Υποσχέσεις

Κεφάλαιο Πεντηκοστό Δεύτερο

Αδάμ

Δύο μήνες αργότερα.

Όταν ήμουν 16 έκανα παρέα με τον Αλεξάκη. Ο Αλεξάκης ήταν γόνος καλής οικογένειας, η μανάδες μας κολλητές. Τόσο κολλητές που κάθε Παρασκευή είχαν προγραμματισμένη συνάντηση στις 20:00 όπου κράζανε χωρίς σταματημό ολόκληρο τον περίγυρό τους. Στα 16 μου λοιπόν έκανα την πρώτη μου βόλτα με την μηχανή του Αλεξ.

Εκείνος, στα 18 του τότε, έκανε την τελευταία του. Θυμάμαι πως κάναμε μαλακιες στον δρόμο, μα ήταν εκείνη τη στιγμή που είχε πλήρη έλεγχο της μηχανής του που πετάχτηκε ένα φορτηγό από το STOP και τον πήρε παραμαζωμα. Του είχαμε κάνει νόημα θυμάμαι εγώ και ο Κωστής στο δικό μας μηχανάκι να προχωρήσει και πως θα τον βρούμε στον δρόμο, ήθελα να πάρω τσιγάρα. Μπορεί να είχαμε τύχη εγώ και ο Κωστής, μπορεί να το ήθελε η μοίρα, μπορεί να ήταν το γραμμένο του που δεν μπορούσε να αποφύγει. Είναι αυτό που λέει η κολλητή μου, Η Βαλ.

Ακόμη και σε ένα κτήριο να είσαι γεμάτο με ανθρώπους, θα πέσει αεροπλάνο ολόκληρο και θα χτυπήσει μονάχα εσένα, όλοι οι άλλοι θα ζήσουν. Είναι ακριβώς όπως το έλεγε η γιαγιά μου· αν είναι να σβήσει το καντήλι σου, δεν σε σώζει κανένας. Δεν χωράνε μπλοφες και παζάρια στο παιχνίδι με τον Χάρο. Ούτε μπορείς να υποκριθείς πως έχασες για να κάνεις πίσω, ούτε πως νίκησες για να κερδίσεις μια ακόμη ημέρα.

Έτσι λοιπόν χάσαμε τον Αλεξάκη. Ξανθός, γαλανομάτης και όνειρο κάθε γυναίκας. Σίγουρα, δεν είχε ανοίξει ποτέ του βιβλίο αλλά εμπειρικά και μόνο μπορούσε να σου κάνει βίδες ένα μηχανάκι μέσα σε μερικές ώρες· από τον ήχο και μόνο ήξερε τι πρόβλημα είχε και πόσο θα κοστίσει.

Όλα αυτά προς μεγάλη απογοήτευση της μητέρας του, Αλκμήνης, για ευνόητους λόγους.

Ήταν Απρίλιος του 2011 που μαζευτήκαμε στο 1ο Νεκροταφείο Αθηνών για να αποχαιρετησουμε τον Αλεξάκη. Γύρω στα τριακόσια άτομα ακολουθούσαμε σιωπηλοί το φέρετρο του στον τάφο του. Δεν είχα ξανανιώσει ποτέ τέτοια ανατριχίλα, δεν είχα ξανακούσει ποτέ μου τόση εκκωφαντική σιωπή.

Μέχρι σήμερα.

Μπροστά μου ο Φάνης σταμάτησε να τσακώνεται με την Νικολέτα που επέμενε, 8 μηνών έγκυος παρακαλώ, να έρθει μαζί μας. Ο Γιώργος δίπλα τους με τους γονείς του και τον Άκη, τον καλό Μπακο της υπόθεσης. Ο Γιώργος κουνάει πάνω κάτω το πόδι του αγχωμένος ενώ σκαναρει τον χώρο. Η κυρα Αγάπη από μπροστά κρατάει σφιχτά το χέρι του που κρατάει με ακόμη περισσότερη δύναμη την καρέκλα ή ο, τι είναι αυτό που κάθονται. Το κορίτσι μου δίπλα στην μάνα μου συζητάει κάτι έντονα.