο Όγδοο

«Ήταν ανάγκη να ξυπνάς με Κωνσταντίνο Αργυρό πρωί-πρωί, γαμώ το κέρατό μου;» μουρμουράει η Νικολέτα δίπλα μου.

Ο Κωνσταντίνος ωστόσο συνεχίζει να τραγουδά πως την ψάχνει απεγνωσμένα στην Αθήνα του και εγώ μοιάζω ανήμπορη να σηκώσω τα χέρια μου για να κλείσω το ξυπνητήρι.

«Μμμ.» μουρμουράει η Κυριακή με την σειρά της. Λίγο πριν ανοίξει το στόμα της η Νικολέτα να με βρίσει ξανά, ανοίγω με μισή καρδιά τα μάτια μου, πατώντας απενεργοποίηση στο ξυπνητήρι μου. Μες την νύστα μου απορώ με τον εαυτό μου, καθώς καλώ τον αριθμό του Γιώργου, πετώντας το κινητό μου πρόχειρα πάνω στο αυτί μου και κλείνοντας ξανά τα μάτια μου.

«Καλημέρα.» ακούω την βραχνή του, βαριά φωνή, ακόμη απ' τον ύπνο. Λίγο έλειπε και θα ξέφευγε ένας αναστεναγμός μου... Ανοίγω αμέσως τα μάτια μου για να προλάβω ό,τι μπορώ.

«Καλημέρα Γιώργο, ξύπνησες εντάξει; Πιστεύεις το' χεις;» ξεροβηχω και λίγο, μπας και στρώσει η φωνή μου, αλλά φαίνεται πως είμαι πιο ξύπνια από ποτέ ξαφνικά. Όλοι μου λένε πως δεν μπορώ να συνεννοηθώ με άνθρωπο όταν ξυπνάω και πως μιλάω σαν μωρό ενός χρόνου.

«Καλημέρα Βαλλυ, βγάζω τον σκύλο βόλτα, παίρνω καφέ και έρχομαι.» η φωνή του με νανουριζει και με ταράζει ταυτόχρονα...

«Έγινε, τα λέμε από κοντά.»

«Φιλιά.» τερματίζω το κλήση και αφήνω το βάρος μου να πέσει πίσω στο κρεβάτι. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, γνωρίζοντας καλά πως η τσιριδα μου θα κάνει την δουλειά «Ξυπνήστε!!» ουρλιαζω. Η Νικολέτα τινάζεται, με αποτέλεσμα να πέσει κάτω από το κρεβάτι, χωρίς να παραλείψει να με βρίσει. Η Κυριακή απ' την άλλη ζητάει «Πέντε λεπτά ακόμα.»

Αυτό το κορίτσι γιατί πιστεύει μόνιμα πως κάποιος την ξυπνάει να πάει σχολείο;!

«Τι φωνάζεις μωρή σαν γριά στην εμμηνόπαυση μη σου γαμήσω τίποτα πρωί-πρωί;» ωρυεται ο Αδάμ έξω από τη πόρτα μου.

«Εσύ τώρα γιατί κανείς σαν γκόμενα που δεν της κάθεται ο eye liner;» μουρμουράει ο Φάνης δίπλα του.

«Γαμώ την πουτανα μου, με εσάς που έμπλεξα, ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που κανονίσαμε να πάμε και διακοπές, λες και δεν μου πρήζετε τα συκώτια και στην Αθήνα, αι σιχτιρ.» λέει η Νικολέτα, φυσικά όλα αυτά με μια ανάσα.

«Καλημέρα και σε 'σένα, Νικόλ.» τεντωνεται η Κυριακή δίπλα μου, ακόμη με κλειστά μάτια.