Υποσχέσεις

Κεφάλαιο Τεσσαρακοστό Πέμπτο

Αδαμ

«Γειά σου καύλα, είναι ο bodyguard σου εδώ;» μετά βίας κράτα ανοιχτά τα μάτια της. Κοιτάζει αποπροσανατολισμενη γύρω της προτού βουτήξει το κινητό από τη τσέπη του φούτερ μου.

«Νίκο, γαμω το κέρατο σου, είναι πέντε το ξημέρωμα!» ωρυεται. Πως ξυπνάει αμέσως όμως όταν νευριάζει, είναι φοβερό! Την πιάνω από τους ώμους και την μετακινώ για να περάσω μέσα γιατί ξέρω πως ήταν έτοιμη να μου κλείσει τη πόρτα στα μούτρα.

«Δεν σου είπα να μπεις!» μουρμουράει.

«Θέλω καρμπονάρα, Βαλίτσα!»

«Νίκο, νυστάζω!!» κλαψουρίζει. Την αγνοώ πλήρως καθώς βγάζω οτιδήποτε θα χρειαστεί για να μου μαγειρέψει. Βάζω νερό στον βραστήρα και περιμένω καθώς στρίβω σιωπηλά ένα τσιγάρο.

«Γιατί τσακώθηκατε αυτή τη φορά;» παραδίδεται εντελει, ρίχνοντας το σώμα της σε μια από της καρέκλες.

«Γιατί φοράς την κουβέρτα σου;» λέω μπερδεμένος.

«Γιατί κρυώνω ρε γαμημένε, εσύ γιατί λες;» ανάβω το air condition, ανοίγω τον απορροφητηρα και ανάβω το τσιγάρο μου. Δεν παραπονιέται καν για το τσιγάρο μέσα στο σπίτι!

«Θα ήθελα να μου μιλάς πιο όμορφα και να σταματήσεις να πληγώνεις τα λεπτά μου αισθήματα.» κάνω τον θιγμένο.

«Δεν θα είναι για πολύ λεπτά άμα συνεχίσεις να τρως καρμπονάρα στις πέντε το χάραμα.» μουρμουράει.

«Θα σε αγνοήσω.» αφηνω το τσιγάρο στην άκρη και ξεκινάω το μαγείρεμα σε απόλυτη σιωπή. Βάζω την κατσαρόλα με το νερό στο μάτι, πετάω έναν κύβο και ψιλοκοβω το μπέικον προτού ρίξω τα ζυμαρικά στο νερό που βράζει.

«Συνέχισε, κυρία μου.» της πειράζω, ανακατεύοντας τα μαλλιά της.

Ένα τέταρτο σε απόλυτη σιωπή περνάω και αφήνει ένα αχνιστό πιάτο μπροστά μου, παίρνοντας θέση απέναντί μου. Σπρώχνω το πιάτο προς το μέρος της, κερδίζοντας ένα μπερδεμένο βλέμμα.

«Τι συμβαίνει, Βαλερια;» ρωτάω ήρεμα. Ξεφυσαει, καταλαβαινοντας επιτέλους πως η επίσκεψη μου ήταν για εκείνη και όχι για 'μένα. Τρώει ηττημένη μια μπουκιά και γυρίζει μια μπουκιά, δίνοντάς μου και εμένα μια.

Εννοείται την δέχομαι χωρίς αντιρρήσεις, είπαμε ψυχούλα, αλλά δεν είμαι και μαλάκας!

«Την πέτυχα η ρουφιάνα.» μουρμουράει.

«Πάντα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.» την επαναφέρω «Τι συμβαίνει, μωρό μου;» κλείνει σφιχτά τα μάτια της και οτνα τα ανοίγει δεν με κοίταζει ξανά καθώς δάκρυα κυλούν στα μάγουλά της.