Υποσχέσεις

Κεφάλαιο Τριακοστό Δεύτερο

***Πάμε σε vibes ola-kai-tipota με Νατάσα Μποφιλιου... Ένα τραγούδι που μιλάει στη ψυχή μου και είναι σαν να έχει γραφτεί για την Βαλλυ μας...

"Ήμουν εντάξει μέχρι χθες, με τις πληγές μου ανοιχτές...

Με έπιασε κάτι να σ' το πω
Και σου 'πα πάλι σ' αγαπώ
Μικρό το ψέμα μου...

Δεν σ' αφορά προσωπικά
Είναι που εμένα τελικά
Το 'χει τ' αστέρι μου..."***

➡️ Οι περιγραφές που ακολουθούν ίσως ενοχλήσουν κάποιους. Αν δεν είστε έτοιμοι να διαβάσετε το βίωμα της Βαλεριας, θα συνιστούσα να μην διαβάσετε το κεφάλαιο που ακολουθεί.

Θα δούμε την ωμή αλήθεια μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού.

Έχω καταλήξει πως κάθε κοπέλα έχει να πει μια ιστορία με την παραμικρή ένδειξη κακοποίησης, "μικρής" ή μεγάλης... Κάτι που σε κάνει όντως να αναρωτιέσαι αν πρέπει να φέρεις τα παιδιά σου σε αυτόν τον κόσμο...

Κάτι που ενστερνιζεται απόλυτα η πρωταγωνιστρια μας.

Σε μια κοινωνία λοιπόν που ονομάζουν τις συνθήκες βιασμού της Γεωργίας Μπίκα (ντρέπομαι και που το γράφω) "ροζ πάρτυ", και ρωτούν τι δουλειά είχε το θύμα σε εκείνο το πάρτυ, εγώ απαντώ, ίσως περισσότερο ρωτώ.

Τι δουλειά είχε το κοριτσάκι στο κατηχητικό;

Τι δουλειά είχε το παιδάκι στο σπίτι του ξαδερφου του;

Τι δουλειά είχε με τον πατέρα του;

Τι δουλειά είχε τώρα να πηγαίνει σχολείο;

Τι δουλειά είδε να κυκλοφορεί μόνη της μέσα στη νύχτα;

Γιατί ήπιε; Γιατί ντύθηκε όπως ντύθηκε;

Και θα ρωτήσω τώρα εκ μέρους της πρωταγωνιστρια μας...

Τι σεξουαλικο βρήκε ένας άνδρας στο σώμα ενός 8χρονου κοριτσιού με μαγιό;

--

I just want to sleep. A coma would be nice. Or amnesia. Anything, just to get rid of this, these thoughts, whispers in my mind. Did he rape my head, too?

-Laurie Halse Anderson

Και θα προσθέσω το πιο σημαντικό...

Most men fear getting laughed at or humiliated by a romantic prospect while most women fear rape and death.

-Gavin de Becker

Διαβάστε λοιπόν...

____________

Δύο εβδομάδες νωρίτερα / Ικαρία