Υποσχέσεις

Κεφάλαιο Πεντηκοστό Μέρος 2ο

Πέντε μέρες αργότερα

Ρίχνω μια τελευταία ματιά στα μπαλόνια και τα ροδοπέταλα και αμέσως πανικοβαλομαι.

Θα με σκοτώσει μόλις συνειδητοποίησει πως πρέπει να βάλει σκούπα μετά! Ευτυχώς δεν πέταξα αυτά τα poppers με της καρδούλες που αγόρασα. Ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν με έσωζε τότε!

Το ότι είναι στο δικό μου σπίτι δεν σταματά για κανέναν απολύτως λόγο τον ψυχαναγκασμό της.

Ελπίζω τουλάχιστον η δική μου έκπληξη να έχει μεγαλύτερη επιτυχία από την παταγώδης αποτυχία των άλλων.

Δεν ξέρω τι έφταιξε απ' όλα, ποια περίπτωση ήταν η χειρότερη...

Ο Φάνης που όντως την πήρε τελικά στην ΑΕΚ να δουν τον αγώνα χωρίς να της το πει και χωρίς να της δώσει εγκαίρως το σετακι του μωρού;

Ο Βαγγέλης που περιέργως της πήγε τούρτα σε σχήμα καρδιάς -πιστεύαμε όλοι πως θα της πήγαινε μια σε σχήμα πέους- φάγανε ένα κομμάτι και του είπε πως δεν θέλει να ξαναμιλήσουμε γιατί τελικά δεν μπορεί ούτε φίλοι να είναι;

Ο Αδάμ που όταν δούλευε η Κυριακή πήγε μπροστά της και της πέταξε το πουλί της μπροστά στο πρόσωπό της χωρίς να έχει συνειδητοποίησει, ελπίζω, πως η ίδια βρισκόταν σε meeting;

Ο Κώστας που δεν πήρε στην αδερφή μου ούτε ένα τριαντάφυλλο -θα τον κανονίσω άλλη στιγμή τον μαλακα- και εκείνη, ενώ δεν της καίγεται κανονικά καρφί για αυτή την ηλιθια γιορτή, αποφάσισε να του κρατήσει μούτρα και να φύγει προς άγνωστο προορισμό;

Ο Γιάννης ευτυχώς τα έχει καταφέρει καλά μέχρι στιγμής αλλά με την ατομική βόμβα που έχει για κοπέλα του, γνωστή και ως Αλεξ, πότε δεν ξέρει κανείς.

Ο καλύτερος είναι ο Άγγελος που είναι ελεύθερος, αν και ερωτευμένος. Τουλάχιστον αυτός δεν έχει να αντιμετωπίσει την απρόβλεπτη κοπέλα μου.

Η τύχη μου ακόμη αγνοείται, θα φανεί σε λίγο.

Η Νικολέτα πήρε ταξί και έφυγε από το γήπεδο κακήν κακώς και η Κυριακή έδιωξε τον Αδάμ από το σπίτι. Ελπίζω μόνο στο μεσοδιάστημα να μην έμπλεξαν και την Βαλλυ στο δράμα τους!

Το μόνο πρόβλημα μου είναι να έρθει!

Ο Μπλου απέναντί μου τινάζει δεξιά και αριστερά τα αυτιά του και αμέσως τρέχει προς την πόρτα, ένδειξη πως η Βαλέρια έρχεται σπίτι.

Ευτυχώς!

Ακούω τα κλειδιά της στη πόρτα και παρακολουθώ με ένα μικρό μειδίαμα την γκριμάτσα στο πρόσωπό της καθώς μπαίνει μέσα και βγάζει το μπουφάν χωρίς να μου ρίξει ματιά, καθώς σε όλη την διάρκεια μουρμουράει χωρίς φυσικά να παραλείψει να χαϊδέψει τον Μπλου, εννοείται!