RuH Hastası || Texting

*48*

          "Kimi çok seviliyor kimi yoksun sevgiden...
Bende özledim bende, resmin var şu an elimde, sana koşmak isterim, derman yok dizlerimde..."

          "Evet aşkım, çok iyisin. Her zaman ki gibi."

          Salonda oturmuş Nur'un katılacağı yarışma için hazırlanmasına yardımcı oluyorduk. Bence daha çok kulaklarımıza ziyafet veriyorduk... Kaan da gelmiş ve o güzel yorumlarıyla daha da teşvik ediyordu, şarkı söylemeye.

           "Arkadaşlar nerede kaldılar? Gitar gelmedi, gitti!"

           "Gelirler az sonra." Defne Kaan'a cevap verirken bende telefonu açıp Kaan'a yazmaya başladım.

Eda: Sözlerimi özlediğini düşünüyorum.

Eda: Bu nedenle bir söz bırakayım şuraya.

Eda: Kalpleri kırmak değil, kazanmak isterim.

Eda: Ben senin kalbini kazandım!

Eda: Sen zaten uzun zamandır sahipsin kalbime.

Aras: Mesajları okurken kalbimin hızla atması normal mi?

Aras: Çok seviyorum seni.

Eda: Bende seni çok seviyorum.

Aras: Şey... Ne kadar çok?

Eda: Şu an ne cevap vereceğimi bilemedim, biliyor musun?

Eda: Bunun cevabını başka bir zaman, yüz yüzeyken vereyim, ne dersin?

Aras: Bana her şey uyar, sen iste yeter.

Eda: Neredesiniz?

Aras: Asansörde.

Eda: 😂😂😂

Eda: Peki, gelin. Çok özledim seni.

Aras: Ben daha çok özledim.

Aras: Kocaman sarılabilir miyim?

Eda: Bakarız.

Aras: Kapı çalmak üzere.

Eda: Geldiiiiiiiimmmmm.😘

Aras: Öpücük mü o?

Aras: Ya gerçekte de olsa ne olur ki?

         Sonda atılan mesajlara bakmadan koşar adım kapının yanına gelmiştim. Deli gibi atan kalbimle kapıyı açtım.

         "Yengeciğim, kapı daha çalmadı! Sizin birbirinizi hissetme gücünüz falan mı var?" Berat'ın söylediklerine gülerek geçmeleri için önlerinden çekildim.

        "Girsene kanka!"

        "Siz geçin."

        Berat söylenerek içeri geçtiği sırada Doruk yanıma gelip sinsice gülümsedi.

        "Benim seninle konuşmak istediğim bir şey var. Daha çok yardımına ihtiyacım var... Sen ve kızlar... Tabiî Defne'nin haberi olmamalı."

       "Konuşuruz tabiî. Merak etme hiçbir şeyden haberi olmaz." Doruk derin bir nefes alış verişinden sonra minettar bir şekilde gözlerini yumup içeri gecti.

        "Geçmeyi düşünmüyor musun?"

        "Kocaman sarılabilir miyim?"

         "Aras geç hadi, şimdi Nuriye Abla çıkacak ve bizi rahat bırakmayacak."