Υποσχέσεις

Κεφάλαιο Δωδέκατο

«Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που είσαι καλά!» κλαψουρίζει η κολλητή μου λίγες μέρες αργότερα. Κόλλησε εντέλει covid στην δουλειά και είναι σε καραντίνα αυτή τη στιγμή «Είναι ό,τι χειρότερο, πίνω καφέ και είναι λες και πίνω νερό, δεν το αντέχω! Πονάει το σώμα μου, ο πυρετός δεν πέφτει και θέλω απεγνωσμένα να βγω από το σπίτι!» παραπονιέται.

«Βλέποντας σε, σε αυτή τη κατάσταση η αλήθεια είναι πως χαίρομαι και εγώ που είμαι καλά.» παραδέχομαι. Εκείνη φυσάει την μύτη της πάνω στο ακουστικό, φροντίζοντας να ακουστεί όσο πιο δυνατά γίνεται «Ωραία φίλη!» λέει μουτρωμένη.

Είναι μια κινούμενη γκρίνια όλες τις μέρες, αλλά ιδιαίτερα αυτές που είναι άρρωστη!

«Πότε έρχεσαι επιτέλους;» παραπονιέμαι εγώ με την σειρά μου «Ούτε εγώ μπορώ εδώ χωρίς εσένα! Τα έχω κάνει όλα σκατά!»

«Δεν φταις εσύ ρε Βαλεριάκι μου γλυκό!» προσπαθεί για ακόμη μια φορά.

Φτάνουμε σιγά-σιγά στο τέλος του καλοκαιριού και η αλήθεια είναι πως είμαι πολύ ενθουσιασμένη για τον Σεπτέμβρη που έρχεται. Τα σχολεία αρχίζουν, όπως και τα μαθήματά μου. Ξέρω πως με την δουλειά και το μεταπτυχιακό μου ο προσωπικός μου χρόνος θα είναι πολύ περιορισμένος, όμως δεν με ενοχλεί τόσο αυτό.

Αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω στη πραγματικότητα είναι πως μπαίνει ο Σεπτέμβρης και αντί να έχει υπάρξει μια κάποια πρόοδος με τον Γιώργο, μοιάζει να έχουμε κάνει δεκάδες βήματα πίσω! Θα περίμενε κανείς ότι από την μέρα που έμεινε σπίτι μου και με φρόντισε τόσο τα πράγματα θα πήγαιναν προς το καλύτερο, αντ' αυτού, έχουμε να μιλήσουμε μια εβδομάδα! Εκείνη τη μέρα που γύρισε σπίτι του, του έστειλα ένα ευχαριστήριο μήνυμα το βράδυ, στο οποίο απάντησε με ένα...like.

LIKE!

Την επόμενη μέρα του έστειλα ένα meme με έναν τύπο που τρώει με τεράστια σακούλα με γαριδάκια βλέποντας σειρές, στο οποίο απλώς απάντησε μερικές φάτσες που γελάνε. Με ρώτησε αν νιώθω καλύτερα και από εκείνο το μήνυμα είναι άφαντος.

Μας άφησε στο ''Διαβάστηκε'', ο κύριος!

Σαν να μην έφτανε αυτό, σταμάτησε να βλέπει και τα story μου. Έχω φαγωθεί μια εβδομάδα να σκέφτομαι τι έκανα λάθος και με αποφεύγει τόσο, όμως δεν πάει καν ο νους μου. Οπότε για να παρηγορώ κάπως τον εαυτό μου, σκέφτομαι πως ίσως έχει τρεξίματα και ηρεμώ...

Κάπως!

«Έκανα κάτι λάθος ρε Άλεξ;»

«Όχι, παιδί μου, αυτός δεν ξέρει τι του γίνεται! Ίσως είναι κι αυτό με την πρώην του, τρία χρόνια δεν είναι και λίγα. Πιθανότατα έχει πολλά στο κεφάλι του, οπότε προσπάθησε να σκέφτεσαι την θετική πλευρά των πραγμάτων και πως όλα θα γίνουν στην ώρα τους. Ήταν πολύ γλυκό εκ μέρους του που ήρθε και περάσατε μαζί μια mini καραντίνα.» το ονειροπαρμένο βλέμμα της με ξεπερνά.