Υποσχέσεις

Κεφάλαιο Πεντηκοστό Τρίτο

26 ώρες αργότερα

"Welkom op de luchthaven Schiphol. Welcome to Schiphol Airport."

«Είσαι με τα καλά σου; Πήρες μια βαλίτσα και έφυγες; Πας καλά;!» κλείνω το ηχητικό της μάνας μου απόλυτα κουρασμένη με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν το τελευταίο 24ωρο ώστε να ασχοληθώ και με την παράνοιά της.

Το δάχτυλό μου αιωρείται πάνω από την επαφή του από την ώρα που έκλεισα το κινητό μου και αποφάσισα να φύγω εκτός Ελλάδας. Έχει αφήσει ένα μονάχα ηχητικό μήνυμα σε αντίθεση με τον καταιγισμό μηνυμάτων των φίλων μας.

Έφυγα τρέχοντας από αυτή τη ψυχρή αίθουσα και αν δεν με κρατούσε ο Γιώργος για να με αγκαλιάσει έξω από το δικαστήριο, δεν θα εμένα λεπτό παραπάνω.

Τρέμω στην ιδέα πως σε δύο μήνες θα πρέπει να επιστρέψω ξανά πίσω στην αίθουσα του δικαστηρίου με τον μεγαλύτερό μου εφιάλτη να με κοιτάζει με το διεστραμμένο βλέμμα του και τον δικηγόρο του να με κατακερματιζει δίπλα του.

Κλείνω αυτή την πόρτα όμως, έστω και για λίγο.

Σπρώχνω λοιπόν αποφασιστικά την κυκλική πόρτα του αεροδρομιου και η Ολλανδία με καλωσορίζει με το ψύχος της. Σέρνω σε μιαν άκρη την βαλίτσα μου και χωρίς δεύτερη σκέψη ανοίγω το ηχητικό του αγοριού μου.

«Φαντάζομαι τώρα θα είσαι στον δρόμο για το αεροδρόμιο ή έχεις φτάσει.» κάνει μια μικρή σιωπή «Ελπίζω να έχεις φτάσει και να έχεις μπει στο αεροπλάνο και γι' αυτό να μην μπορούμε να σε βρούμε...» ακόμη μια παύση «Γάμα τους όλους, μην απαντήσεις σε κανέναν τους, μην απαντήσεις ούτε σε εμένα αν δεν το νιώθεις. Σε παρακαλώ όμως μόλις νιώσεις έτοιμη, στείλε μου ένα μήνυμα για να δω ότι είσαι καλά. Σ' αγαπάω, πρόσεχε τον εαυτό σου.»

Νιώθω την μεταλλική γεύση στο στόμα μου προτού ζεστάνουν τα δάκρυα μου το παγωμένο δέρμα στο πρόσωπό μου. Μόνο τότε συνειδητοποιω πόσο δυνατά δάγκωνα τα χείλη μου αυτά τα 45 δεύτερα που χρειάστηκαν για να ακούσω το ηχητικό μήνυμα του.

«Που είσαι μωρή τσουράπω!!» ακούω την φωνή της προτού σκάσει σαν κόκκινος σιφουνας και πέσει πάνω μου με φόρα.

«Ελπιδονι μου!!» λέω κλαίγοντας «Χριστέ μου, πόσο μου έλειψες!»

«Και εμένα μωρή αν και σου κουνάω πέντε λεπτά το ταμπελακι με το όνομα σου μαρη και σημασία δεν μου δίνεις!» με απεγκλωβίζει από την αγκαλιά της και αμέσως τσιμπάει τα μάγουλά μου. «Δεν θέλω κλάματα, δεν θέλω συγκινήσεις!» παίρνει την βαλίτσα από το χέρι μου, με πιάνει αγκαζέ με το ελεύθερο της χέρι και με οδηγεί ξανά μέσα στο αεροδρόμιο και προς μια έξοδο που οδηγεί σε ένα από τα πάρκινγκ.