Υποσχέσεις

Κεφάλαιο Εικοστό Πρώτο

Βαλέρια

«Uno!» φωνάζει πανηγυρικά, πετώντας μου ένα +4. Τον αγριοκοιτάζω. Τόσες θα είναι και οι ώρες του αν συνεχίσει να με κερδίζει σε κάθε παιχνίδι που παίζουμε. Πετάει την κάρτα του μιας και το παιχνίδι τελειώσει και φλερτάρω πολύ άσχημα με το να του πετάξω την κούπα μου στο κεφάλι. Ο Μπλου έχει ξαπλώσει το κεφαλάκι του εδώ και ώρα στο πόδι μου και το χαϊδεύω απαλά, καταβαλλοντας μεγάλη προσπάθεια για να μην χτυπήσω το αφεντικό του.

«Πάμε άλλο ένα;» λέει ανακατεύοντας τις κάρτες. Το άγριο βλέμμα μου τον κάνει να αφήσει κάτω τις κάρτες. «Τάβλι ίσως;» μετά το 4-16 που έχασα, το τάβλι μου έλειπε. Γνεφω αρνητικά και αυτός ξεφυσάει «Να αρχίσουμε λες καμια σειρά;» προτείνει.

«Δεν νομίζω ότι αντέχω να δω άλλη σειρά σήμερα.» είναι η έκτη ημέρα καραντίνας μου και η δέκατη δική του με αποτέλεσμα να έχουμε δει το μισό Netflix, κάνοντας μερικές μονάχα ώρες διάλειμμα για να κοιμηθούμε λίγο.

«Θα μπορούσαμε πάντα να κάνουμε σεξ, να πάρουμε τα πάνω μας.» πίνει μια γουλιά απ' τον καφέ του για να πνίξει το πονηρό του χαμόγελο.

Εγώ πάλι τον αγριοκοιτάζω, μπας και πνίξω την αναστάτωση που μου προκαλεί ολόκληρη η ύπαρξή του «Παιδί μου είσαι βλαμμένο; Εμείς αν κάνουμε σεξ θα μείνουμε στο κρεβάτι και να δω ποιος θα έρθει να μας μαζέψει έτσι που είμαστε.» τον κοροϊδεύω.

Σηκώνεται όρθιος, απόλυτα χαλαρός. Τα συμπτωμάτά του έχουν ήδη αρχίσει να αποχωρούν σε αντίθεση με τα δικά μου που είναι στο πικ τους «Μια δοκιμή θα σε πείσει πάντως.»

«Κατι που μου θύμισε ότι δεν έχουμε θέσει κάποιο έπαθλο για το στοίχημά μας.» σηκώνομαι χαλαρή με την κούπα μου στο χέρι, προσπαθώντας παράλληλα να αποφύγω το αυτάρεσκο βλέμμα του. Ξεκινάω να φτιάχνω τον καφέ μου χωρίς να μπορώ ωστόσο να αγνοήσω τα μάτια του που σχεδόν τρυπουν τη πλάτη μου.

«Ρε 'συ Βάλλυ μου τώρα, τι έπαθλα και βλακείες.» δεν φτάνει που με έχει κατακλέψει σε κάθε παιχνίδι που παίζουμε, με ειρωνεύεται κιόλας!

«Αν κερδίσω το στοίχημα θα με αφήσεις να πάρω το αυτοκίνητο σου για μια εβδομάδα.» πνίγεται με τον καφέ του, κάτι που μου δίνει την ευκαιρία να γυρίσω να κοιτάξω το τρομοκρατημένο πρόσωπό του, ανακατεύοντας αργά τον καφέ μου.

Γρήγορα όμως βρίσκει την αυτοκυριαρχία του «Μέσα.» λέει προς μεγάλη μου έκπληξη. Για εκείνον πρέπει να είναι σαν να συμφωνώ να δώσω το αυτοκίνητό μου στον Αδάμ.