RuH Hastası || Texting

*47*

        -(Eda'nın Ağzından Devam❤)-

       "Yani tam bir şey söyleyeceği sırada görevli kapıyı açtı, sonrada konuşmadı zaten... Sizi aramaya başladık, sonra söylerim deyip geçiştirdi."

        "Acaba aşkını ilan falan mı edecekti?"

       "Nuurrr!"

       "Nur haklı olabilir, Beyza." Asansörün kapısını açıp kapının önüne gelip kızlara döndüm.

        "Anahtar kimde?" Nur çantasını açarken beni cevapladı.

         "Bendeydi."

          Karşı komşunun kapısı açılınca karşımıza Nuriye Abla çıktı.

          "Kızlar nasılsınız?"

          "İyiyiz, Nuriye Ablacığım, sağol. Sen nasılsın?"

           "Bende iyiyim, dün akşam aldınız mı güllerinizi? Şimdi nereden geldiniz?"

           Göz devirip derin bir nefes aldım. Bir insan neden bu kadar merak eder başkasının hayatını?

          "Aaa! Nuriye Abla, sen kimin getirdiğini gördün mü, yani nasıl biriydi?"

          "Yüzünü pek göremedim, mavi gömlekli bir çocuktu... Güller neden kuruydu? Yani öylece kapının önüne bıraktı birde, neden kendisi vermedi?"

         "Bizde gelenek bu, ablacığım." diye cevap verdi Beyza. Kendisi de benim gibi sinir olmuştu.

         "Saç rengi, boyu falan abla!" Nur bir ümit soruşturmaya devam ediyordu.

         "Haa! Saçları koyu renkliydi, siyah. Boyu... Çok uzun değildi. Kilosuda tamdı, normal."

         "Tahmini kaç kiloydu, abla? Hayır yani bayağı iyi incelemişsin de, ondan sordum."

          "Kilosu... Yetmiş vardır yani, Defneciğim." Defne sinirini örten gülümseme yerleştirdi yüzüne.

           "Sizde kapıda kaldınız, akşam bana gelinde biraz oturalım. Çok güzel börek yaptım."

            "Börek mi?" Beyza kalp çıkan gözlerle Nuriye Abla'ya bakınca gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım. Bu kız deli!

          "Evet, börek kuzum. Gelin, akşama bekliyorum."

          "Tamam, ablacığım tamam. Geliriz inşallah... Haydi görüşürüz."

         "Görüşürüz görüşürüz." Kendimizi içeri attığımız zaman Defne sinirle çantasını koltuğun üzerine bıraktı.

          "Röntgen de çektin mi abla, diye soracaktım az daha. Kadın en ince ayrıntısına kadar incelemiş, manyak mıdır, nedir?"

          "Sakin ol dostum. Nuriye Abla da böyle bir insan ışte, biraz sabır sadece." Defne'yi sakinleştirmeye çalışıp kendimi koltuğa bıraktım. Kızlarda benim ardımdan oturdular.

          "Bende çok sinirleniyorum, çok meraklı."

          "+1 kanka." Beyza da Nur'u tamamlayınca bende rahatsız olduğumu belirttim.

           "Walla bende sinir oluyorum ama komşumuz ve büyüğümüz."

            "Tamam Edacığım, Nuriye Abla her daim bizim ablamız." Nur'un sözleri ile yüzümde tebessüm oluştu.