Κεφάλαιο Τεσσαρακοστό Δεύτερο

283 33 17
                                    

Βαλέρια

Δύο εβδομάδες αργότερα

Ειναι μέρες που τα αντιλαμβάνομαι όλα. Τον ήχο που κάνουν οι δείκτες του ρολογιού καθώς γυρίζουν, τη τηλεόραση που παίζει από το δίπλα διαμέρισμα, τον ήχο που κάνει το ύφασμα του τζιν μου καθώς τριβονται τα μπούτια μου μεταξύ τους, τα αυτοκίνητά που περνούν έξω από τον δρόμο, το ανθρακικό που ξεθυμαίνει στο κουτάκι που κρατάω στα χέρια μου.

Υπάρχουν και οι άλλες μέρες βέβαια που δεν αντιλαμβάνομαι τίποτα.

Εκείνες τις μέρες είμαι ευτυχισμένη.

Κάτι σημαίνει στο τετράδιο της. Σήμερα βρίσκω τον ήχο που βγάζει το μολύβι καθώς μουτζουρωνει το χαρτί άκρως ενοχλητικό!

«Τι γράφεις πάλι;» ακούγομαι πιο νευριασμένη από ό,τι σκόπευα. Σερνει το μολύβι πάνω στο χαρτί προτού τα αφήσει στην άκρη και ξεκινήσει το ενοχλητικό χτύπημα των νυχιών της στο μπράτσο της καρέκλας αυτή τη φορά.

«Γειά σου, νόμιζα πως μου κρατάς μούτρα.» με πειράζει.

«Δεν σου κρατάω.» λεω μπερδεμένη.

«Θες να με κοιτάξεις μήπως για να το διαπιστώσω; Εκτός αν βρίσκεις πιο ενδιαφέρον το ταβάνι από εμένα...» στριφογυριζω τα μάτια μου και την κοιτάζω προσεκτικά.

«Το κόκκινο στα μαλλιά σου φοβερή επιλογή.» τα μάγουλά της απευθείας κοκκινιζουν καθώς πιάνει αμήχανα τα μαλλιά της, λες και είχε ξεχάσει την αλλαγή που έχει κάνει.

«Σε ευχαριστώ πολύ.» λέει με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη. Αποφασίζω πως κοίταξα αρκετά το πρόσωπό της, έτσι γυρίζω ξανά τη προσοχή μου πίσω στο φρέσκοβαμμένο ταβάνι της.

«Θα το πιεις αυτό;» με ρωτάει.

Αφουγκράζομαι για λίγο «Μπα, έχει ξεθυμάνει.» απαντώ.

«Έχω καιρό να σε δω.» προσπαθεί μια άλλη προσέγγιση. Δεν απαντάω κάτι «Πρέπει να έχει περάσει ένας χρόνος από τη τελευταία μας συνεδρία.»

Γυρίζω το σώμα μου προς το μέρος της «Σου είχα πει ότι ο Γιώργος χώρισε, ήρθε και με γιατροπορευσε και μετά ξαναγύρισε στη πρώην του;»

«Οχι, δεν μου το είπες αυτό.» λέει με γουρλωμένα ματιά.

«Ααα, τότε έχουμε να τα πούμε πολύ καιρό όντως.» λέω αδιάφορα.

«Είναι ο Γιώργος ο λόγος που είσαι σήμερα εδώ;» ψαρεύει.

Γνεφω αρνητικά «Ο Γιώργος είναι όμως ο λόγος που δεν χρειάστηκε να έρθω τόσο καιρό...» παραδεχομαι.

ΥποσχέσειςWhere stories live. Discover now