Υποσχέσεις

Κεφάλαιο Πρώτο

Βαλέρια/2020

Είναι τρομερό το πως αλλάζει το σκεπτικό σου όταν όχι μόνο χωρίζεις, αλλά δεν ξανακάνεις κάποια σχέση. Θα μιλήσω ωστόσο για τον εαυτό μου, εξάλλου ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του μηχανισμό αντιμετώπισης σε κάθε δυσκολία.

Δεν περίμενα ποτέ πως θα με πειράξει τόσο ένας χωρισμός. Ίσως δεν σε πειράζει το γεγονός στη τελική, αλλά το πόσο άδοξα τελείωσε, οι τσακωμοί που έφεραν το τέλος και γενικότερα τα μικρά γεγονότα που καθόρισαν το τελικό αποτέλεσμα.

Με τον Μιχάλη υπήρξε μια περίοδος που ψαχνόμασταν και δεν ξέραμε και οι δύο τι θέλαμε ο ένας από τον άλλο, ωστόσο μετά από ένα εξάμηνο που παιδευόμασταν χωρίς λόγο, καταλήξαμε μαζί. Έχει περίπου έναν χρόνο που έχουμε χωρίσει, λίγο πριν κλείσουμε δύο χρόνια. Ήμασταν μαζί από τα 22 μας. Χρωστούσαμε και οι δύο το ίδιο ξεχασμένο μάθημα από το δεύτερο εξάμηνο, το ένα έφερε το άλλο και κάπως καταλήξαμε να αράζουμε σε πάρκα με μπύρες το χέρι ή να πηγαίνουμε τον σκύλο του βόλτα. Το ότι δεν βλέπω τον Ρίκο ίσως να μου κόστισε λίγο περισσότερο από ότι τον Μιχάλη. Δεν συγκατοικήσαμε ποτέ, όμως περνούσαμε πολύ χρόνο στο σπίτι του μιας που έμενε μόνος του. Όταν όμως χωρίσαμε, εκείνος ξενοίκιασε ο σπίτι του και έφυγε για Θεσσαλονίκη, από όπου κατάγεται, ενώ εγώ αποφάσισα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, να φύγω από το πατρικό μου και να μείνω, επιτέλους, μόνη μου. Πρέπει να ήταν λίγο πριν κλείσω τα 25.

«Πες μου πως δεν φώναξες και τον Αδάμ.» η αδερφή μου πρέπει να μουρμουράει τουλάχιστον μισή ώρα για τη μάζωξη που οργάνωσα.

«Κυριακή, βούλωσέ το επιτέλους.» ο τόνος μου απολύτως παρακλητικός «Πάνε τόσα χρόνια, έχετε και οι δύο σχέση, ακόμα με την ανύπαρκτη δική σας θα ασχολούμαστε;» παραπονιέμαι.

«Χώρισε, Βαλ!» παραπονιέται. Να δεις που κάτι που διαφεύγει.

«Και που είναι το πρόβλημα;» κάνε να μην μου διαφεύγει όντως κάτι. Θα με σκοτώσει!

«Βαλέρια, γιατί είμαι σπίτι σου;» ρωτάει.

«Την ίδια απορία είχα, αλλά δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω.» παραδέχομαι.

Στριφογυρίζει τα μάτια της «Χώρισα, Βαλέρια, χώρισα.» ωρύεται. Εν τω μεταξύ αυτοί χωρίζουν δυο φορές τον μήνα, δυσκολεύομαι πλέον να παρακολουθήσω. Ωστόσο καταλαβαίνω την αναστάτωσή της.

«Χώρισε επειδή χώρισες;» ρωτάω, ωστόσο ξέρω την απάντηση. Είναι γνωστές οι εφήμερες σχέσεις του Αδαμόπουλου. Σίγουρα βρήκε ως αφορμή την μάζωξη στο σπίτι μου για να ξαποστείλει την τελευταία καρακάξα του. «Anyway, δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι, εκτός αν φοβάσαι ότι θα υποκύψεις.» δεν απαντάει και αγχώνομαι λίγο. Σηκώνω το κεφάλι μου για να επιβεβαιωθούν οι φόβοι μου...δαγκώνει το κάτω χείλος της.