Υποσχέσεις

Κεφάλαιο Τεσσαρακοστό Τρίτο

«Γειά σου αδερφούλα.» λέει διστακτικά η αδερφή μου, αφήνοντάς τα πράγματά της στο σαλόνι. Ο Γιώργος πίσω της κλείνει την πόρτα και βγαίνει διακριτικά στο μπαλκόνι με την δικαιολογία ότι θέλει να κάνει ένα τσιγάρο.

«Γειά σου κούκλα, πως είσαι;» παρατηρώ το χλωμό πρόσωπό της και τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της. Μου είχε λείψει πολύ και η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι άσχημα που έχω παρατήσει ολόκληρη την κατάσταση με τους γονείς μας στα χέρια της.

«Κουρασμένη, αλλά την παλεύω.» δαγκώνει το χείλος της «Εσύ;» αφήνω την πετσέτα που κρατάω και σβήνω τον φούρνο. Πιάνω το μπουκάλι με το κρασί μαζί με δύο ποτήρια και κάθομαι απέναντί της στη κουζίνα. Ο Μπλου έρχεται και ακουμπάει το κεφάλι του στα γόνατά μου, αποζητωντας τα χάδια μου, σαν να αισθάνεται την έντασή μέσα μου. Τα δάχτυλά μου ανάμεσα στη πυκνή γούνα του ηρεμούν στιγμιαία τις σκέψεις μου.

Κοιτάζω την ώρα στο ρολόι της κουζίνας. Η αδερφή μου ήρθε λίγο μετά τις 18:00 παρ' όλο που η μάζωξη έχει κανονιστεί για μετά τις 20:00. Ήταν ιδέα του Γιώργου να στολίσουμε το σπίτι του φέτος. Πρέπει να χαλάσαμε τον κατώτατο μισθό, παίρνοντας σβάρνα τα μαγαζί και ψωνίζοντας οτιδήποτε χριστουγεννιάτικο έβλεπε το μάτι μας.

«Προσπαθώ.» παραδέχομαι. Τα μάτια μου εστιάζουν πίσω της στον Γιώργο που καπνίζει ένα τσιγάρο σκυφτός στα κάγκελα.

«Εκείνος;» ρωτάει μαλακα, παρατηρώντας το πρόσωπό μου.

Το σκέφτομαι λίγο «Παλεύει να επαναφέρει την κανονικότατα τις ζωές μας.» λέω.

«Και; Τα καταφέρνει;» αποφασίζω πως δεν είμαι έτοιμη να απαντήσω στην ερώτησή της, οπότε αντιγυρίζω «Η μαμά πως είναι;» ρίχνει την πλάτη της εμφανώς κουρασμένη στη καρέκλα, ξεφυσωντας χωρίς να απαντήσει κάτι.

«Κοιμάται με Xanax και λέει ότι της λείπεις.» απαντάει εντέλει.

Φέρνω τη παλάμη μου στο πρόσωπό μου και τρίβω τα μάτια μου -ξάφνου ο πονοκέφαλός μου αβάσταχτος- καθώς διαλέγω προσεκτικά τις λέξεις που θα ξεστομίσω.

«Όπως στρώνουμε κοιμόμαστε, Κικο μου...» λέω.

Η αδερφή μου γνέφει καταφατικά με μια πονεμένη έκφραση στο πρόσωπό της. Δεν χρειάζεται να το πει· ξέρω πως έχει στεναχωρηθει, πως έχει νιώθει τύψεις και είναι σε απόγνωση. Δεν τραβάει και λίγα εδώ που τα λέμε. Είναι μεγάλο το βάρος των γονιών μας, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι!