Kutsiyet |tamamlandı|

•Özel Bölüm•

Bölüm şarkısı:
•Son Seslenişim, Yüzyüzeyken Konuşuruz

~

Özel Bölüm
"SENSİZLİĞİN SESİ"

Demir Ahirhan'dan

Ölüm.

Dört harfli, iki heceli bir kelime nasıl olurdu da bu kadar büyürdü? Kayıplar vermek doğanın bir kanunuydu fakat alışmak da bir kanun muydu? Yoksa insanoğlunun nankörlüğünden ürettiği bir bahane miydi? Acıya alışılır mıydı? Acının kor alevi bir gün gerçekten söner miydi?

Arabanın arka koltuğunda, başı dizlerimdeyken ve elime bulaşmış kan onunken, bunlar düşünmemem gereken konulardı. Çok kan kaybetmişti. Hatta öyle ki zaten açık olan teni iyice solmuş, dudakları morarmıştı. Ama iyi olacaktı. Olmak zorundaydı.

"İyileşeceksin." diye mırıldandım güzelim saçlarını okşarken. Annem haricinde kimsenin saçına dokunmamışken ona hep dokunmak istiyordum. İpeksi tutamlar avcumdan kaysın, bukleleri parmaklarıma dolansın istiyordum. Fütursuzca savrulan tellerindeki koku ansızın burnuma gelsin ve her zamanki gibi kalbim teklesin. İçimde bir yerlerde yatan o sevgi dolu küçük çocuk uyanmış, otuzuna merdiven dayamış canavarı uyutmuştu. 

"Daha hızlı sür şu yedi ceddine soktuğumun arabasını!" Oktavı son derece yüksek sesim etkili olmuş olsa gerek, altımızdaki araç daha gayretli atılmıştı yola. Şakaklarımdan süzülen ter miydi, göz yaşı mıydı emin değildim. Sonuçta ikisi de tuzluydu.

Fakat ağzının kenarındaki kurumuş leke kesinlikle kandı.

Sayısızca kez gördüğüm, artık beni hiçbir şekilde şaşırtmayan ve korkutmayan kan nasıl olurdu da bu kez elimi ayağımı bağlardı? Aynı kaptan yemek yediğim, aynı odada uyuduğum kaç insanı kaybetmiştim ama hiçbirinde bu denli telaşlandığımı hatırlamıyordum.

Annemde bile. 

Çünkü bazı insanların gidişi bellidir. İnceden inceden hissettirir hep.

"O iyi mi?" Yağız'ın sesini duysam da bir an tepki veremedim.

"Değil ama olacak." Elini sertçe direksiyona geçirdiğinde onun da telaşlandığını biliyordum. Tıpkı ikisi arasındaki ilişkiyi bildiğim gibi. Bazen onları yalnızca sigara içip dışarıyı izlerken görürdüm. İkisi de tek kelime etmezdi fakat çok şey paylaşırlardı. Anlaşmaları iyi bir şeydi fakat samimi olmaları işime gelmezdi.

Artan her samimiyetin zorluk getireceğini bildiğimden olsa gerek.

Çünkü samimiyet arttıkça kurulan bağlar sıkılaşır, merhamet duygusu pekişirdi; olmamalıydı.