Υποσχέσεις

Κεφάλαιο Τέταρτο

«Βαλ, θα μου βάλεις λίγο νερό;» μου ζητάει εδώ και ώρα νερό. Σε εμένα, που δεν μπορώ να ανοίξω ούτε καν τα μάτια μου. Δεν βρίσκω καν τη δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου και να κοιτάξω την ώρα στο κινητό μου, πόσο μάλλον να καταφέρω να αρθρωσω λέξη ώστε να της απαντήσω!

«Βαλ!» κλαψουρίζει αυτή τη φορά, σκουντώντας με. Βρίσκω τη δύναμη να γυρίσω μπρούμυτα, μήπως καταλάβει επιτέλους πως δεν έχω όρεξη για οποιαδήποτε επικοινωνία με άνθρωπο.

«Άσε την αδερφή σου ήσυχη, από μικρή να τη τσιγκλάς και να την ενοχλείς συνηθιζες.» ακούω τη φωνή του πατέρα μου.

Αυτό ωστόσο με βάζει σε σκέψεις. Παρά τη κούρασή μου και την έλλειψη διάθεσης και δύναμης λόγω του χθεσινού μου μεθυσιού, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ...

Μήπως βρήκαν πάλι το αντικλείδι; Η κρυψώνα μου αυτή είναι πολύ δυνατή, δεν γίνεται να το βρήκαν πάλι!

Με αυτή την απορία να τριγυρίζει στο μυαλό μου, καταφέρνω με ψελλίσω «Πως μπήκες;» η φωνή μου βγαίνει με δυσκολία, γδέρνοντας τον λαιμό μου. Ακούω τον πατέρα μου να γελάει και νιώθω το στρώμα να βουλιάζει δίπλα μου, ωστόσο αρνούμαι να ανοίξω τα μάτια μου.

«Με τα κλειδιά μου, έτσι μπαίνουν όλοι οι άνθρωποι στα σπίτια τους.» δεν χρειάζεται να ανοίξω τα μάτια μου για να καταλάβω πως τον διασκεδάζει λίγο η όλη κατάσταση. Ο πατέρας μου ήταν πάντοτε πιο χαλαρός σε όλα, σε σύγκριση με την αυστηρή μητέρα μου.

«Ρε μπαμπά, έχεις βγάλει κλειδιά για το σπίτι μου;!» παραπονιέμαι. Γυρίζω ανάσκελα έχοντας απόλυτη επίγνωση των πραγμάτων και κυρίως πως ο ύπνος που ήθελα να κάνω αποτελεί πλέον παρελθόν. Ανοίγω με δυσκολία τα μάτια μου, μόνο και μόνο για να τα κλείσω ξανά.

Υποφέρω.

«Αυτό είναι χαρακτηριστικό της μητέρας σου.» μου θυμίζει. Μορφάζω και με μεγάλη δυσκολία καταφέρνω να ανοίξω τα μάτια μου και να παραμείνουν ανοιχτά.

«Άρα έβγαλε η μαμά κλειδιά και μπήκες με αυτά;» λέω εμφανώς μπερδεμένη. Ο πατέρας μου κοίταζει την αδερφή μου σε απόλυτη απόγνωση «Τώρα αυτή εδώ θα διδάσκει παιδάκια και θα τα «πλάθει» τα πρώτα τους σχολικά χρόνια;» δεν μπορώ καν να θιχτώ γιατί συνειδητοποιώ αμέσως πως βρίσκομαι στο διπλό κρεβάτι που έχει πλέον η αδερφή μου στο παιδικό μας δωμάτιο.

Εντάξει, όντως δεν πρέπει να ξαναπιώ τεκίλα!

Πέφτω βαριά πίσω στο μαξιλάρι, κρύβοντας το πρόσωπό μου με ένα άλλο.