A0023

Bölüm 14 - Koridor

Bölüm 14 - Koridor

 Genç kız gıcırtılı basamakları inerken pek bir somurtkandı. Parmak uçlarını tırabzan boyunca kaydırarak kendini düşünmeye zorladı. Bu şeyden sıyrılmanın bir yolu var mıydı? Aslında kimseye bir şey söylemeden evden kaçabilirdi, fakat bunun ailesinin ödünü koparacağını biliyordu. Bu yüzden böyle bir şeye kalkışamazdı.

 “Reena!”

 Koridora ayak bastığı anda annesinin ona seslendiğini fark etti. Ayaklarını sürüyerek mutfağa doğru ilerlerken yüzünü iyice astı, bunun bir şeyleri değiştireceğini umuyordu.

 Mutfağa ulaştığında annesi, “Şunu arabaya götürür müsün?” diye sordu elindeki piknik sepetini ona devrederek. Kadın uzun ve bol bir elbise giyinmişti, üzerindeki doğal taşlardan yapılma sürüsüyle takı her hareketinde şıngırdıyordu. Kucağında tuttuğu, kadının kabarık saçlarına asılmakta olan ufak bebek ablasını gördüğünde şımarık sesler çıkarmaya başladı.

 “Onu da götürmemi ister misin?” diye sordu Reena kız kardeşini işaret ederek, yüzünde eğlenen bir ifade belirmişti. Anneleri koyu renk bir saç tutamını bebeğin elinden kurtarırken büyük kızına dönerek sordu.

 “Bezini sen değiştireceksen, neden olmasın?”

 Reena, yüzü iğrenmiş bir ifade alırken gergin bir şekilde güldü.

 “Eh, hayır, teşekkürler.”

 “Ben de öyle düşünmüştüm.” dedi kadın ve Reena’nın yanından geçerek kapıya doğru ilerledi.

 “Anne,” dedi Reena onu çıkmadan hemen önce durdurarak. Kadın kızına doğru döndüğünde yüzündeki ifade değişmişti.

 “Reena,” dedi sakin bir şekilde. “bu konuyu kapattığımızı sanıyordum.”

 “Ne söyleyeceğimi bilmiyorsun ki!” diye çıkıştı Reena, fakat annesinin ne söyleyeceğini bildiğinden hiç şüphesi yoktu.

 “Bizimle pikniğe geliyorsun.” dedi annesi iç çekerek. “Bu bir aile geleneği, tüm akrabalarımız orada olacak. Ayrıca Maeve’in ilk pikniği bu, biliyorsun.”

 “Ama anne, Camden biletleri ayarlayabilmek için haftalardır uğraşıyordu! Bir piknik için bu konserden vazgeçemem!” dedi Reena omuzlarını düşürerek.

 “Üzgünüm tatlım.” dedi annesi, Maeve’in yakaladığı yeni saç tutamını kurtarmakla uğraşıyordu.      

 “Elimden bir şey gelmeyeceğini biliyorsun. Hem bu kadar üzülme. Olacakları akışına bırak. Doğanın işleri kendiliğinden halletme konusunda ne kadar yetenekli olduğunu gördüğünde şaşıracaksın.”

 “Anne,” diye mızmızlandı Reena. “bunun doğayla ilgisi yok ki. Sen izin vermiyorsun.”

 “Ben de doğanın bir parçasıyım.” diye cevapladı annesi, sırıtarak. “Şimdi lütfen arabaya biner misin?”

 Annesi arkasını dönüp ilerlemeye başladığında Reena konuşmanın gerçekten sonlandığının farkındaydı. Söyleyeceği hiçbir şey annesini vazgeçiremeyecek ve Camden’la haftalardır ağızlarından düşürmedikleri konser hayalden öteye gidemeyecekti. Bunun bilincinde olmanın getirdiği bıkkınlıkla, elindeki sepeti huysuz bir şekilde sallandırarak ön bahçeye geçti.

 Az ötede babası külüstür arabayı çalıştırmaya uğraşıyor, bunu yaparken etrafa uğursuz laflar savuruyordu. Reena duraksayıp ona baktığında bunun konserle kıyaslanamayacak kadar sıkıcı bir gün olacağından emindi. Hiçbir zaman yakın olmadığı akrabalarının hastalığı hakkında ardı arkası gelmeyen sorularını cevaplamak ya da ikinci kuzeni Arnold’un üniversite diploması ve Shanna Teyze’nin romatizmaları hakkındaki muhabbetlere katılmak istemiyordu. Bunları düşünerek bıkkınlıkla iç geçirdi ve tekrar ilerlemeye başladı. Ansızın beline dolanan bir çift el ile afallayınca hemen durdu. Ellerin sahibini görmek için başını döndürecekti ki ayakları yerden kesiliverdi. Daha ne olduğunu bile anlamadan onu tutan kişiyle beraber kendi havada ufak daireler çizmeye başlamıştı.