Τώρα / Θαψά, σπίτι Γιώργου
Βαλέρια
Τα χέρια μου παίζουν αφηρημένα με το λευκόχρυσο κολιέ που κρέμεται από τον λαιμό του, δώρο της μητέρας μου. Είναι ένα φτερό που του λείπει ένα κομματάκι σε σχήμα καρδιάς, το οποίο κρέμεται από τον δικό μου λαιμό.
«Δεν χρειάζεται να το φοράς, ξέρεις...» δεν θέλω να το φοράει από υποχρέωση, δεν έχω πρόβλημα. Ίσα-ίσα, η ιδέα της μάνας μου ήταν υπερβολική αν σκεφτεί κανείς πως με τον Γιώργο είμαστε μαζί ούτε τρεις μήνες και πως δεν είναι 15 χρόνων, αλλά 32!
Ωστόσο πρέπει να είναι και τα δύο πανάκριβα και κάπως λιώνει την καρδιά μου ότι τον αγαπάει όσο εγώ...
«Μου το πήρε η πεθερά μου, προφανώς και θα το φοράω!» τον τσιμπαω στη μέση ως απάντηση, ένα γάργαρο γέλιο βγαίνει από τα χείλη του. «Δεν μπορώ να πω όμως, η μαμά σου σκέφτεται πολύ την ευχαρίστησή σου! Στιγμή δεν έφυγε από τα χέρια σου, από το στόμα σου-» τον τσιμπαω ξανά «Θα μου κάνεις μελανια!» παραπονιέται.
«Μιλάς εσύ;!» λέω έξαλλη «Έχεις δει τα βυζια μου;» δεν ειναι κάτι, απλώς δεν καταλαβαίνεις που σταματάνε οι πιπιλιες και που ξεκινάνε οι θηλες μου!
«Έργο τέχνης έφτιαξα, μην γκρινιάζεις!» ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη του.
«Θα πρέπει να βάλω το ολόσωμο μαγιο μου. Μου χαλάς το μαύρισμά μου, Γιώργο!»
«Αυτός είναι ο σκοπός, Βαλερια!» με κοροϊδεύει. Χαϊδεύω απαλά το πρόσωπό του, ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη μου.
«Αθώο μου πλάσμα, νομίζεις ότι θα βάλω ολόσωμο και θα κρύψω βυζια και κοιλιές ενώ στη πραγματικότητα θα έχω έξω όλη τη πλάτη, τη μέση και τον κωλο μου.» σαν να έχει βγει από καρτούν είναι έτσι όπως έχει γούρλωσει τα μάτια του «Περιττό να σου πω πως θα φαίνεται και το piercing στην ρωγα μου.» ρίχνει το κεφάλι του πίσω στο μαξιλάρι, κλαψουριζοντας κάτι για την τύχη του την μαύρη.
«Θα με στείλεις πριν την ώρα μου εσύ! Υπέγραψα την καταδίκη μου τη στιγμή που τα μάτια μου έπεσαν πάνω σου!» δείχνει να το σκέφτεται λίγο «Θα σηκωθώ τώρα να πάω να σου πάρω μαγιό!» ανακοινώνει. Πάει να σηκωθεί αλλά τον τραβάω ξανά κάτω, γελώντας.
«Δεν θα έβαζα ποτέ τέτοια μαγιό, αφού το ξέρεις.» με ξαπλώνει πίσω στο στρώμα, στα χείλη του ένα πονηρό χαμόγελο.
«Έχεις όμως, έτσι;» ξέρω ήδη που τρέχει το μυαλό του.
«Μπορεί να μου έχουν αγοράσει ένα τα κορίτσια, ναι.» λέω «Έχεις κάτι στο μυαλό σου;» ρωτάω προκλητικά.
ESTÁS LEYENDO
Υποσχέσεις
Novela JuvenilΠόσες φορές, αλήθεια, σου έχει συμβεί να συναντήσεις έναν άνθρωπο και να είναι λες και γνωρίζεστε χρόνια; Οι ζωές σας έμοιαζαν σαν δυο παράλληλες γραμμές. Δεν γίνεται, αποκλείεται να σου πέρασε απαρατήρητος, είναι τόσο όμορφος! Μην νομίζεις όμως, δ...
