Υποσχέσεις

Πρόλογος

Καλησπέρα σας!!
Πάρτε τον πρόλογο για αρχή, μέχρι να μαζευτούμε σιγά- σιγά!
Περιμένω τα σχόλια σας, είναι πολύ σημαντικά για εμένα!

Σας αγαπώ!!

___

Μου πήρε 22 ολόκληρα χρόνια να καταλάβω τον λόγο που περιμένουν οι ενήλικες τη καλοκαιρινή άδεια και τις διακοπές τους. Όντας παιδί που μεγάλωσε κάνοντας τρεις μήνες καλοκαιρινές διακοπές με τη μαμά και τον μπαμπά στο εξοχικό τους, δυσκολεύομουν να καταλάβω τι το ιδιαίτερο έχουν. Είχαμε συνηθίσει από μικροί, εγώ και η παρέα μου, κάθε χρονιά να εκτελούμε το ίδιο τελετουργικό: τα σχολεία έκλειναν και εμείς την ίδια μέρα κιόλας, βαριά-βαριά την επόμενη, βρισκόμασταν στα εξοχικά μας, πίσω στην αγαπημένη μας γειτονιά που συνηθίζαμε να βλέπουμε κάθε Πάσχα και καλοκαίρι που δεν είχαμε σχολείο. Εγώ ερχόμουν με τους γονείς μου, βόλευε πάντα που ήταν και οι δύο δάσκαλοι, ενώ οι υπόλοιποι έμεναν σε γιαγιά και παππού, με μόνη εξαίρεση τον Βαγγέλη που ερχόταν με τη μητέρα του που δεν δούλευε όσο ήμασταν μικρά. Βέβαια, όλα αυτά αποτελούν μακρινό παρελθόν, όπως συμβαίνει συνήθως στις μεγάλες παιδικές παρέες. Άλλοι σπάσαμε, άλλοι τα μπλέξαμε, με άλλους δεν ταιριάζαμε πια οπότε χαθήκαμε μεγαλώνοντας.

Όλη αυτή η αχαριστία μου και η άγνοια μου λοιπόν, ήρθε να λάβει οριστικό κι αμετάκλητο τέλος όταν φέτος άρχισα να δουλεύω και μετρούσα αντίστροφα γι' αυτές τις δύο εβδομάδες που θα είχα στη διάθεσή μου για να κάνω το απόλυτο τίποτα. Οι πέντε μέρες ωστόσο πέρασαν ήδη με εμένα να γυρίζω ελαφρώς ξενερωμένη στο κατά τ' αλλά αγαπημένο μου εξοχικό στην Εύβοια. Την αγαπώ όσο δεν πάει, ειδικά για τους ανθρώπους που συναντώ όταν έρχομαι, αλλά και αυτούς που πέρασαν από τη ζωή μου στο παρελθόν. Παρ' όλα αυτά όταν είσαι πέντε μέρες στα Χανιά, γυρίζεις όσο να 'ναι με βαριά καρδιά.

Η Κύμη που βρίσκεται το εξοχικό μου είναι το κάτι άλλο το καλοκαίρι. Η μαμά μου πάντοτε το είχε παράπονο που εγώ και η αδερφή μου είχαμε αδυναμία στο χωριό μας και το προτιμούσαμε αντί της Σαλαμίνας, αλλά το δεχόταν για χάρη της αμύθητης, όπως έλεγε πάντα, παρέας. Εκείνη και ο μπαμπάς γνωρίστηκαν στη Κύμη, μεγαλωμένοι και οι δύο του στο χωριό, μα δεν τρέφει κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια, περισσότερο για τους ανθρώπους που το απαρτίζουν. Όταν βέβαια αρχίσαμε να σπάμε και η Κυριακή, η αδερφή μου, άρχισε να φεύγει Σαββατοκύριακα με φίλους στη Σαλαμίνα στο εξοχικό της μαμάς, η δεύτερη έκανε να της δώσει τα κλειδιά του σπιτιού τρεις μήνες.