Υποσχέσεις

Κεφάλαιο Εικοστό Πέμπτο

«Τι ομάδα είσαι, Νικόλα;» λέει με αυτή τη τρομερά γλυκιά φωνή ο Γιώργος στο ξαδερφάκι μου. Το έχει στην αγκαλιά του και προχωράει στο παιχνιδάδικο, με τον μικρό να χαζεύει άκρως ενθουσιασμένος.

«Ομπυλιακός.» λέει μπερδεμένα ο Νικόλας. Ο Γιώργος σταματάει και γυρίσει να τον κοιτάξει, με γουρλωμένα τα μάτια.

«Απαπαπαπα, δεν είναι ομάδα αυτή! Από σήμερα είσαι Παναθηναϊκός.» ααα εντάξει, θα παίζω ξύλο με τον θείο μου αύριο εγώ.

Ο μικρός σηκώνει αδιάφορα τους ώμους του «Παναθηναϊκός!» λέει ο μικρός. Από την μάνα του το έχει πάρει αυτό, λέει παντα ό,τι θέλει να ακούσει ο άλλος για να πάρει αυτό που θέλει.

«Είδες το παιδί; Λέει Παναθηναϊκός και γεμίζει το στόμα του! Την άλλη την αχρείαστη ομάδα ούτε που μπορεί να την προφέρει!» λέει με καμάρι ο άλλος. Πιάνει μια μπάλα με το σήμα του Παναθηναϊκού και την δίνει στο μικρό ο οποίος την κρατάει με περίσσια ευχαρίστηση στην μικρή του αγκαλιά.

«Θα μας σκοτώσει ο πατέρας σου, το ξέρεις;!» λέω τραβοντας το παχουλο μάγουλο του ξαδέρφου μου.

Σηκώνει ξανά αδιάφορα τους ώμους του «Είμαι Παναθηναϊκός τώρα, Βαλέλια.» μια χαρά προφέρει το Παναθηναϊκός, το 'ρ' στο όνομα μου όμως δεν δείχνει να θέλει να το διορθώσει.

«Κατάλαβες, Βαλέλια;» με κοροϊδεύει ο άλλος ο βλαμμένος. Προχωράει μπροστά, παίρνει κάτι σαπουνόφουσκες και κοιτάξει γύρω του για τι τι άλλο θα πάρει. Τα μάτια του γυαλίζουν και ακολουθώντας το βλέμμα του, βλέπω το τηλεκατευθυνόμενο αυτοκίνητο αξίας 100 ευρώ που ανακάλυψε.

Μπαίνω μπροστά του «Ούτε να το σκέφτεσαι!» τον μαλώνω σχεδόν.

Μου χαμογελάει ειρωνικά και προσπερνάει, δείχνοντας στον Νικόλα το αυτοκίνητο «Σ' αρέσουν τα αυτοκίνητα ε;» ο μικρός γνέφει καταφατικά πολλές φορές και ο Γιώργος παίρνει ένα αυτοκινητάκι, κοιτώντας με, με ένα μειδίαμα, σαν να μου λέει πως δεν είχε άλλη επιλογή. Προχωράμε στα ταμία και βγάζω την κάρτα μου, έτοιμη να τον σκοτώσω.

Πιο σπάταλος από την Κυριακή και τον Αδάμ μαζί αυτός ο άνθρωπος!

Ο Γιώργος έχει αφήσει τον μικρό που κρατάει στην αγκαλιά του το τηλεκατευθυνομενο Jeep Wrangler ενώ εγώ παθαίνω οριακά καρδιακό καθώς ακούω το εξωφρενικό πόσο των 120 (!) ευρώ. Δίνω την κάρτα μου στην κοπέλα αλλά ο άλλος χαλαρός πληκτρολογεί ήδη το pin του. Σκάει ένα μεγάλο χαμόγελο στην κοπέλα και με τραβάει απ' το χέρι για να ξυπνήσω, καθώς κρατάει το χεράκι του Νικόλα και προχωράει προς το αυτοκινήτό του. Βάζω τον μικρό στο πίσω κάθισμα, ασφαλίζω την ζώνη του και μπαίνω στην θέση του συνοδηγού, κοιτώντας τον λες και είναι τρελός.