- İÇLER DIŞLAR - ||tamamlandı||

41. BÖLÜM

Herkese selam 🌸

Bölümün gelmesi iki haftadan uzun sürdüğü için kusura bakmayın. ÖSYM  sonuçları açıklayınca şoktan çıkmam uzun sürdü.

Keyifle okursunuz umarım.
Öpücükleer 😻

"Hasret sakin kal, hazırlanıyoruz. Kaç kişisiniz? Zarar gören tıbbi bir alet var mı?"

"Dört... ya da beş kişiyiz. Önümüzde de kaza oldu ama yaralı yok. Ambulans şoförü Giray Bey'di. Kalp krizi geçirdi, monitörü bağladık. Hasta..."

"Hasta kimdi?"

"Hasta astım kriziyle aramıştı, o şimdi iyi."

"Kaza nasıl oldu?"   Ağladığından dolayı çoğu cümlesini aklımda birleştiriyordum ama şu anlık iyi idare ediyordu.  "Araba fazlasıyla kontrolsüz ilerlemeye başlayınca Giray Bey'e baktım. Eli yakasını çekiştirirken bana döndü. Yüzü morarmaya başlayınca  'frene bas'   diye bağırmama kalmadan yol kenarında bariyere çarptık, ambulans yan döndü."

"Senin ciddi bir yaran var mı? Doktor kim?"

"Aslı Hanım bizimle, başını vurdu. Kanıyor ama ciddi değil. Giray Bey? Giray Bey!"   şoförün yanağına vurduğunu ve onu ayıltmaya çalıştığını anladığım sesler duydum  "Bilinç kapalı,  Aslı Hanım kalp masajı yapıyor. Ritim yok!"

"Hasret ambulans yolda, biz burda hazırız. Sıkın dişinizi."

"Umay Hanım ambulansla gelin lütfen... Umay Hanım lütfen..."

"Erdem Bey ambulansta, ben burayı kontrol etmek için kaldım. Tamam mı? Çok iyi gidiyorsun, sabret."   Onun derin derin nefeslerini ve arkada sürekli Giray Bey'e bağlı monitörün olumsuz seslerini duyuyordum. Gerginlik tüm damarlarımı zorlarken inanın hareket etmek çok zor.

Daha da zoru Giray Bey'in eşinin burda bizimle çalışıyor olması. Nalan Hemşire'den söz etmiş miydik? Belki de bir ara beni aramıştır ve orda lafı geçmiştir. Şimdi Nalan Hanım benimle birlikte acili organize ediyor.

Yolladığımız iki ambulanstan biri Aslı Hanım ve astım hastasını alacak. Diğeri de Hasret Hemşire ve Giray Bey'i.

"Umay Hanım, çok uzaktalar mı?"   dedi güçsüz bir ses.

"Çok değil, dayanın lütfen. Giray Bey için. Oğlunuzu aradınız mı?"   22 yaşındaki oğulları burda tıp fakültesinde okuyor.

"Aradım. Gelmek üzeredir."   Eliyle gözlerini silip yanımızdaki sandalyeye oturdu   "Telefonu kapatmasaydık keşke..."

"Gelen ambulansa yardım ederken telefonla ilgilenemez. Yola çıktıklarında Erdem Bey beni arayacak."

Biz tam takır beklerken  Erdem aradı. Yola çıktıklarında on beş dakikamız vardı. Giyinip kapıda yerimizi aldık.

Ali hala arabasının içinde, giriş kapısının yanında,  bekliyordu. Gerçekten sabrına hayran kaldım ama hiç sırası değil.

"Umay?"   Serkan ve Tan bana doğru koşuyordu. Onlar da yanımda yerini aldıktan birkaç dakika sonra ambulans acile yaklaştı. Aslı Hanım ve asıl hasta indirildi. Serkan Aslı'yı oturturken Tan sedyeyle içeri koştu. Ardından diğer ambulans geldi. Aslı'yı sağ salim içeri bırakan Serkan da benimle birlikte Giray Bey'in sedyesini ambulanstan indirdi.

"Düzenli ritim yok, ameliyathane hazır mı?"

"Hazır Erdem Bey."

"Umay önden koş, hazırlan. Serkan sen de!"   Sedyeyi ona bırakıp merdivenlere koştuk. Hızla boneleri takıp steril hale geldik. Kapıdan geçtiğimizde Nalan Hanım elinde önlüklerle bizi bekliyordu.